Πριν κοιτάξουμε τα πρόσωπα, ας δούμε το σκηνικό. Το δράμα ανέβηκε σε πολυκατοικία της Κυψέλης, σε φαβέλα συμπυκνωμένη σε πέντε ορόφους με δώμα. Σε κτίριο όπου μπορείς να τσιμεντώσεις ένα νεκρό παιδί στην ταράτσα.
Το ζευγάρι ζούσε στο δώμα, σε μία χωματερή με τοίχους. Το δώμα δεν είναι σαν το υπόγειο. Εχει θέα και χώρο στην ταράτσα. Tο καλοκαίρι ψήνεσαι και τον χειμώνα τρέμεις. Στο βάθος ίσως διακρίνεται η Ακρόπολη, όμως γύρω σου υπάρχουν μόνο κεραίες, ηλιακοί θερμοσίφωνες, κουρελιασμένες τέντες, περιττώματα πουλιών. Ολα αυτά σκεπασμένα από τη βρωμερή σκόνη της πόλης. Τι τρως όταν ζεις εκεί μέσα; Κάτι που αντιστοιχεί σε αυτό που βλέπεις.
Και τώρα ας δούμε το ζευγάρι. Ο άνδρας είναι σεσημασμένος μικροκακοποιός. Χρήστης sisa. Είναι μία ελληνική εκδοχή του κρακ που δημιουργήθηκε από μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας. Φτιάχνεται από μεθαμφεταμίνη, λάδι μηχανής και σαμπουάν. Είναι ένα ναρκωτικό που προκαλεί υπερδιέγερση, αχαλίνωτη σεξουαλική διάθεση, εκρήξεις θυμού, καταστροφική ορμή. Η γυναίκα φέρεται να έκανε χρήση στο παρελθόν, υποστηρίζοντας ότι είναι «καθαρή» εδώ και δύο χρόνια. Στο «Χαμόγελο του Παιδιού» την ήξεραν από τα 15 της, όταν έμεινε έγκυος.
Είναι και τα παιδιά. Το κορίτσι που, μέσω του «Χαμόγελου», πήγε σε ανάδοχη οικογένεια. Και το αγόρι που πήρε την τελευταία του αναπνοή πίσω από μονωτική ταινία και τα βρώμικα χέρια του φονιά του. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας άκουγαν το παιδί να ουρλιάζει όταν το κακοποιούσε ο άνδρας. Κανένας τους δεν ειδοποίησε την Αστυνομία. Ενδεχομένως να φοβήθηκαν αν δεν ήταν εντάξει τα χαρτιά τους. Ελληνες δεν μένουν εδώ και χρόνια σε αυτές τις πολυκατοικίες. Αλλά και να έμεναν, ας μην είμαστε τόσο σίγουροι για το ενδιαφέρον που θα επιδείκνυαν.
Δείτε τα χαρακτηριστικά του ζευγαριού. Ανθρωποι του περιθωρίου, χρήστες ναρκωτικών που ζουν σε ένα άθλιο δώμα. Εχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσοι άνθρωποι ζουν ακριβώς υπό αυτές τις συνθήκες; Είναι πολλοί. Πιεσμένοι από την ανέχεια, με τις ουσίες να μετατρέπουν σε ανεξέλεγκτη παρόρμηση τη ροπή προς τη βία. Ναι, βέβαια, δεν δολοφονούνται κάθε μέρα παιδιά. Ομως κανένας δεν ξέρει πόσα από αυτά κακοποιούνται, σωματικά και ψυχολογικά. Δεν είναι απαραίτητο να υφίστανται σωματική βία. Αρκεί που βλέπουν τους γονείς λιώμα και το πιάτο άδειο στο τραπέζι.
Ναι, αυτό το αγόρι θα ήταν ζωντανό υπό άλλες συνθήκες. Αν ένας γείτονας έκανε το κρίσιμο τηλεφώνημα, αν ο περίγυρος δεν το θεωρούσε θύμα της μοίρας του, καταδικασμένο στο περιθώριο, με τη ζωή χαμένη πριν καν ξεκινήσει. Και αν τραβήξουμε την υπόθεση ακόμα περισσότερο, το παιδί ενδεχομένως να ζούσε, αν οι ενήλικες είχαν εύκολη πρόσβαση σε ένα δίκτυο υποστήριξης. Είχαν προς το «Χαμόγελο του Παιδιού». Δεν ζήτησαν βοήθεια. Με καμένα μυαλά, έχοντας χάσει κάθε έννοια αξιοπρέπειας, στεγνοί από υπολείμματα ανθρωπιάς, σκοτώνουν και θάβουν το παιδί στο δώμα. Εβγαινε η μάνα κάθε πρωί στην ταράτσα και έβλεπε τον τάφο του παιδιού της. Πόση ανθρωπιά λέτε να είχε μείνει στο όρθιο κουφάρι της;
Τώρα αν τα δεις όλα αυτά σε πρακτική βάση, δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αποτύπωση της υστέρησης σε υποδομές και υπηρεσίες Πρόνοιας. Είναι πλέον τόσο μεγάλο το κομμάτι του πληθυσμού που χρειάζεται υποστήριξη, ώστε οι υπηρεσίες αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες. Και έτσι ολόκληρα τετράγωνα στο κέντρο της Αθήνας μετατρέπονται σε κρύπτες δραμάτων. Και οι κραυγές που βγαίνουν μέσα από γρίλιες χάνονται στον αέρα, τις καταπίνει η εξάτμιση από το μηχανάκι ή η τηλεόραση του γείτονα.
