Ο άνθρωπος μας βλέπει στο περίπτερο φωτογραφίες του Κωνσταντίνου και προσπαθεί να φανταστεί πώς θα ήμασταν αν ζούσαμε σε βασιλευομένη Δημοκρατία
Στέκεται σε στάση προσοχής, όπως κάθε πρωί, μπροστά στο περίπτερο, εκεί που τα πρωτοσέλιδα απλώνονται σαν μπουγάδα από τα μανταλάκια. Και η ματιά του εκλάπη από μία μεγάλη, σχεδόν ολοσέλιδη, φωτογραφία του Κωνσταντίνου σε ακροδεξιό φύλλο. Είναι η ίδια φωτογραφία που θυμάται από παιδί στο καφενείο, όταν ακολουθούσε τον πατέρα του ως παραστάτης στα τουρνουά τάβλι της γειτονιάς. Σε κάποιο συρτάρι φυλάει, λεπτό και κιτρινισμένο πλέον, το πιστοποιητικό της γέννησης του με το εθνόσημο κάτω από το «Βασίλειον της Ελλάδος». Οπως και όλοι οι συνομήλικοι του, όσοι δηλαδή γεννήθηκαν κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, έτσι και ο άνθρωπός μας είδε το πρώτο φως ως υπήκοος του Κωνσταντίνου. Είχε συμμαθήτριες με το όνομα Φρειδερίκη. Και θυμάται τη γιαγιά του με τη φωτογραφία του βασιλιά δίπλα στα στέφανα, στο εικονοστάσι. Ωστόσο ο ίδιος στέκεται απόλυτα αδιάφορος μπροστά στο γεγονός. Αν τον ρωτούσες πριν από μία εβδομάδα, δεν θα ήταν σίγουρος ότι ο Κωνσταντίνος ευρίσκετο εν ζωή. Δεν θεωρεί λανθασμένη την απόφαση της κυβέρνησης να μην του αναγνωρίσει τιμές, αλλά θα θεωρούσε και σωστή την απόφαση για το αντίθετο. Είναι σαν να του έχουν βάλει στο τραπέζι ένα πιάτο που δεν θα δοκίμαζε ποτέ.
Περπατώντας προς το σούπερ μάρκετ, αρχίζει και κάνει χαοτικές σκέψεις. Τι θα συνέβαινε, ας πούμε, αν ο Κωνσταντίνος δεν είχε τη μετωπική σύγκρουση με τον Γεώργιο Παπανδρέου; Αν το παλάτι και ο Παπανδρέου έκαναν από ένα βήμα πίσω ή, τέλος πάντων, ο Κωνσταντίνος κοιτούσε το δάσος και άφηνε το δέντρο. Τώρα μπορεί να είχαμε, στα αλήθεια, εθνικό πένθος. Διότι αν εξασφαλίζετο η ομαλότητα στον πολιτικό βίο, τα τρωκτικά της χούντας μπορεί και να μη έβγαιναν από τις τρύπες τους. Και αν δεν υπήρχε χούντα, δεν θα είχαμε ούτε Μεταπολίτευση. Ασε που αν ανέβαινε τα σκαλιά της Μητρόπολης με την Αλίκη, επισημοποιώντας το ειδύλλιο, θα ήταν οι εθνικοί μας darling. Τέλος πάντων, εδώ πάνω μπορείς να γράψεις ολόκληρο σενάριο φτιαγμένο από υποθέσεις. Ισως αν ο Παύλος ζούσε περισσότερο και η Φρειδερίκη λιγότερο, όλα να είχαν κυλήσει διαφορετικά. Για αυτό και ο άνθρωπος μας φαντάζεται πώς θα ήταν σήμερα η χώρα αν το Προεδρικό Μέγαρο λειτουργούσε ακόμα ως ανάκτορο.
Ελάτε, ελάτε, αφήστε στην άκρη τα πολιτειακά, τα συνταγματικά και τα πολιτικά. Φανταστείτε μόνο πώς θα ήταν τα πράγματα, αισθητικά, αν στην Ηρώδου Αττικού ήταν ο Κωνσταντίνος ή στα ύστερα ο Παύλος. Θα είχαμε, άραγε, μία βαλκανική και ολίγον έξω καρδιά μοναρχία; Θα ήταν μία παρωδία όσων βλέπουμε στο Crown ή ένα ενυδρείο με πολύχρωμα εξωτικά ψάρια στην καρδιά του Βασιλικού Κήπου; Μα θα υπήρχε ο Δούκας της Σπάρτης, τίτλος που αποδίδεται στο διάδοχο του θρόνου. Μπορεί και Πρίγκιπας της Αμαλιάδας, γιατί όχι; Ο Κόμης του Λαγκαδά. Αυλικοί, κυρίες των τιμών και προσωπικοί φίλοι του στέμματος. Ο Ζάχος Χατζηφωτίου δεν θα πέθαινε ποτέ. Ο Χρήστος Ζαμπούνης θα ήταν chief of staff. (Μεταξύ μας, ο βασιλιάς θα έκλαιγε στον ώμο του.) Και από γελωτοποιούς άλλο τίποτα, πλούσιο το απόθεμα! Βασιλική άμαξα με άλογα που μπορεί να έκαναν και κανένα μεροκάματο στον ιππόδρομο καθώς πολλοί εστεμμένοι είναι και «αλογομούρηδες». Επίσημες δεξιώσεις με μαύρα κουστούμια, ίσως και φράκο, φορέματα ραμμένα για την περίσταση και όχι αυτό το αισθητικό ολοκαύτωμα του Προεδρικού Μεγάρου που εμφανίζεται η πάσα μία με τα Zara της -αν είναι δυνατόν. Τώρα γίνεται κανένα επίσημο δείπνο στο Προεδρικό και οι σερβιτόροι είναι πιο καλοντυμένοι από αρκετούς προσκεκλημένους, ειδικά αν παρίστανται συριζαίοι. Θα τρώγανε και κανένα ελάφι, καμιά πάπια, θηράματα από την καραμπίνα του ίδιου του βασιλιά, όχι αυτές τις σφυρίδες από το ιχθυοτροφείο που κρύβουν στο υπόγειο του Μεγάρου. Σε καθεστώς βασιλευομένης Δημοκρατίας θα ήμασταν γεμάτοι Αβραμόπουλους. Θα έβλεπες τον Μητσοτάκη να υποκλίνεται και ταυτοχρόνως να κοκκινίζει από θυμό γιατί, φυσικά, θα πίστευε ότι ο βασιλιάς έπρεπε να υποκλιθεί σε αυτόν. Και τον Τσίπρα με γραβάτα. Ο Βαρουφάκης και ο Κουτσούμπας το πολύ να έφταναν μέχρι τον τσολιά της εισόδου. Η σημαία θα έφερε στέμμα. Και ο βασιλικός θυρεός, με τους Ηρακλείς του στέμματος θα ήταν παντού. Ισχύς του η αγάπη του λαού. Και αυτή η ισχύς θα κοστολογείτο κάθε μήνα με τιμές μεγαβατώρας.
