Υπάρχουν δύο άνθρωποι στον κόσμο που θα πουλούσα τη ψυχή μου για να τους μιλήσω. Ο ένας είναι ο ιστορικός του μέλλοντος. Ο άλλος είναι ο σύζυγος της Άνγκελας Μέρκελ. Τον φαντάζομαι με την πιτζάμα, αργά το βράδυ, καθισμένος στο κρεβάτι, να παρακολουθεί την καγκελάριο που μεταμορφώνεται σε σύζυγο. Με νυχτικό και παντόφλες.
Και εκείνη να μιλάει γρήγορα και με ένταση, βγάζοντας από μέσα της, λέξη προς λέξη, τη μέρα που πέρασε. Αυτή τη σκηνή ήθελα να δω. Να πατήσω pause, να τη γυρίσω πίσω και να μάθω τι ακούει ο σύζυγος της καγκελαρίου όταν αρχίζει και του λέει για τον Τσίπρα. Ελπίζω κάποια στιγμή η Μέρκελ να τα βάλει μέσα σε ένα βιβλίο.
Στην Ασία έχω δει πολλά αγάλματα του Βούδα. Κανένα δεν έχει την έκφραση της Μέρκελ δίπλα στον Τσίπρα εκείνες της μέρες της περήφανης διαπραγμάτευσης. Τις περισσότερες φορές αποτύπωνε στωικότητα συνοδευόμενη από ένα αδιόρατο χαμόγελο. Και υπομονή. Η Μέρκελ γνώριζε ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται από εκείνον που κρατάει το πορτοφόλι. Και πως όσο καθυστερεί η εκταμίευση ενός δανείου, τόσο αυξάνεται και η πίεση προς τον δανειολήπτη. Τους έβλεπε να τρέχουν γύρω της μέχρι να τους βγει η γλώσσα. Και μία νύχτα του Ιουλίου τους άφησε ταπί και δαρμένους. Νόμιζαν ότι κάνουν διαπραγμάτευση, αλλά στην πραγματικότητα βελτίωναν τη θέση του αντιπάλου. Η Μέρκελ δεν θα μπορούσε να περιμένει κάτι καλύτερο από τον Τσίπρα. Ένας πρωθυπουργός που πήγε μόνος του πάει και κλείνεται στα σχοινιά, το πιθανότερο είναι να κατέβει από το ρινγκ ως delivery boy με λιγότερα δόντια. Τα υπόλοιπα τα έφερε η ζωή, μαζί με τους πρόσφυγες. Μεταξύ μας, δεν αποκλείεται η Μέρκελ να μην έχει σε καμία εκτίμηση τον Τσίπρα, να τον θεωρεί κατώτερο των περιστάσεων, ενδεχομένως και πολιτικό απατεώνα. Αν μη τι άλλο, μία πολιτικός που μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία του Χόνεκερ, δύναται να διατηρεί σαφή και τεκμηριωμένη άποψη περί Αριστεράς.
