Ο Ομπάμα μεταφέρει μία από τις τελευταίες κουβέντες της γιαγιάς του. «Η τραγωδία των γηρατειών είναι ότι ενώ φθείρεται το περίβλημα, μέσα παραμένει ο ίδιος άνθρωπος». Σωστό. Οι ηλικιωμένοι που δηλώνουν ότι αισθάνονται παιδιά, πρέπει να βιώνουν το δράμα της φθοράς με πιο επώδυνο τρόπο από τους υπόλοιπους που ακολουθούν τα βήματα του χρόνου. Τι δουλειά έχει ένα παιδί στοιχειωμένο σε γέρικο κορμί; Η γαλήνη έρχεται όταν το σώμα γίνεται ομαδικός τάφος που κλείνει μέσα του ένα παιδί, έναν έφηβο, τα νιάτα και την ωριμότητα μίας ζωής.
Σχεδόν καθημερινά περνάω έξω από έναν οίκο ευγηρίας. Στην είσοδο υπάρχει πινακίδα που ενημερώνει για την απαγόρευση των επισκέψεων. Μερικές φορές σηκώνω το κεφάλι ψηλά και βλέπω πρόσωπα δίπλα στις κουρτίνες που έχουν αφήσει το βλέμμα να πέσει στο δρόμο. Αναρωτιέμαι τι να σκέφτονται αυτές τις μέρες, παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων. Έχουν άραγε αγωνία ή το διαχειρίζονται με τη στωικότητα που προσφέρει ο χρόνος σε αντάλλαγμα για τη ζωή που κλέβει;
Ασφαλώς ένας άνθρωπος στα ύστερα του βίου του, ακόμα και αν δεν έχει καταφέρει να απαλλαγεί από το παιδί μέσα του, είναι εξοικειωμένος με την έννοια του θανάτου. Γνωρίζει ότι μπορεί να τον περιμένει το βράδυ, κάτω από την κουβέρτα του. Όμως τώρα με την πανδημία είναι αλλιώς. Θα κάθονται οι γέροντες στο σαλόνι, θα κοιτάζουν ο ένας τον άλλον και θα αναρωτιούνται ποιος μπορεί να γίνει το πρώτο κομμάτι που θα γκρεμίσει όλο το ντόμινο. Θα ακούν τον Μαγιορκίνη να παραθέτει στατιστικά στοιχεία και θα αντιλαμβάνονται ότι το όνομά τους χωράει ανάμεσα στα υποκείμενα νοσήματα και στις ηλικίες των νεκρών. Πώς είναι να είσαι τρόφιμος γηροκομείου μέσα στην πανδημία; Μόνος, σε έναν κόσμο γερόντων, χωρίς επισκέψεις; Τα κανάλια βγάζουν εκπροσώπους των οίκων ευγηρίας, αλλά δεν ακούμε ποτέ την εμπειρία των φιλοξενούμενων, αυτών που είναι έγκλειστοι πίσω από κουρτίνες και αντανακλάσεις του φωτός στο παράθυρο. Πώς περνούν οι μέρες εκεί μέσα; Τι σκέψεις γεννιούνται πίσω από τις ρυτίδες όταν, τα σκοτεινά απογεύματα, πέφτει επάνω τους το φως της τηλεοπτικής οθόνης; Θα ήθελα να μάθω οχυρωμένος στην ασφάλεια της ηλικίας μου, παριστάνοντας ότι δεν αντιλαμβάνομαι την ταχύτητα με την οποία τρέχω προς τα εκεί.
