Ενας 30άρης στη Λάρισα. Εργάζεται ως developer για μία γερμανική εταιρεία, η οποία εξαγόρασε ελληνική start up που ειδικεύεται στην ανάπτυξη εφαρμογών για ηλεκτρονικές παραγγελίες. Το συμβόλαιό του δεν ανανεώνεται. Έχασε τη δουλειά του επειδή μία κινέζικη εταιρεία, που διατηρεί ολόκληρη φάρμα από developers, έκανε στους Γερμανούς μία προσφορά που δεν μπορούσαν να αρνηθούν.
Ο developer από τη Λάρισα δεν ήταν υπάλληλος της εταιρείας, αλλά συνεργάτης. Συνεβλήθη με αποκλειστικό σκοπό την παραγωγή τμήματος έργου που αναπτύσσεται ταυτοχρόνως σε τέσσερις χώρες του κόσμου. Τώρα στρέφεται στην αμερικανική αγορά, αλλά προβληματίζεται από τις ώρες εργασίας και κυρίως των τηλεδιασκέψεων, καθώς οι περισσότερες γίνονται μέσα στη μαύρη νύχτα. Το παράδειγμα πατάει στην αλήθεια και εξηγεί τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε πολλά πεδία απασχόλησης. Εργάζεσαι από το σπίτι για εργοδότες που δεν θα συναντήσεις ποτέ σου. Πληρώνεις τις εισφορές σου ως ελεύθερος επαγγελματίας και οι έννοιες της άδειας ή των επιδομάτων σού είναι άγνωστες. Υπάρχουν περίοδοι που δουλεύεις όλη μέρα (μπορεί και όλη νύχτα) και περίοδοι που βαράς μύγες, είτε επειδή δεν υπάρχει αντικείμενο, είτε επειδή έχεις ολοκληρώσει το project και περιμένεις το επόμενο. Ναι, το παλικάρι από τη Λάρισα δεν θεωρείται, τυπικά, μισθωτός εργαζόμενος. Είναι όμως μία χαρακτηριστική περίπτωση για τις αλλαγές που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια στην αγορά εργασίας.
Ο Κωστής Χατζηδάκης φέρνει ένα νέο νόμο που παρεμβαίνει στα της μισθωτής εργασίας. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, σηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών και τείχος αντιδράσεων που καταγγέλλει την αλλαγή του υφιστάμενου πλαισίου. Ενός πλαισίου που θεσμοθετήθηκε πριν από σαράντα χρόνια. Από τότε η χώρα άλλαξε νόμισμα, χρεοκόπησε, πέρασε τρία μνημόνια και σήμερα βρίσκεται στο κατώφλι της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Και καθόμαστε και συζητάμε αν η ψηφιακή κάρτα απασχόλησης και η δυνατότητα του εργαζόμενου να τροποποιήσει το ωράριό του ώστε, αν θέλει, να δουλεύει περισσότερο, «αγοράζοντας» ρεπό, αποτελούν οπισθοδρόμηση. Συζητάμε επίσης για το αν η υποχρεώση για προσωπικό ασφαλείας σε ευαίσθητες επιχειρήσεις, όπως το Μετρό, προκειμένου να μην κλείνουν από απεργιακές κινητοποιήσεις, καταπατά το δικαίωμα του εργαζόμενου στη διαμαρτυρία. Ακούμε ένα υπερήφανο «δεν θα περάσει» και απορούμε που είναι παρκαρισμένη η χρονομηχανή. Μάλιστα στην περίπτωση του ΕΦΚΑ, όπου καταγγέλλεται η εμπλοκή ιδιωτών προκειμένου να βγαίνουν πιο γρήγορα οι συντάξεις, είναι να σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Ζητείται η πρόσληψη υπαλλήλων. Κοινώς, το κράτος να προσλάβει ανθρώπους για τριάντα χρόνια, όταν τους χρειάζεται για μερικούς μήνες.
Στην ουσία, το πρόβλημα δεν είναι του Χατζηδάκη. Είναι αυτών που καταγγέλλουν τον Χατζηδάκη. Διότι έχουν παραμείνει προσκολλημένοι στα 80s, στην εποχή που ψηφίστηκε ο τελευταίος νόμος για τα εργασιακά. Και συνεχίζουν να πλέκουν πουλόβερ με μαλλί που έχει ξεφτίσει. Δεν ξέρω αν είναι αδυναμία ή άρνηση προσαρμογής στα δεδομένα του σύγχρονου κόσμου. Ενδεχομένως να μην μπορούν να κάνουν αλλιώς. Και επιμένουν στο γκρέμισμα ενός σάπιου κόσμου, ο οποίος, όμως, δεν υπάρχει πια, είναι κάτι άλλο.
