Τη νύχτα που το κομπρεσέρ έσκαψε τάφρο στη Λαυρίου, οι κάτοικοι της Κερατέας συμπεριφέρθηκαν όπως ο τύπος που μετακινεί τον κάδο των σκουπιδιών μακριά από τη δική του πόρτα. Κανένας δεν θέλει έναν ΧΥΤΑ κοντά στο σπίτι του.
Η χώρα δεν μπορεί να ζήσει χωρίς οργανωμένους ΧΥΤΑ όσο και αν τα γαλατικά χωριά που θα εμφανιστούν στο χάρτη βγάλουν παιδάκια και πανό στις εθνικές οδούς. Είναι, όμως, απολύτως βέβαιο ότι μπορεί να ζήσει χωρίς μεταλλεία χρυσού. Και από τα νάζια της κυβέρνησης για τις ξένες επενδύσεις, προτιμώ τις ανησυχίες των κατοίκων για το μέλλον του τόπου τους. Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ξέρεις που πέφτει ο κόφτης. Σήμερα καταστρέφεις ένα δάσος. Αύριο θάβεις πυρηνικά απόβλητα και λες στους κατοίκους ότι θα μεταλλαχθούν σε κάτι πράσινο που, εκτός των άλλων, θα αποκτήσει εντελώς δωρεάν τρία παραπάνω πόδια.
Το πρόβλημα θα αποκτούσε μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν έπαιρνε αντίστροφη κατεύθυνση. Ας υποθέσουμε ότι οι κάτοικοι, έναντι της οικονομικής ωφέλειας, έκαναν δεκτή την επένδυση, με τον τρόπο που αποδέχονται τις παράνομες χωματερές. Εκεί τι απαντάς; Έχει δικαίωμα η τοπική κοινωνία να καταστρέψει τον τόπο της; Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό, αφού ένα σεβαστό ποσοστό των κατοίκων της περιοχής, συμφωνεί με το λειτουργία του μεταλλείου για καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Μια καλή ιδέα θα ήταν να γίνουν εκλογές σε τοπικό επίπεδο, ένα δημοψήφισμα με θετική ή αρνητική απάντηση. Μου φαινόταν λογικό, μέχρι που σκέφτηκα ότι η γιαγιά στο χωριό δεν είναι υποχρεωμένη να ξέρει για τις επιπτώσεις των μεταλλείων. Πληρώνει κράτος για αυτή τη δουλειά. Μόνο που το κράτος δεν την κάνει καθόλου καλά. Το «ας αποφασίσουμε αν θέλουμε επενδύσεις» είναι δόλιο και εκβιαστικό, ειδικά όταν δεν έχεις να δείξεις μία σοβαρή μελέτη υπέρ των μεταλλείων. Είμαστε όλοι με τους ανθρώπους στις Σκουριές. Δεν ξέρω, όμως, με ποιον θα είμαστε όταν με το καλό στηθούν εξέδρες στο Αιγαίο. Τι θα πούμε όταν η θάλασσα μαυρίσει; Ότι είναι πολλά τα λεφτά; Ναι, αλλά τα ψάρια δεν έχουν τσέπες.
