Παρακολούθησα τη χθεσινή κινητοποίηση από το twitter. Απλώς δεν άκουσα τον ήχο των εκρήξεων. Η πληροφορία, όμως, ήταν εκεί. Γρήγορη, άμεση, ελαφριά και όχι ανάλαφρη-λες και κάποιο ξυράφι αφαίρεσε το περιττό λίπος που συνηθίζουμε να προσθέτουμε οι επαγγελματίες. Δεν υπήρχε ούτε «σύμφωνα με τους αξιωματικούς της αστυνομίας», ούτε «πληροφορίες αναφέρουν ότι οι αντιεξουσιαστές κινούνται προς την Ομόνοια.» Ηταν αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε «δημοσιογραφία των πολιτών».
Ναι, φυσικά και εξέλειπε η συμβατική έννοια της διασταύρωσης. Βεβαίως και ο κύριος όγκος της ενημέρωσης ήταν χωρίς ονοματεπώνυμο. Μόνο που αυτό δεν είναι παντού και πάντα κακό. Πρώτον επειδή όλοι και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να ενημερώνονται αυτόν τον τρόπο. Αν αυτός ο τρόπος απορρίπτει εμένα και τους συναδέλφους είναι δικό μας πρόβλημα και όχι της κοινωνίας. Δεύτερον, επειδή η ενημέρωση αποκτά πάλι την αυθεντικότητα που έχασε. Ισως αυτό να μη βρίσκει εφαρμογή παντού-οι πολίτες και δημοσιογράφοι δεν έχουν την ίδια πρόσβαση στην πληροφορία. Ομως την Τετάρτη για χιλιάδες ανθρώπους οι ανάγκες ενημέρωσης καλύφθηκαν από τους συμπολίτες τους. Στο άμεσο μέλλον θα γίνεται για εκατοντάδες χιλιάδες και λίγο αργότερα για εκατομμύρια.
Κάποιος μπορεί να σηκώσει το χέρι για να πει ότι όλη αυτή η ροή πληροφόρησης δεν έχει το βάρος της υπογραφής που φέρει ένας προβεβλημένος δημοσιογράφος. Φοβούμαι, όμως, ότι αυτό το βάρος απειλεί να τον πλακώσει ως κομμάτι ενός συστήματος που αμφισβητείται πλέον και στην πράξη. Πως τα είδε όλα αυτά η ΕΣΗΕΑ; Δεν τα είδε. Και αυτό το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο και από τις απολύσεις.
Στα αξιοσημείωτα της χθεσινής ημέρας, η, μάλλον αφελής, απόφαση του in.gr να εγκαταστήσει εφαρμογή αναμετάδοσης των μηνυμάτων από το twitter. Πολύ γρήγορα τα περισσότερα μηνύματα γύρισαν σε καταγγελίες για το μέσο και την ιδιοκτησία του. Εκ των πραγμάτων ο διαχειριστής του in.gr αναγκάστηκε να αφαιρέσει την εφαρμογή. Δεν παίζουν με αυτά. Μόνο αυτά παίζουν μαζί σου.
