Πώς θα ήταν, αλήθεια, οι εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση αν δεν υπήρχε η πανδημία; Θα γιόρταζε όλη η χώρα, κάθε πόλη, κάθε χωριό, ίσως και κάθε πολυκατοικία. Με στιγμές υπερηφάνειας, συγκίνησης και ελληνικού σουρεαλισμού
Σήμερα η χώρα είναι σε hangover. Χυμένη σε έναν καναπέ, με τα πόδια επάνω στο τραπεζάκι. Φοράει κάτι κάζουαλ που μοιάζει με φόρμα. Έχει πάρει δύο ασπιρίνες, αλλά η σκορδαλιά της κάθισε βαριά. Στο δεξί χέρι κρατάει το κινητό και χαζεύει φωτογραφίες και βίντεο από τις εκδηλώσεις της Πέμπτης, με τις οποίες κορυφώθηκε ο εορτασμός για την εθνική επέτειο. Σκέφτεται να γράψει ένα γράμμα προς τον εαυτό της, να το ανοίξει σε εκατό χρόνια για να θυμηθεί τι να προσέξει και τι να αποφύγει. Θα ήταν μάταιο. Άλλωστε τι θα μπορούσε να πει η Ελλάδα του 1921 στην Ελλάδα του 2021; Θα μιλούσαν την ίδια γλώσσα, αλλά θα ήταν αδύνατο να συνεννοηθούν. Όμως, αλήθεια, τι θα σκεφτεί για μας η Ελλάδα του 2121 την ώρα που θα χαζεύει το άλμπουμ των 200 χρόνων από την Επανάσταση; Θα συγκινηθεί ή θα απορήσει; Θα μας βρει υπερβολικούς ή εγκρατείς; Θα διακρίνει κιτς ή ένα λελογισμένο φολκλόρ;
Οι εορταστικές εκδηλώσεις της Πέμπτης ήταν το κερασάκι σε μία τούρτα με πολλές θερμίδες. Από την αρχή του έτους ως σήμερα, η χώρα μετατράπηκε σε ένα τεράστιο theme park για την Επανάσταση του 1821. Δεν έγιναν, απλώς, εκδηλώσεις σε κάθε χωριό και πόλη. Εκφωνήθηκαν πανηγυρικοί σε κλιμακοστάσια πολυκατοικιών. Και πόση φουστανέλα! Αν έβλεπες την Ελλάδα από drone, έδειχνε σαν ταράτσα με απλωμένα ασπρόρουχα. Υπάρχει, άραγε, σήμερα ανάμεσα μας κάποιος που δεν αγόρασε σημαία; Φτιαγμένες σε κλωστήριο στην Τουρκία, διαθέσιμες σε κάθε γειτονιά από πακιστανούς βιοπαλαιστές, εκατομμύρια ελληνικές σημαίες συνέθεσαν το σκηνικό της εθνικής υπερπαραγωγής με υπερπληθωρισμό εκδηλώσεων. Έγιναν ωραία πράγματα. Τουλάχιστον δέκα αναπαραστάσεις μαχών στην Πελοπόννησο, συν η βράβευση της Κάτιας Δανδουλάκη της τελευταίας, εν ζωή, ηθοποιού από τον «Παπαφλέσσα». Δεκάδες σύλλογοι και σωματεία, ιδρυθέντα από απογόνους αγωνιστών φύτρωσαν σαν μανιτάρια πάνω στα χώματα που ποτίστηκαν από το αίμα των ηρώων. Αυτή η κατάσταση οδήγησε φυσικά και σε έριδες, σε μικρές εμφύλιες συγκρούσεις. Για παράδειγμα ο σύλλογος «Αθανάσιος Διάκος» περιήλθε σε αντιπαράθεση με τον σύλλογο «Ο Αθανάσιος Διάκος» ως προς τις εκδηλώσεις που θα ελάμβαναν χώρα στο γεφύρι της Αλαμάνας. Ωστόσο και οι δύο σύλλογοι κατέληξαν σε μία κοινή πρόταση για τη δημιουργία μνημείου, ορατού