Για το επίσημο ελληνικό κράτος, ο Κύριος δίνει φωτιά στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου, προκειμένου το Αγιο Φως να μεταφερθεί στην Ελλάδα. Είναι άγνωστο αν θα άναβε τις λαμπάδες και του καθολικού επισκόπου. Το πιθανότερο είναι πως δεν θα το έκανε. Ο Κύριος μεταλαμπαδεύει το Φως στον ελληνορθόδοξο πατριάρχη, ακόμα και αν πρόκειται για απατεώνα του κοινού ποινικού δικαίου που συμπράττει με τον Βαβύλη. Ομοίως το ελληνορθόδοξο ποίμνιο αποδέχεται με χαρά το προνόμιο και στέλνει, δια της κυβερνήσεως του, αεροπλάνο να παραλάβει το Φως. Καλά κάνει η κυβέρνηση. Εκλέγεται για να υπηρετεί τον λαό και μέσα στις υποχρεώσεις της είναι η διατήρηση των εθίμων και των παραδόσεων.
Φέτος στα Ιεροσόλυμα μετέβη ο υφυπουργός Εξωτερικών κ. Δ. Δόλλης. Παραλαμβάνοντας το Φως από τον πατριάρχη, δήλωσε: «Για άλλη μία φορά εφέτος στον Πανάγιο αυτό χώρο η πίστη όλων των χριστιανών ανταμείφθηκε και πάλι με την ευλογία του Κυρίου». Αυτή η δήλωση θα εθεωρείτο υπερβολική ακόμα και για μέλος της κυβέρνησης G. W. Bush- δεν είναι και λίγο ολόκληρος υφυπουργός να δηλώνει ότι ο Θεός δίνει μπόνους στους πιστούς του. Για τα ελληνικά μέτρα είναι μία συνηθισμένη δήλωση. Και εντάσσεται μια χαρά στο κάδρο με τα κούφια λόγια που εκστομίζονται ως ευχές.
Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα του δυτικού κόσμου όπου ο δημόσιος θεσμικός λόγος αναζητεί πολιτικούς συμβολισμούς μέσα σε θρησκευτικές εκδηλώσεις. Και μάλιστα όσοι εκφέρουν αυτόν τον λόγο είναι ανεπίδεκτοι μαθήσεως: δεκαετίες τώρα βλέπουν στην Ανάσταση του Ιησού την αναγέννηση της πατρίδας. Ομως ο τόπος κατέρχεται προς τον Αδη, λες και θέλει να προλάβει τον Κύριο να του πει να μη σηκώνεται άδικα.
Για άλλη μια χρονιά τα έδεσαν σαν πλεξούδες πασχαλινού τσουρεκιού. Η σημειολογία της Ανάστασης ράβεται πάνω στον ελληνισμό, ο οποίος, εννοείται, έχει αστείρευτες δυνάμεις, όπως μας είπε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο πρωθυπουργός παρατήρησε τοκετό: η Ελλάδα ξαναγεννιέται, είπε. Κοινώς ο ελληνισμός κάνει Πάσχα, αλλά η χώρα Χριστούγεννα. Και ο Αντώνης Σαμαράς επένδυσε την ελπίδα με κάτι σαν ποίηση: ««Ο θρίαμβος της Ανάστασης φέρνει την ελπίδα που δεν είναι γραμμένη πάνω στην άμμο ή στον αέρα, αλλά είναι δεμένη στο στέρεο βράχο του ρεαλισμού, της αυτοπεποίθησης και της ευθύνης.» Στην άμμο και στον αέρα. Σαν στίχος σε τραγούδι του Ρέμου.
Αν το δείτε εντελώς ψυχρά και τεχνικά θα πείτε ότι λένε ψέματα. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Παίζουν το επικοινωνιακό παιχνίδι όπως το έμαθαν, λένε στους ανθρώπους αυτά που θέλουν να ακούσουν. Δεν ξέρω πως θα αισθανόταν ο Αντώνης Σαμαράς αν κάποιος του έλεγε για την ελπίδα που είναι δεμένη σε βράχο. Δεν ξέρω αν ο πρωθυπουργός συγκρατούσε το γέλιο του αν άκουγε ότι τώρα η Ελλάδα ξαναγεννιέται. Επίσης αγνοώ αν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας πιστεύει ότι μόνο ο ελληνισμός έχει αστείρευτες δυνάμεις ή υπάρχουν και άλλοι λαοί με αντίστοιχες δυνατότητες ή, έστω, ελαφρώς μικρότερες ή μεγαλύτερες. Το βέβαιο είναι πως η Ελλάδα είναι ένας τόπος που αυτήν την εποχή σκοτώνει τις ελπίδες και γελοιοποιεί τις ευχές.
