Στις δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές υπάρχει πάντα ένας σταθερός χαρακτήρας που κρατάει δεύτερο ή τρίτο ρόλο. Είναι ένας χαρακτήρας συμπαθής για τον θεατή. Και το σενάριο κάνει συχνές στάσεις σε αυτόν προκειμένου να δώσει ανάσες στην πλοκή και να εκτονώσει την ένταση. Φανταστείτε τη ζωή μας ως μία καθημερινή τηλεοπτική σειρά. Η Φώφη ήταν ένας από αυτούς τους χαρακτήρες. Δεν είχε πρωταγωνιστικό ρόλο. Είχε όμως μία σταθερή, θετική παρουσία. Και ως πρόσωπο αλλά και ως ρόλος. Και επειδή ήταν τοποθετημένη ανάμεσα σε πόλους έντασης, εκ των πραγμάτων έπαιρνε τον ρόλο εκείνου που κουνάει το δάχτυλο και στους δύο, αντιπροσωπεύοντας τη δυσφορία των πολιτών. Για αυτό και το πάνδημο πένθος. Η Φώφη Γεννηματά αγαπήθηκε για τις αξιοπρεπείς μάχες που έδωσε. Πάλευε για τη ζωή της, πολέμησε και για να κρατήσει το κόμμα της ζωντανό. Και είχε μία ήπια πολιτική παρουσία, ουσιαστικά ακίνδυνη για όλους. Δεν ήταν φορέας εξουσίας. Δεν απειλούσε τον δεξιό ή τον αριστερό. Ήταν όμως αυτή που προσπαθούσε να τους βάλει στη θέση τους.
Ναι, όταν στεγνώσουν τα δάκρυα θα αποτιμηθεί το σύνολο του πολιτικού της βίου, θα κριθεί και θα αξιολογηθεί ως ηγέτης. Δεν πρόκειται να συμφωνήσουν όλοι σε αυτό. Κάποιοι θα πουν ότι μόλις που κράτησε το κεφάλι του κόμματος πάνω από το νερό και κάποιοι άλλοι θα παρατηρήσουν ότι αυτό είχε σημασία, να μείνει ζωντανό, με το δικαίωμα να συζητήσει για το μέλλον του. Φυσικά και έκανε λάθη -ποιος δεν κάνει; Αλλά ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί εκ του ασφαλούς ότι θα τα κατάφερνε καλύτερα στη θέση της; Ωστόσο από όποια πλευρά και αν την εξετάσεις ως προσωπικότητα, το πάνδημο πένθος, η λύπη και η συγκίνηση που απλώθηκαν στο συλλογικό θυμικό, καθιστούν την πολιτική της παρουσία σημαντική και επιτυχημένη. Ενωσε τους Ελληνες, έστω και με τη μαύρη κορδέλα του πένθους. Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλον πολιτικό που πέτυχε κάτι αντίστοιχο με την εκδημία του. Σήμερα θα την αποχαιρετήσει όλη η χώρα. Με αυτό που ποθεί κάθε πολιτικός, το καθολικό χειροκρότημα. Κοστίζει ακριβά και η Φώφη κατέβαλε το τίμημα.
