Δεν διεκδικώ εγκυρότητα στην άποψή μου περί αισθητικής, όμως θα τολμήσω να πω ότι ο εορταστικός διάκοσμος της πρωτεύουσας είναι εξαιρετικός. Ειδικά στη Βασιλίσσης Σοφίας. Ομως για να τον απολαύσεις θα πρέπει να είσαι είτε πεζός, είτε να οδηγήσεις στη λεωφόρο τις μικρές ώρες της ημέρας. Ετσι και είσαι στο καθημερινό μποτιλιάρισμα δεν χρειάζεσαι τα λαμπάκια του δρόμου. Εχουν ήδη ανάψει τα δικά σου.
Τώρα θα μπορούσα να σας σερβίρω ένα copy-paste παρελθόντων ετών (και από πραγματικά καλούς γραφιάδες) για τη μελαγχολία των γιορτών. Δεν είμαι τόσο φυγόπονος, ούτε έχω σκοπό να σας πω αυτό. Διασχίζοντας, όμως, τη φωτισμένη λεωφόρο, αναρωτιέμαι πώς θα φαίνονται τα φώτα της γιορτής μέσα από τα νοσοκομεία που βρίσκονται στις όχθες της. Ισως και να είναι τα μοναδικά φώτα που κάνουν το σκοτάδι πιο μαύρο. Αν τα βλέπεις από το παράθυρο ενός νοσοκομείου αισθάνεσαι ότι δεν σε αφορούν, νιώθεις παράταιρος στην εικόνα της γιορτής, λες ότι αυτά τα φώτα μεγαλώνουν τις σκιές που βλέπεις στο δωμάτιο. Αλλά δεν είσαι και ο μόνος. Εκεί έξω υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που και αυτοί, όπως και εσύ, την παλεύουν δύσκολα, επιπλέουν σε μία θάλασσα άγχους και κατάθλιψης χάρη στα φάρμακα που τους επιτρέπουν να αντέχουν.
Υπάρχουν δύο έρευνες που μου έκαναν τεράστια εντύπωση. Η πρώτη έρευνα έρχεται από τον ΟΟΣΑ και επισημαίνει ότι στην Ελλάδα σημειώθηκε τεράστια μείωση στην κατανάλωση αλκοόλ. Την προηγούμενη χρονιά αυτοί που ήπιαν λιγότερο ήμασταν εμείς και οι Ουκρανοί. Και, εντάξει, για τους Ουκρανούς δεν χρειάζεται και σκέψη, λογικό είναι. Τι συνέβη στην Ελλάδα; Σίγουρα δεν καταγράφεται η κατανάλωση αλκοόλ που παράγεται τοπικά και δεν διακινείται από το κύκλωμα του επίσημου εμπορίου. Ας πούμε η τσικουδιά στην Κρήτη ή το τσίπουρο σε πολλές περιοχές της χώρας. Υπό αυτή τη συνθήκη ίσως βρεις ολόκληρα χωριά όπου η επίσημη κατανάλωση αλκοόλ αφορά μόνο μερικές μπύρες. Το κρασί και το τσίπουρο σερβίρονται χύμα. Υπάρχει πρόβλημα, αλλά δεν καταγράφεται.
Η δεύτερη έρευνα, με τίτλο, «Χαρακτηριστικά της ελληνικής εξωνοσοκομειακής συνταγογράφησης 2015-2021» εκπονήθηκε από τον καθηγητή Οικονομικών της Υγείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Νίκο Πολύζος και τον λέκτορα στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου Γιώργος Μαυριδόγλου. Αυτό που δείχνει είναι ότι στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, στην Ελλάδα διπλασιάστηκε η κατανάλωση ψυχοφαρμάκων και τετραπλασιάστηκε η κατανάλωση αντικαταθλιπτικών. Η έρευνα αφορά τα σκευάσματα που χορηγήθηκαν με ιατρική συνταγή. Σημειώστε όμως ότι τα αντικαταθλιπτικά χορηγούνται και χωρίς ιατρική συνταγή και πλέον συστήνονται και από άλλες ειδικότητες καθώς έχει αποδειχθεί ότι η επίδρασή τους είναι ευεργετική στη διαχείριση παθογενειών με ψυχοσωματική προέλευση. Συνεπώς η κατανάλωσή τους είναι σίγουρα μεγαλύτερη από αυτή που καταγράφεται στις έρευνες. Παράλληλα, όπως μαθαίνουμε από τα λύματα στην Ψυττάλεια, αυξάνεται με θεαματικούς ρυθμούς η κατανάλωση κάνναβης, είτε μέσω νόμιμων σκευασμάτων, είτε δια της κοινής φούντας που αγοράζεται από τον dealer της γειτονιάς. Τι μας λένε όλα αυτά; Οτι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας προσπαθεί να διαχειριστεί τον πόνο και τα αδιέξοδα μέσα του. Και ευτυχώς που η καταφυγή σε ειδικούς και σκευάσματα ψυχικής υγείας δεν είναι πλέον ταμπού και αρκετοί καταφέρνουν κάθε μέρα να βγάζουν τον ανήφορο της επιβίωσης.
Ομως, ξέρετε, είναι κάτι που το ακούς συνέχεια από όλο και περισσότερους ανθρώπους. Η ζωή έχει γίνει πολύ δύσκολη, σχεδόν δεν αντέχεται. Μπορεί να έχει μεγαλώσει σε διάρκεια, αλλά το κόστος για αυτό είναι το δυσβάσταχτο βάρος της. Και μπροστά σε αυτή τη διαπίστωση ο καθένας είναι μόνος του. Κάποιοι αντέχουν, το ψάχνουν, το παλεύουν και προχωρούν. Και κάποιοι άλλοι, που δεν είναι πλέον λίγοι, απλώς γνέφουν με συγκατάβαση μουρμουρίζοντας ότι ζωή είναι, θα περάσει.
