Στο υπέροχο πλάνο που μας χαρίζει ο Ηλίας Κασιδιάρης, βλέπουμε μια σειρά από εικονίσματα να κοσμούν τον τοίχο πίσω από τον Τάκη Μπαλτάκο. Είδα έναν Χριστό και πέντε Παναγίες, που, εκτιμώ, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα είναι στο στόμα του πρωθυπουργού. Κάτω από τα εικονίσματα, παρατηρούμε ξύλινη καρέκλα που παραπέμπει σε επίπλωση ιερού ναού ή, τέλος πάντων, σε εκκλησιαστικό αρχονταρίκι. Ο Τάκης Μπαλτάκος είναι άνθρωπος του Θεού, είναι λογικό η επίπλωση του γραφείου του να εμπνέεται από την ορθόδοξη παράδοση. Στα δεξιά του επίπλου, υπάρχει αγαλματίδιο που παριστάνει κορμό ανδρός σε στάση περιστροφής. Αν δεν είναι ο Παπαμιχαήλ στο «Δημήτρη μου, Δημήτρη μου», τότε είναι σίγουρα ο Δισκοβόλος του Μύρωνα.
Βλέπουμε, επίσης, φωτιστικό που, στις παύσεις των δύο συνομιλητών, ουρλιάζει ότι είναι από ΙΚΕΑ και κάνει γύρω στο πενηντάρικο. Δυστυχώς, το φως δεν είναι τόσο δυνατό ώστε να δούμε την Παναγιά που δακρύζει -και στα πέντε εικονίσματα- βλέποντας τα σχέδια του Σαμαρά για τη μεγάλη αστική παράταξη να πνίγονται στα σαλιαρίσματα του κυρίου Τάκη με τον Ηλία. Όμως η σκηνή είναι αρκετά φωτεινή για να μας αποκαλύψει δύο συναρπαστικά στοιχεία που, αν μη τι άλλο, δεν θα αφήσουν την πλήξη να χορταριάσει στον δρόμο μας.
Το πρώτο. Ένα ναζιστικό κόμμα, με ποινικούς στην ηγεσία του, ενδέχεται να διαθέτει υλικό, που του δίνει το δικαίωμα να εκβιάσει τον πρωθυπουργό και υπουργούς του. Γιατί αν άκουσα καλά όσα είπε ο κ. Μπαλτάκος στον Ν. Χατζηνικολάου, δεν αποκλείεται οι χρυσαυγίτες να διαθέτουν μέχρι και συνομιλίες του πρώην γραμματέα με υπουργούς. Μιλάμε για υπερπαραγωγή, αν ισχύει. Nα μη βλέπουμε τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, αλλά τον Αντώνη από την Μεσσηνία.
Το δεύτερο. Για την ελληνική πολιτική σκηνή οι όροι του υποκόσμου δεν είναι, φυσικά, προϋπόθεση. Όπου, όμως, υπάρχουν, εξασφαλίζουν επιτυχία.
