Υπάρχουν καμιά δεκαριά βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που πιστεύουν ότι ακόμα και αν η χώρα φτάσει στην καρδιά της κόλασης, η διαδρομή θα πρέπει να γίνει με ταξί. Και εκεί ο ιδιοκτήτης πρώτα θα καταθέσει την ψυχή του στο δαίμονα και μετά θα διαπραγματευτεί την τιμή της άδειάς του. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το πολιτικό μέλλον των εν λόγω βουλευτών. Πιθανότατα να μην είναι και τόσο ζοφερό –μπορεί τα ραδιοταξί να μεταφέρουν δωρεάν ψηφοφόρους στην κάλπη. Είναι, όμως, ευτυχισμένοι άνθρωποι. Όταν η μοναδική πρωτοβουλία που αναλαμβάνεις αυτή την περίοδο είναι η περιφρούρηση της άδειας του ταξιτζή, τότε ο ύπνος σου είναι τόσο ελαφρύς όσο και το πολιτικό σου βάρος. Βέβαια, οι ταξιτζήδες δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Απασχόλησαν ως και τη Μέρκελ, ενώ απειλούν τρόικα και πολιτική ηγεσία ότι η απελευθέρωση του επαγγέλματος θα περάσει πάνω από 50.000 πτώματα.
Γενικώς ο καθένας μας έχει να προσφέρει το πτώμα του για να πατήσει η βαρβαρότητα των καιρών. Τουλάχιστον οι ταξιτζήδες θα αναγνωριστούν από το μαυρισμένο βραχίονα της αριστερής χειρός και την καδένα στο λαιμό. Εμείς, όμως, πατάμε στα πτώματα των ταξιτζήδων, κλείνουμε τα αυτιά στο μοιρολόι των δέκα βουλευτών και βλέπουμε ψηλότερα. Είναι ο Αντώνης Σαμαράς που φωνάζει ότι στα χαρακώματα δεν υπάρχουν άθεοι, δείχνει τα δόντια του στην τρόικα και περιμένει το πεπρωμένο να του επιστρέψει την αναπάντητη κλήση. Ο Σαμαράς ισχυρίζεται ότι μπορεί να επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο, να ξαναδώσει την ελπίδα στον πολίτη και την περηφάνια στον πατριώτη. Το ενδεχόμενο να του πουν ότι μπορεί να ρίξει όσους θέλει στα χαρακώματα χωρίς να πάρει φράγκο, δεν το αντιμετωπίζει ως αληθινό. Διότι, σου λέει, αν χρεοκοπήσει η Ελλάς θα προκαλέσει τεράστια κρίση και το έθνος που έδωσε τα φώτα στον πολιτισμό θα κατεβάσει το διακόπτη. Αν όμως οι άλλοι επιμείνουν να μη δίνουν τα λεφτά, τι θα κάνει; Λαοσυνάξεις με τον Σεραφείμ Πειραιώς για να καταγγείλουμε τους Φράγκους που αφήνουν τον ελληνισμό αβοήθητο; Δύσκολο. Όσο κι αν ο Σαμαράς επιμένει, η πρότασή του θυμίζει τις συζητήσεις για την ύπαρξη μεταθανάτιας ζωής. Πρέπει να πεθάνεις για να μάθεις τι συμβαίνει.
Ανεβαίνοντας, λοιπόν, προς τον ουρανό, βλέπεις έναν καλό κύριο. O Θεούλης; Όχι. Είναι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Που δηλώνει ότι τα βάρη πρέπει να μοιραστούν δίκαια. Από τις δηλώσεις που θέλεις να πατήσεις pause στη γη για να ακούσουν όλοι. Ξέρω, ο πρόεδρος δεν έχει αρμοδιότητες. Όμως έχει στόμα. Αν δεν θέλει να το χρησιμοποιήσει, ας ρίξει κάτι κόκκινο επάνω του τα Χριστούγεννα παίρνοντας παιδάκια στα γόνατα στη μεγάλη αίθουσα του προεδρικού Μεγάρου. Να σεβαστώ το θεσμό; Μα οι θεσμοί είναι σαν το γκαζόν στα πάρκα. Δεν μπορείς να πατήσεις, αλλά οι σκύλοι είναι ελεύθεροι να κάνουν την ανάγκη τους.
Οι βουλευτές, ο Σαμαράς, ο πρόεδρος. Και από μπροστά το δίδυμο της εξουσίας, οι υπερφίαλοι, αναποτελεσματικοί υπουργοί. Ένα από τα προβλήματα αυτής της χώρας είναι το μέγεθος του πληθυσμού της. Αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι να πάρουν το βάρος και την ευθύνη. Βλέπεις το πολιτικό προσωπικό με την απελπισία του προπονητή που δεν έχει καλό παίκτη να ρίξει στον αγώνα και να κερδίσει το παιχνίδι. Ακόμα και οι αποκαλούμενοι ως «πνευματικοί άνθρωποι» ακυρώνουν την ιδιότητά τους με τον κομπασμό του αυτοπροσδιορισμού τους. Διόλου ταπεινοί, αποκομμένοι από την κοινωνία, σαν ιερατείο μιας θρησκείας που πέθανε. Δεν υπάρχει κανείς. Και εμείς εδώ, οι έχοντες ένα καταραμένο δημόσιο βήμα, αφορισμούς σας πουλάμε, κατάρες, υποδείξεις, ενίοτε και λίγη τρέλα. Είναι η εποχή ή η κοινωνία; Ποια είναι στείρα; Μάλλον και οι δύο. Ζούμε ιστορικές στιγμές, μας συνθλίβει ο τροχός της ιστορίας και το λάδι μας βρομάει. Παραμένουμε κατώτεροι των περιστάσεων, αστείοι σε ένα δράμα. Χωρίς ιδέες, χωρίς τέχνη, χωρίς ένα ρεύμα, ρε γαμώτο. Κάνουν λάθος οι ξένοι, η τραγωδία μας δεν έχει σχέση με την αρχαία. Σύγχρονη ελληνική είναι, μεταγλωττισμένη στα τούρκικα.
