Δίπλα στο σπίτι μου υπάρχει δρόμος που διαπερνά ένα ρεύμα. Και είχε και αυτός τη δική του ιστορία, μικρή βέβαια, όχι σαν τον άλλον του Λοϊζου. Κατασκευάστηκε με ένα περίεργο οδόστρωμα, καλυμμένο από πτυχώσεις. Οποτε τον διέσχιζες με αυτοκίνητο, τα λάστιχα έστελναν το μήνυμα. Οχι πια. Διότι πέντε μέρες πριν από τις εκλογές ο δήμος προχώρησε σε αλλαγή του οδοστρώματος. Σαν να πήρε ο δήμαρχος ένα μαχαίρι και να άλειψε τον δρόμο με βούτυρο. Τώρα τον διασχίζεις και δεν ακούς τίποτα. Το έργο διόρθωσε μέχρι και την κλίση του οδοστρώματος στο σημείο που ο κατήφορος γίνεται ανήφορος. Ασφαλώς για μερικές μέρες είχαμε μία μικρή ταλαιπωρία στη γειτονιά, ακολουθώντας την αναπόφευκτη παράκαμψη.
Ε, το ερώτημα προκύπτει αυθορμήτως. Για ποιο λόγο ο δήμαρχος δεν έκανε το έργο τον Αύγουστο, αλλά περίμενε να γυρίσουμε όλοι ώστε να μας ταλαιπωρήσει; Ξέρουμε την απάντηση. Διότι θέλει να δείξει έργο λίγο πριν τις εκλογές. Ο δρόμος θα μπορούσε να φτιαχτεί πέρσι ή πρόπερσι, πριν από τρία ή και τέσσερα χρόνια. Ομως σήμερα δεν θα το θυμόταν κανείς. Δεν το κάνει, βέβαια, μόνο ο δικός μου δήμαρχος. Το κάνουν όλοι. Οι πόλεις αυτές τις μέρες θύμιζαν ρούχο που το καλοσιδερώνεις, του ράβεις κουμπιά και πατάς τον γιακά για να είναι κολλαριστός. Αυτό δεν συμβαίνει πάντα λίγο πριν στηθούν οι κάλπες; Οι κυβερνήσεις κάνουν παροχές και οι δήμαρχοι έργα.
Ωστόσο οι δημοτικές εκλογές διακρίνονται από ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Ετσι και ασχοληθείς στα σοβαρά με αυτά που λένε οι υποψήφιοι, θα ακούσεις απίστευτες μπαρούφες. Μιλάμε τώρα για υποσχέσεις με έργα φαραωνικού χαρακτήρα που θέλουν πολλά εκατομμύρια και χιλιάδες Κινέζους για να τα κατασκευάσουν. Σοβαρά το λέω. Πάρτε έναν περιφερειακό δήμο, όποιον θέλετε. Και διαβάστε τα προγράμματα των υποψηφίων, ειδικά εκείνων που δεν υπάρχει περίπτωση να εκλεγούν. Θα βρείτε απίστευτα πράγματα μέσα. Είδα αερογέφυρες, υπόγεια πάρκινγκ, το Central Park σε μέγεθος τσέπης, καταπληκτικά βιοκλιματικά κτίρια και τον Πάνο Κιάμο να ανάβει το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ο λαϊκισμός των δημοτικών εκλογών, ειδικά στους μικρούς δήμους, είναι μία κατηγορία από μόνος του. Πάντα με τον άνθρωπο στο επίκεντρο και τον πολιτισμό λίγο πιο πέρα.
Αυτό δεν ενοχλεί κανέναν. Η αλήθεια είναι ότι δεν ασχολείται και κανείς πέραν των υποψηφίων. Και αυτοί, όπως γνωρίζετε, αποτελούν μία ειδική κατηγορία. Τους βλέπω να γυρίζουν, φορώντας τα καλά τους, μοιράζοντας κάρτες και φυλλάδια. Να εκκλησιάζονται την Κυριακή και ύστερα να επισκέπτονται τα ουζερί και τις ταβέρνες για να σου έρθουν στο τραπέζι ενώ νομίζεις ότι πρόκειται για κωφάλαλους που πουλάνε αναπτήρες. Να σου στείλουν SMS μέσα στην μαύρη νύχτα και να σου τηλεφωνήσουν την ώρα που τρως. Μέχρι αύριο. Από αύριο δεν σε ξέρουν.
Σε αυτές τις εκλογές, που λέτε, το 2% των συμπολιτών μας εκτίθεται ενώπιον του υπολοίπου 98%. Αν οι ίδιοι άνθρωποι ήταν πραγματικά ενεργοί στα κοινά, ενδεχομένως οι πόλεις μας να ήταν κάπως καλύτερες. Γιατί στις εκλογές ακούμε για τα σκουπίδια, τα πεζοδρόμια και τα δημοτικά τέλη, αλλά δεν ακούς λέξη για τις αθλιότητες των ίδιων των πολιτών. Συζητάμε για τη ζωή στην πόλη και βγάζουμε εκτός πλαισίου τις αυθαιρεσίες του πολίτη. Το διπλοπαρκάρισμα αποδίδεται στην έλλειψη χώρων. Η υστέρηση στην ανακύκλωση συνδέεται με έλλειμμα κάδων. Τα σκουπίδια στον δρόμο είναι ευθύνη αποκλειστικά του δημάρχου. Η καταστροφή των παιχνιδιών στις παιδικές χαρές γεννά διαμαρτυρίες κατά του δήμου επειδή δεν τα αντικαθιστά. Πού θέλω να καταλήξω; Σε αυτό που ψάχνω. Εναν δήμαρχο ο οποίος θα εξηγήσει στους πολίτες ότι έχουν και οι ίδιοι ευθύνη για την εικόνα και τις συνθήκες ζωής στην πόλη τους. Που θα τους πει ότι η ζωή στην πόλη δεν είναι μόνο φρεάτια και σκουπίδια. Ενα δήμαρχο που θα εμπλέξει πιο ενεργά τους δημότες στη διαχείριση της καθημερινότητας. Το πιο σημαντικό: θέλω μία δημοτική αρχή που δεν θα είναι ανεκτική στην ασχήμια, στο κιτς και στον τσαμπουκά του τύπου που θεωρεί ότι το πεζοδρόμιο είναι αυλή του. Ενα δήμαρχο, ρε παιδί μου, που θα τα βάλει και με τους πολίτες.