Ξυπνάς και βλέπεις ένα αγαπημένο κορμί να κοιμάται δίπλα σου. Και κινείσαι αργά, πατάς σαν τη γάτα. Ντύνεσαι, δένεις τα κορδόνια των παπουτσιών, προσαρμόζεις το κινητό στο μπράτσο σου και βγαίνεις να τρέξεις στο νησί. Είναι οκτώ το πρωί. Μπορεί και να είσαι ο μόνος άνθρωπος που είναι ξύπνιος στην Ικαρία. Και ήσουν και ο μόνος που πέθανε. Σου άρεσε η αναρρίχηση. Αλλά κρατήθηκες από τον λάθος βράχο. Και, ποιος ξέρει; Δέκα πόντους δεξιά, πέντε πόντους αριστερά, μπορεί να υπήρχε βράχος ακλόνητα ριζωμένος στην πλαγιά. Αν τον διάλεγες, τώρα θα ζούσες.
Είσαι δεκαπέντε χρονών, κάτοικος Λαμίας. Έχεις δει μόνο τρέιλερ της ζωής, ίσα που την ακούμπησε η άκρη της γλώσσας σου για να πάρεις μία γεύση. Με βάση το εθνικό προσδόκιμο ζωής προορίζεσαι να ζήσεις περίπου ως το 2082. Και είναι ακόμα 2019. Κάνεις ποδήλατο. Και ένας μεθυσμένος οδηγός σε στέλνει πίσω από εκεί που ήρθες πριν από δεκαπέντε χρόνια, στο σκοτάδι της ανυπαρξίας. Μία πεταλιά παραπάνω ή μία λιγότερη, μπορεί και να τη γλίτωνες. Ένα κόκκινο φανάρι ή ένα μικρό μποτιλιάρισμα δεν θα επέτρεπε στον Χάρο να σε σημαδέψει.
Στα δεκαεννιά σου κάνεις διακοπές στη Χίο. Και πας να παίξεις μπάσκετ. Είκοσι χρόνια είναι η μπασκέτα εκεί. Είκοσι χρόνια. Και έπεσε το δευτερόλεπτο που ήσουν από κάτω της. Κάποιος, πριν από είκοσι χρόνια, πριν καν γεννηθείς, δεν έκανε καλά τη δουλειά του. Πόσες στιγμές πέρασαν από τότε; Αμέτρητες. Αν δεν πήγαινες για μπάσκετ ή αν η μπάλα ήταν κάπου αλλού εκείνη τη στιγμή, τώρα θα ζούσες.
Είστε τρία αδέρφια σε μία βάρκα. Σε διακοπές. Και ένα ταχύπλοο περνάει από πάνω σας. Οι δύο πεθάνατε αμέσως, η τρίτη παλεύει στη γκρίζα ζώνη. Αν κάποιος καθυστερούσε να μπει σε ένα από τα δύο σκάφη. Αν μια γκαζιά ήταν λίγο πιο απαλή από τις άλλες, ο χρόνος ακόμα θα κυλούσε.
Οι άνθρωποι στοχαζόμαστε συχνά πάνω στην τύχη. Και κάποιες στιγμές πιστεύουμε ότι υπάρχουν νήματα, πολύπλοκοι μηχανισμοί και γρανάζια που κινούν τον τροχό της. Δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Η τύχη είναι η μεγαλύτερη, η κινητήρια δύναμη του σύμπαντος. Αν μπορούσαμε να ακούσουμε αυτούς τους νεκρούς, θα μας έλεγαν να ζούμε κάθε στιγμή, σαν να είναι η τελευταία. Γιατί κάποια θα είναι η τελευταία.
