Ο άνθρωπος μας έζησε τη φρίκη της αστυνομικής επιχείρησης στη φοιτητική εστία και τώρα αναρωτιέται γιατί διώκεται η συνύπαρξη αντιεξουσιαστών, φοιτητών και ανθρώπων που εντάσσονται στο ποινικό πλαίσιο του αστικού κράτους
Στο παρελθόν είχε αναληφθεί μία πρωτοβουλία για τη λειτουργία οίκου ανοχής μέσα στη φοιτητική εστία. Βέβαια ως απόφαση δεν πέρασε εύκολα. Αρχικά κάποιοι σύντροφοι υποστήριξαν ότι πέρα από την εκμετάλλευση, υιοθετούνται αγοραία συναλλακτικά ήθη στην ένωση δύο κορμιών με σκοπό την αμοιβαία άντληση ηδονής. Ωστόσο ο εκπρόσωπος των κοριτσιών διάβασε κοινή δήλωση τους με την οποία διαβεβαίωναν ότι προσέρχονται εκουσίως, αρνούμενες να αποδεχθούν την ταπείνωση της μισθωτής εργασίας. Αυτό φάνηκε να διευκολύνει κάπως την κατάσταση, πλην όμως ετέθη και το θέμα της αμοιβής τους. Θα μπορούσε ένας φοιτητής ή ένας άνεργος να ανταποκριθεί στο κόστος; Και εν τέλει, είναι σωστό να πληρώνεις για σεξ όταν πρόκειται για μία επιθυμία που υπαγορεύεται από το ένστικτο; Δεν θα έπρεπε το σεξ να είναι και αυτό κοινωνικό αγαθό; Εκεί παρενέβη ένας σύντροφος, που έχει τον σεβασμό όλων καθώς πρωτοστατεί στο φοιτητικό κίνημα από τα χρόνια του Κοντογιαννόπουλου, λέγοντας ότι η αυτοοργάνωση πρέπει να σταματά εκεί που αρχίζει η αυτοικανοποίηση. Σωστό αν και δύσκολο. Τελικά η πρωτοβουλία, αν και υιοθετήθηκε, χωρίς πάντως να χαιρετιστεί από τη συνέλευση, δεν μακροημέρευσε. Για διάφορους λόγους. Ας πούμε οι συλλογικότητες και οι κινήσεις προσέρχοντο υπό καθεστώς ολομέλειας, με αποτέλεσμα, πέρα από τα προβλήματα στενότητας χώρου, να αναδεικνύονται και οι εσωτερικές αντιπαλότητες. Υπήρξαν και άλλα θέματα που καλό είναι να μην αναπτυχθούν εκτενώς. Για παράδειγμα το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσαν σύντροφοι κατά την ώρα της πράξης. Είναι σεξιστικό ή πρέπει να γίνει αποδεκτό, αν και κατακριτέο, στο πλαίσιο μίας απαραίτητης σύμβασης; Αλλά και το θέμα των στάσεων κατά τη διάρκεια της συνεύρεσης: αντανακλούν κοινωνικές ανισότητες ή αποτελούν αναγκαία και αναπόφευκτη συνθήκη; Εγιναν τεράστιες συζητήσεις για αυτά, πολύωρες αναλύσεις στη συνέλευση ή και κατά ομάδες. Και πάντα, μα πάντα, συμβαίνει το ίδιο: εκεί που ένας σύντροφος ετοιμάζεται να φτάσει στην κατακλείδα της θέσης του, κάνει μια παύση για να σαλιώσει τον μπάφο. Τέλος πάντων, ένα πρωινό τα κορίτσια είχαν εξαφανιστεί.
Ο άνθρωπός μας σήμερα είναι ένας φοιτητής 28 ετών. Δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς σπουδάζει, το πιθανότερο είναι ότι δεν θυμάται ούτε ο ίδιος. Την τελευταία δεκαετία μένει στη φοιτητική εστία και δεν σκοπεύει να φύγει από εκεί. Είναι μία κυψέλη, λάθος, η κυψέλη έχει δουλειά, ένας πυρήνας συλλογικότητας και αυτοδιαχείρισης. Και ναι, αν τον ρωτήσετε θα σας πει ότι, πράγματι, εντός της εστίας υπάρχουν και άνθρωποι που ελέγχονται ποινικά από τους νόμους του αστικού κράτους. Αυτό δεν είναι κακό. Η εστία γίνεται πεδίο σύγκλισης χώρων που, όσο και αν φαινομενικά δεν διατηρούν σημείο επαφής, συνδέονται από την περιθωριοποίησή και την κοινή τους δράση απέναντι σε ένα σύστημα αυταρχισμού και καταστολής. Κάπως έτσι, το περιβάλλον της εστίας διαμορφώνεται από τη συνένωση της Κομμούνας των Παρισίων με τη σπηλιά του Νταβέλη -με τον Νταβέλη μέσα. Και πάνω σε αυτό το γόνιμο έδαφος καρπίζει ο σπόρος της συνεργατικότητας, το κίνημα συναντά την έμπρακτη και συχνά ένοπλη απάντηση του αστικού κράτους. Οι δύο χώροι συνυπάρχουν αρμονικά. Είναι σαν να φτιάχνεται ένα εκατοντάφυλλο joint και να γυρίζει στους διαδρόμους των ορόφων. Οταν μπούκαραν οι μπάτσοι στην εστία, ο άνθρωπος μας κρύφτηκε μέσα στην τουαλέτα, ελπίζοντας ότι τα ΕΚΑΜ δεν θα το ρισκάρουν χωρίς αντιασφυξιογόνα μάσκα. Και δικαιώθηκε. Μετά άκουσε τους πυροβολισμούς. Σφαίρες για ένα κατσαβίδι που χρησιμοποίησε μετανάστης προκειμένου να αντισταθεί στο οπλισμένο όργανο του αστικού κράτους. Και ας πούμε ότι εκείνη φοβήθηκε. Γιατί δεν τον αφόπλισε με τα χέρια της; Καλά τα είπε εκείνος ο βουλευτής του ΚΚΕ που αναρωτήθηκε για ποιο λόγο στην Αστυνομία δεν προσλαμβάνουν τους Αγγελους του Τσάρλι. (Με την ευκαιρία, τιμή και δόξα στη δόκιμη αστυνομικό που έβαλε τον αγώνα της στη σκοτεινή πλευρά του τείχους και ενημέρωνε για τις επιχειρήσεις των μπάτσων.) Το απόγευμα της ίδιας μέρας πήγαν στην πορεία. Δεν ήταν εύκολο. Από τις 6 το πρωί στο πόδι και να κατεβαίνεις Προπύλαια. Εξω η Αστυνομία από τα Πανεπιστήμια. Οπως έγραψε και ένας δημοσιογράφος του χώρου στο twitter, από «ποινικούς» δεν κινδύνευσε ποτέ. Από την Αστυνομία; Πολλές φορές. Και ο άνθρωπός μας είναι σοκαρισμένος, ακόμα. Ενδεχομένως και να φοβάται, αλλά δεν θέλει να το παραδεχθεί. Δεν θα επιστρέψει απόψε στην εστία. Θα πάρει τον ηλεκτρικό, θα ανέβει στην Κηφισιά. Και μετά θα τηλεφωνήσει στον πατέρα του, να έρθει να τον μαζέψει.
