Κάποια στιγμή στο μέλλον, μέσα στον αιώνα που διανύουμε, ένας φοιτητής Διεθνών Σχέσεων θα καταθέσει πτυχιακή εργασία με τις αντιστοιχίες ανάμεσα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στις τουρκικές σειρές. Οι αγκαλιές του Δένδια με τον Τσαβούσογλου θα μπορούσαν να κλείνουν μία σεζόν, κάνοντας τους θεατές να αδημονούν για την επόμενη.
Διότι τι είναι, εν τέλει, τα ελληνοτουρκικά; Ενα βαλκανικό δράμα με στοιχεία τουρκικής σαπουνόπερας. Δύο μεγάλες οικογένειες που μοιράζονται τον ίδιο φράχτη, διατηρούν μία αντιπαλότητα με ρίζες βαθιά μέσα στο χρόνο. Κάποτε ήταν κοινό σόι, αλλά τα πράγματα τα έφεραν διαφορετικά και τώρα φιλονικούν πάνω από τον φράχτη. Στο μεταξύ κάποια μέλη τους φτιάχνουν σχέσεις, παντρεύονται, κάνουν δουλειές, προσπαθούν να συμβιβάσουν τα πράγματα, αλλά το δράμα εξελίσσεται με αμείωτη ένταση σε κάθε επεισόδιο. Ωσπου έρχεται η καταστροφή και οι δύο οικογένειες κλαίνε αγκαλιά πάνω από τα συντρίμμια. Μπα, ακόμα και οι τουρκικές σαπουνόπερες είναι πολύ εστέτ για κάτι τέτοιο. Καλύτερα να πάρουμε κάτι από Μπόλιγουντ αν και η περίσταση δεν επιτρέπει χαρές και εξεζητημένες χορογραφίες.
Να με συγχωρείτε, αλλά οι αγκαλιές Δένδια και Τσαβούσογλου, όσο σημαντικές και αν είναι, θυμίζουν εκείνες τις σκηνές που σκοπό έχουν να σε συγκινήσουν, όμως τις βρίσκεις τόσο τραβηγμένες που στο τέλος βάζεις τα γέλια. Να προβάλλεις τις εικόνες στην ολομέλεια του ΟΗΕ και οι θεατές να μη ξέρουν αν πρέπει να γιουχάρουν ή να χειροκροτήσουν. Σοβαρά τώρα; Ενταση, με τον δείκτη τοξικότητας να φτάνει στα κόκκινα, με τσαμπουκάδες επιπέδου αλάνας. Και στη συνέχεια αγκαλιές και «πόσο καλός γείτονας είσαι»; Δεν έχουμε και εθνική σταρ πια για να πάμε να την παντρέψουμε με κανέναν Τούρκο.
Προς Θεού, του δικού μας και του Αλλάχ, όλα αυτά είναι σημαντικά με ιστορικό βάρος που μπορεί να σπρώξει τα πράγματα σε ένα πλαίσιο εξομάλυνσης. Ομως με τον τρόπο τους φωτίζουν τα Ελληνοτουρκικά από μία γωνία που σου επιτρέπει να δεις ότι δεν είναι όλα τόσο σοβαρά όσο δείχνουν. Και, τέλος πάντων, ο κόμπος δεν χρειάζεται σώνει και καλά σπαθί για να λυθεί. Ναι, φυσικά, είναι και η ανάγκη της Τουρκίας που τώρα γίνεται φιλότιμο. Με εκατομμύρια άστεγους και ψυχικά τραυματισμένους, με ένα τεράστιο κόστος ανοικοδόμησης, είναι ώρα να κλείνεις μέτωπα και να βάζεις στην άκρη αυτά που θα έδινες για αεροπλάνα. Ε, εκφραστικά αυτό αποδίδεται με την αγκαλιά Δένδια-Τσαβούσογλου. Και σκέφτεσαι ότι αν βγάλεις από τα Ελληνοτουρκικά το μελό, τη πομπώδη μουσική και τις ατάκες τύπου «Λάμψης», αυτό που μένει είναι ένα τραπέζι και δύο καρέκλες.
