Ένα στέλεχος, χαμηλής στάθμης, του ΣΥΡΙΖΑ σχολίασε τη Μαρία Σάκκαρη με τρόπο που προκάλεσε αντιδράσεις. Συνέδεσε την τηλεοπτική κάλυψη των αγώνων της στο Τόκιο με τη σχέση που διατηρεί με τον γιο του Πρωθυπουργού.
Η σχετική ανάρτηση στο twitter προκάλεσε κάποια πολιτικά απόνερα καθώς εκδηλώθηκε αντίδραση της Νέας Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδοκίμασε. Ισως επειδή το στέλεχος δεν είναι δα και πρώτης ή δεύτερης γραμμής. Ισως επειδή αν ασχολείται με τους σκυλοκαβγάδες των στελεχών του στο twitter δεν θα πρέπει να κάνει και άλλη δουλειά. Ισως πάλι επειδή βλέπει ότι σε όλο αυτό υπάρχει πολιτικό ψωμάκι. Μόνο ο Νίκος Μπίστης καταδίκασε ευθέως τη συγκεκριμένη ανάρτηση.
Η ανάρτηση στο twitter σε συνδυασμό με την, δυστυχώς αποτυχημένη, αγωνιστική προσπάθεια της Σάκκαρη, σήκωσε σκόνη στα social media με σχόλια που, ακόμα και αν δεν τα λες εμετικά, έχουν υψηλό δείκτη τοξικότητας. Αν τα μαζέψουμε σε μία φράση, θα λέγαμε ότι η Σάκκαρη ελέγχεται από τους ανώνυμους ακτιβιστές του δικτύου επειδή η προσωπική της σχέση επενδύεται, υποτίθεται, με πολιτικό χρώμα. Έκανε και μία ανάρτηση ο γιος του Πρωθυπουργού υπέρ της συντρόφου του και έπεσε περισσότερο θυμάρι στις φωτιές, που λέει και το τραγούδι.
Έχει, αλήθεια, πολιτικό χρώμα η σχέση της Σάκκαρη με τον νεαρό Μητσοτάκη; Ανοησίες. Αν υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι κάποιος θα πάει να ψηφίσει Νέα Δημοκρατία επειδή η αθλήτρια συνδέεται με τον γιο του προέδρου, ας πάει κάπου να του κοιτάξουν τις βίδες και το πολιτικό κριτήριο. Απλώς τα μέσα ασχολούνται με το ειδύλλιο και αναπαράγουν τη social media εκδοχή του επειδή ως θέμα πουλάει. Μέχρι εκεί. Όσο και αν το τραβήξεις από τα μαλλιά, άλλη διάσταση δεν υπάρχει. Ούτε βελτιώνεται η εικόνα του πατέρα Μητσοτάκη, ούτε πλήττεται. Πολιτικά η υπόθεση είναι απολύτως αδιάφορη.
Τότε προς τι ο θόρυβος; Νομίζω ότι έχει να κάνει με μία υποδόρια δυναμική που, επειδή συνάδει με το ύφος ΣΥΡΙΖΑ, καλλιεργείται, χωρίς να υποστηρίζεται ευθέως. Μία δυναμική αντιπαράθεσης μεταξύ «αρίστων» και «λαϊκών». Κοινώς μία μάχη σε lifestyle χαρακώματα. Είμαστε εναντίον της Σάκκαρη επειδή συνδέεται με τη συγκεκριμένη οικογένεια, παίζει τένις που είναι το άθλημα των πλουσίων, έχει κάνει λεφτά και πάει λέγοντας. Στην πραγματικότητα δεν έχουμε κάτι εναντίον της κοπέλας προσωπικά, αλλά απεχθανόμαστε αυτό που αντιπροσωπεύει. Και κάπως έτσι, όταν η τοξικότητα επενδύεται με πολιτικό χρώμα, απενοχοποιείται. Δεν τίθεται πλέον θέμα σεξισμού, αλλά συμβολισμών. Μία νέα εκδοχή του «εμείς και οι άλλοι», όπου στους άλλους εντάσσεται ότι δεν θεωρείται «λαϊκό», ότι ξεφεύγει από τη σφαίρα του μετρίου, δηλαδή δεν είναι καθολικό, άρα δεν είναι και δημοκρατικό. Ε, σε όλο αυτό μπορεί να προσμετρηθεί και ο ψυχολογικός παράγοντας. Κάποιοι ακόμα βρίσκονται στο στάδιο της άρνησης και της οργής.
Αυτό όσο και αν δείχνει χυδαίο, συχνά και απάνθρωπο, δεν είναι παράλογο. Κάποτε η πολιτική αντιπαράθεση είχε να κάνει με ιδεολογίες, επιχειρήματα και συγκροτημένες (ας πούμε…) θέσεις. Τώρα είναι λες και βλέπεις δύο μεγάλες παρέες να πλακώνονται σε συνθήκες ακραίας πόλωσης. Συνεπώς και πάλι καλά να λέει η Σάκκαρη που έχασε από Ουκρανή. Αν είχε ηττηθεί από Κουβανή κάποιοι θα έστηναν πάρτι.