από την νέα εθνική οδό, καθώς πλέον οι οδηγοί δεν διέρχονται από τη γέφυρα της Αλαμάνας. Η πρόταση έγινε δεκτή, πλην όμως η τήρηση των ισορροπιών απαίτησε και τη μεταφορά του αγάλματος του Λεωνίδα σε διαφορετική, περίοπτη θέση -μη λησμονούμε ότι τιμούμε και τα 2.500 χρόνια από τις Θερμοπύλες και τη Σαλαμίνα. Κάπως έτσι, Αθανάσιος Διάκος και Λεωνίδας αναμένεται να τεθούν ο ένας απέναντι από τον άλλον στην εθνική οδό, σχηματίζοντας μία νοητή, μακραίωνη γραμμή που συνδέει ηρωικές μορφές και στιγμές του ελληνισμού. Η Γιάννα πρότεινε να το αναλάβει ο Παπαϊωάννου που το είχε κάνει και στην τελετή έναρξης.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετράει πλέον τσολιαδάκια για να κοιμηθεί. Και μέχρι σήμερα έχει κάνει περισσότερα χιλιόμετρα από τη Χίλαρι Κλίντον στην καμπάνια του 2016. Στην Προεδρία έβαλαν κάτω τις διαδρομές του ΚΤΕΛ Τρίπολης και χάραξαν πρόγραμμα. Πήγε παντού και άκουσε τα πάντα. Φάλτσα αγήματα να ψάλουν με αγριότητα τον εθνικό ύμνο, παιδάκια να λένε το ποίημα τους και δημάρχους με ντεμοντέ κουστούμια να υπογραμμίζουν τον κρίσιμο ρόλο που έπαιξε ο τιμημένος καπετάνιος, το σπίτι του οποίου επιβάλλεται να ενταχθεί σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα για την ανάδειξη της εθνικής κληρονομιάς. Το πιθανότερο είναι ότι η Πρόεδρος θα προτιμούσε να μιλάει περισσότερο για τον Κοραή και λιγότερο για τον Κολοκοτρώνη, αλλά μάλλον θα σκέφτηκε ότι μπορεί να την παρεξηγήσουν. Σε μία ομιλία της είπε ότι, όπως ορίζει ο ποιητής, εθνικόν είναι το αληθές, αλλά και οι αδιαπραγμάτευτες παραδοχές (τους μύθους εννοούσε) λειτουργούν ως συγκολλητική ουσία για τη συνοχή μας. Ωραία ατάκα, αλλά την έπιασαν λίγοι. Επίσης είπε κάτι για τους νέους Έλληνες που έχουν ρίζες μακριά από εδώ και επιβεβαιώνουν την αφομοιωτική δύναμη του ελληνισμού. Υπέροχο αν και μία εφημερίδα της γκρίνιαξε.
Ναι, βέβαια, ήταν η πιο λαμπρή παρέλαση που έγινε ποτέ. Όχι μόνο στην πρωτεύουσα, αλλά σε όλη τη χώρα. Με υψηλούς καλεσμένους και εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους. Με κωδωνοκρουσίες, κανονιοβολισμούς και κλαρίνα. Εικόνες για Αναγνωστικό Δημοτικού. Και υπερηφάνεια που δεν άφησε περιθώριο στη μιζέρια. Τα πρώτα διακόσια χρόνια τα καταφέραμε μια χαρά. Αν έλεγες στους αγωνιστές του ‘21 πώς θα ήταν η νέα πατρίδα μετά από δύο αιώνες, δεν θα σε πίστευαν. Μία οθωμανική επαρχία που κάθεται πλέον στο ίδιο τραπέζι με τους ισχυρούς και κρατάει το νόμισμα τους. Fair enough, που θα έλεγε και ο Μπάιρον.
