Αν η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση διατηρεί ανάλογη αντιστοίχιση στην κοινωνία, τότε οι διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ένα διψήφιο ποσοστό στα χέρια τους. Αυτό δεν σημαίνει πώς όλοι αυτοί θα βαδίσουν συντεταγμένα προς την εθνική κάλπη. Αν ο Τσίπρας διαθέτει στοιχειώδη λογική, θα βάλει τους μισούς στη λίστα και τους άλλους μισούς στην άκρη, μήπως και τους διασπάσει. Όμως αν μετρήσουμε με το μάτι, το μέγεθος τους ρίχνει πλέον υπολογίσιμη σκιά στα πολιτικά χωράφια. Όλοι αυτοί μπορεί να είναι ζωντανά οστεοφυλάκια νεκρής πολιτικής σκέψης. Μπορεί να συντηρούν διαφορές μεταξύ Μάο και Χότζα αρνούμενοι να εξημερώσουν τις εμμονές τους με αλήθεια. Όλοι είναι υπέρ της δραχμής.
Το είπε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και χειροκροτήθηκε. «Η έξοδος της χώρας μας από το ευρώ, με της συγκρότηση ενός νέου εθνικού νομίσματος, την οποία προτείνουν και μια σειρά διάσημοι διεθνώς οικονομολόγοι, δεν αποτελεί κατά κανένα τρόπο καταστροφή.» Δραχμή. Αυτό που μετά από μία ειλικρινή συζήτηση θα πρότεινε και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Δραχμή. Αν κάναμε δημοψήφισμα στο καραβάκι θα ανέβαιναν και το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή. Αν ρωτούσαμε έναν προς έναν τους βουλευτές του κοινοβουλίου, περίπου 65 θα απαντούσαν υπέρ της δραχμής. Κάτι παραπάνω από 20%, ποσοστό που αντιστοιχεί στα δημοσκοπικά ευρήματα υπέρ δραχμής. Δεν είναι μικρό. Με 20% αποτελείς μειοψηφία, αλλά φτιάχνεις ρεύμα. Και αν έχεις τον αέρα με το μέρος σου, τότε σηκώνεις κύμα.
Η δραχμή δεν τίθεται πλέον ως απειλή. Τίθεται ως ενδεχόμενο. Πιθανότατα προδιαγεγραμμένο, κάτι σαν ιστορικό πεπρωμένο. Ο Σόιμπλε το περιγράφει χωρίς αναστολές. Μπαίνει σε επίσημα κείμενα. Τεχνικά δε, ίσως οδηγηθούμε εκεί, ως μοναδική λύση απέναντι σε ένα μη βιώσιμο χρέος που δεν απομειώνεται. Άλλωστε ακόμα και τώρα, υπάρχουν απαισιόδοξες εκτιμήσεις για την έκβαση των διαπραγματεύσεων. Όμως υπάρχει κάτι πιο σημαντικό. Η δραχμή δεν βγαίνει πλέον μόνο από την τσέπη του Σόιμπλε. Βγαίνει και από το στόμα του τύπου στο διπλανό τραπέζι. Ακούγεται από το απέναντι μπαλκόνι. Η δραχμή είναι η απάντηση που η Αριστερά φοβόταν να δώσει. Καλύπτει το κενό της αμήχανης σιωπής. Πέρσι ζητούσες σχέδιο από τον Τσίπρα και εκείνος κοίταζε το ταβάνι. Φέτος το ζητάς από τον Λαφαζάνη και στο δίνει σε δραχμές. Ως επιλογή, διαθέτει ιδεολογική επένδυση, «εθνικό» χρώμα και ανατρεπτικό πρόσχημα. Πάνω της θα χτιστούν επιχειρήματα για τους επόμενους καυγάδες μας. Εύκολα. Και, φυσικά, πιο φθηνά.
