Η αμηχανία και ο εκνευρισμός ενός νέου άνδρα, ο οποίος είναι ο μοναδικός στον οικογενειακό, συγγενικό και επαγγελματικό κύκλο του που δεν έχει νοσήσει με COVID
Στο Unbreakable o Μπρους Γουίλις υποδύεται έναν τύπο που δεν αρρώστησε ποτέ στη ζωή του και γενικώς δεν παθαίνει τίποτα. Βρέθηκε σε τρομακτικό σιδηροδρομικό δυστύχημα και δεν του τσαλακώθηκε ούτε ο γιακάς. Μετά έπεσε πάνω στον Σάμιουελ τον Τζάκσον και τα πράγματα μπλέχτηκαν αρκετά, αλλά αυτό δεν απασχολεί τώρα τον άνθρωπό μας, τον Θανάση. Ο Θανάσης στέκεται μόνο στον τίτλο της ταινίας. Τον παίρνει από την αφίσα και τον τοποθετεί στην κορυφή του καθρέφτη του. Και μετά στήνεται ακριβώς από κάτω. Ποζάρει σε κάδρο. Η αλήθεια είναι ότι αισθάνεται πολύ περίεργα. Υπάρχουν στιγμές που φρικάρει, κοιτάζει τον ουρανό για σημάδια, τηλεφωνεί στη μάνα του. Συχνά καταλαμβάνεται από αμηχανία, ειδικά όταν είναι ολομόναχος στο γραφείο και τρώει τα γιαούρτια που έχουν αφήσει οι νοσούντες συνάδελφοι -κρίμα είναι να λήξουν. Οπως και αν το δει, του φαίνεται περίεργο, απίστευτο, ανεξήγητο. Είναι ο μοναδικός στον συγγενικό, φιλικό και επαγγελματικό κύκλο του που δεν έχει νοσήσει, ακόμα, από COVID.
Σαν να είσαι vegan πασχαλιάτικα στο Instagram. Ολοι ανεβάζουν σούβλες, κοψίδια και κόκκινα αβγά. Και εσύ δεν κάνεις ούτε like, περνάς εντελώς απαρατήρητος. Ετσι και τώρα. Εχει γεμίσει ο τόπος από stories με θετικά τεστ. Ολόκληρες οικογένειες να φωτογραφίζονται μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, δείχνοντας τα τεστ. Με το μεσαίο δάχτυλο μέσα στο οξύμετρο. Με τη μπατονέτα στη μύτη. Με τη βεβαίωση του μικροβιολογικού εργαστηρίου. Ο Θανάσης αντιλαμβάνεται ότι πέρα από το έλος της βλακείας, στο οποίο τσαλαβουτάμε, η πανδημία αναβάθμισε τη συλλογική μας γνώση. Συζητάμε με ύφος ειδικού για PCR και rapid test, ομαδοποιούμε κρούσματα ανά παραλλαγή του ιού, αξιολογούμε επιδημιολογικό κίνδυνο, έχουμε άποψη για θεραπείες, ημέρες καραντίνας και ποσοστά οξυγόνου στο αίμα. Είναι μία γνώση που κατακτήθηκε κούτσα-στραβά (και στρεβλά), αλλά από την άλλη, έβαλε την επιστήμη στην καθημερινή κουβέντα. Είμαστε πλέον ένας λαός που στις ταβέρνες μιλάει για μονοκλωνικά αντισώματα και ύστερα τραγουδάει τους ποιητές του. Αυτό θα μπορούσε να το πει και ο Τσίπρας.
Οταν ήταν μωρό, ο Θανάσης, έφερνε πολύ στον Μπρους Γουίλις. Τα περισσότερα λευκά μωρά μοιάζουν στον Μπρους Γουίλις. Φυσιογνωμικά θα μπορούσε να είναι πατέρας των μισών μωρών που βρίσκονται σήμερα στον κόσμο. Σκεφτείτε μόνο πόσες φορές έχετε πει ή ακούσει ότι ένα μωρό μοιάζει στον Μπρους Γουίλις. Ομως ο Θανάσης πιστεύει ότι το δικό του ποσοστό ομοιότητας είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο. Του μοιάζει ακόμα και σήμερα. Για αυτό και έχει δει σχεδόν όλες του τις ταινίες. Στους «12 πιθήκους», ο Μπρους, ταξιδεύει στον χρόνο ώστε να αποτρέψει τη διασπορά ενός ιού που σχεδόν αφάνισε την ανθρωπότητα. Και ο Θανάσης περίπου έτσι αισθάνεται. Εντελώς ξένος με τη φάση, λες και ήρθε από άλλη εποχή. Ολοι γύρω του να νοσούν και αυτός να μην καταλαβαίνει τι ακριβώς του συμβαίνει. Ψάχνει να κολλήσει Ομικρον που είναι light. Και δεν του κάθεται. Εννοείται ότι έχει κάνει και τις τρεις δόσεις του εμβολίου. Και βλέπει τώρα κάτι ψεκασμένους, χωρίς εμβόλιο, να τη βγάζουν καθαρή με ένα συνάχι και να ξενοιάζουν, να τους φεύγει το άγχος. Διότι όλοι το ξέρουν και ας μην το παραδέχονται. Οταν τελειώσεις με COVID βλέπεις τον κόσμο πιο άνετο. Δεν φοβάσαι πια. Κατεβάζεις τη μάσκα και λες στον άλλον να έρθει να φτερνιστεί στη μούρη σου. Δεν μασάς πια, τελείωσε για σένα. Το παίζεις Die Hard.
Ο Θανάσης σκέφτεται να γλύψει κανένα πόμολο. Να τρίψει στη μύτη του χρησιμοποιημένα χαρτομάνδηλα. Και πιο ακραία πράγματα. Να φορέσει καμιά μάσκα που θα βρει στο δρόμο. Να βάλει στο ρουθούνι χρησιμοποιημένη μπατονέτα. Να μπουκάρει σε καμιά πτέρυγα COVID. Θα το κολλήσει και θα τελειώνει. Θα ακούσει τον αριθμό των κρουσμάτων το απόγευμα και θα πει στον εαυτό του ότι είναι ένας από αυτούς. Και ύστερα θα κλείσει τα μάτια, θα τους απλώσει και τους 50.000 στο Σύνταγμα και θα ψάξει από ψηλά να δει τον εαυτό του, περήφανο μπροστά στον Αγνωστο. Δεν πάει άλλο, ρε φίλε. Κουράστηκε. Στην αρχή φοβόταν. Τώρα ο φόβος πάει να του γίνει καμπούρα. Αν κολλήσει, θα πετάξει αυτήν την αγωνία από πάνω του. Και θα σταματήσει να μένει έξω από τον κύκλο. Σιχάθηκε να απαντάει σε μηνύματα στο inbox με το «εσύ ρε μαλάκα πώς και δεν κόλλησες;». Κάποια βράδια αναρωτιέται αν είναι η μοναξιά που τον κρατά σε αποστειρωμένο περιβάλλον. Μιλάει με πολλούς αλλά δεν βλέπει κανέναν. Δεν έχει κανέναν. Οταν ξυπνάει μέσα στη νύχτα σκέφτεται τον Μπρους Γουίλις στην «Εκτη Αίσθηση» που είναι νεκρός, αλλά το μαθαίνει στην τελευταία σκηνή της ταινίας.
