Το να απουσιάζει ο Παύλος Πολάκης από την προεκλογική μάχη είναι σαν να βγάζεις τον Μέσι από τον τελικό του Μουντιάλ. Οχι επειδή ο Πολάκης είναι ο Μέσι της πολιτικής, προς Θεού. Ομως εμείς, οι λάτρεις του ωραίου πολιτικού θεάματος, που δεν ασχολούμαστε με επιχειρήματα, ιδειολογικές και διαχειριστικές αντιπαραθέσεις, θέλαμε τον Παύλο στην πρώτη γραμμή. Υπάρχουν μόνο δύο κατηγορίες πολιτών που είμαστε με τον Πολάκη. Η μία είναι οι πιστοί οπαδοί του. Γράφουν με κεφαλαία κάτω από τις αναρτήσεις του και τους φεύγει και καμιά ροχάλα στην οθόνη. Στην άλλη κατηγορία βρίσκονται αυτοί που αναγνωρίζουν τη ματαιότητα των πραγμάτων, ξέρουν ότι τα περισσότερα από όσα λέγονται στερούνται σημασίας και απλώς απολαμβάνουν το θέαμα.
Ξυπνάς το πρωί. Ανοίγεις την τηλεόραση. Και βλέπεις στο πάνελ τη Νοτοπούλου με τη Βούλτεψη. Οι διαφημίσεις του χαλβά έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Αν όμως είχε Πολάκη, η αδρεναλίνη θα πήγαινε στα κόκκινα, έστω και αν είναι άγρια μεσάνυχτα στο Kontra και η Νατάσσα η Γιάμαλη τον αφήνει ελεύθερο, χωρίς το λουρί της ευπρέπειας, να τρέξει στα αγριόχορτα του πολιτικού τοπίου. Για αυτό και αν ήμουν ο Αντζούν, ο δαιμόνιος τούρκος παραγωγός, θα του προσέφερα μισό εκατομμύριο ευρώ, θα τον φόρτωνα στο τζετ και θα τον έβαζα στο Survivor. Γιατί ο Πολάκης δεν είναι ακριβώς πολιτικός. Είναι ένα αστέρι της show biz που, απλώς, βρήκε στην πολιτική τον χώρο για να μπει σε τροχιά. Αν δεν υπήρχε η πολιτική, θα έλεγε ριζίτικα στη Γιορτή Γραβιέρας στην Ανώπολη.
Εννοείται ότι πρόκειται για συνεπή επαγγελματία. Ολα αυτά για τον αψύ, αυθόρμητο, εκρηκτικό χαρακτήρα του, είναι συστατικά που εξυπηρετούν την επαγγελματική του περσόνα. Πώς, ας πούμε, ο Ρόουαν Ατκινσον έκανε τον ηλίθιο στον Mr Bean; Κάτι τέτοιο ισχύει και με τον Πολάκη. Επέλεξε το ρόλο που ταιριάζει στο ανάστημα, στην κοινωνική του παιδεία και, φυσικά, στις ιδιαιτερότητες της περιοχής από την οποία κατάγεται. Τώρα αν δεν σας αρέσουν όλα αυτά, μην τα βάζετε με τον Παύλο. Αν δυσφορείς με τις ταυρομαχίες, δεν φταίει μόνο ο ταυρομάχος που σκοτώνει τον ταύρο. Ευθύνεται κυρίως το κοινό που τον επευφημεί και πετάει το καπέλο του ψηλά. Αν δεν αντέχεις τα αστεία του Σεφερλή, μην τα βάζεις με τον ίδιο. Κοίτα πρώτα πόσοι τον απολαμβάνουν.
Για αυτό, πέρα από το θέαμα, που, ούτως ή άλλως το απολαμβάνουμε εμείς οι διεστραμμένοι, ο Παύλος ο Πολάκης είναι χρήσιμος και ως καθρέπτης της κοινωνικής ανθρωπογεωγραφίας. Μπαίνεις στο προφίλ του, διαβάζεις τα σχόλια στις αναρτήσεις του και θυμάσαι ότι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. Και αναρωτιέσαι αν είναι αυτοί που ζουν ανάμεσά μας ή είσαι εσύ που ζεις ανάμεσά τους. Δεν ξέρεις ποιος βρίσκεται μέσα σε ενυδρείο. Εσύ ή αυτοί; Ο Πολάκης σε βοηθάει να κατανοήσεις ότι δεν έχουν όλοι την ίδια αντίληψη ακόμα και για τα στοιχειώδη. Σου θυμίζει ότι πράγματα που για σένα είναι αυτονόητα, για κάποιους άλλους είναι όχι μόνο ακατανόητα, αλλά και απαράδεκτα. Και κυρίως σου επιτρέπει να καταλάβεις ότι οι μεγάλες μάχες στο πεδίο της κοινωνίας δεν δίνονται στη σφαίρα των ιδεών, αλλά της λογικής. Οτι αυτό που σε χωρίζει από τον άλλον δεν είναι μήτε ταξικό, μήτε πολιτικό. Είναι, κυρίως, αισθητικό. Θα λείψει ο Παύλος, αλήθεια είναι. Αλλά ευτυχώς, ο πάγκος έχει βάθος.
