Δεκαπέντε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συμπαρίστανται στον «κρατούμενο απεργό πείνας» (αυτή είναι η μοναδική του ιδιότητα) Δημήτρη Κουφοντίνα. Και το ερώτημα προκύπτει αυθόρμητα. Αν ο Νίκος Μιχαλολιάκος και ο Ηλίας Κασιδιάρης αρχίσουν απεργία πείνας, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες κράτησης, θα έχουν τη συμπαράσταση των συγκεκριμένων στελεχών;
Αστείο ερώτημα, έτσι δεν είναι; Η ευαισθησία, ο ακτιβισμός και οι υπογραφές αφορούν μόνο έναν συγκεκριμένο κρατούμενο, τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Ενδεχομένως να πουν ότι μόνο αυτός υφίσταται φωτογραφική δίωξη κατά παράβαση των δικαιωμάτων που είχε τεκμηριώσει υπό το προηγούμενο νομικό πλαίσιο. Όμως τότε θα κοροϊδευόμαστε με μεγαλύτερο θράσος. Τα δεκαπέντε στελέχη δεν συμπαρίστανται, ακριβώς, στον κρατούμενο Κουφοντίνα, αλλά στο ιδεολογικό κέλυφος των δολοφονιών που διέπραξε. Χαιρέτα μου τη σοσιαλδημοκρατία και τις απόψεις περί διεύρυνσης.
Δείτε το και ανάποδα. Τι θα συνέβαινε αν κάποια στελέχη της Νέας Δημοκρατίας εξέφραζαν προβληματισμό για τις συνθήκες κράτησης του Ρουπακιά ή, παλαιότερα, του Κορκονέα; Θα είχαν σηκωθεί και οι πέτρες, δικαίως. Αντιθέτως, το ενδιαφέρον των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τον Κουφοντίνα, αν δεν υπάγεται στη σφαίρα του θεμιτού, νοείται περίπου ως αυτονόητο. Και το έχουμε μεταβολίσει ως κάτι τέτοιο. Θεωρούμε λογικό στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο κόμμα που κράτησε τις τύχες της χώρας, να υπάρχουν στελέχη που συμπαρίσταται επιλεκτικά σε έναν serial killer. Δεν συμπαρίστανται σε όλους τους κρατούμενους. Δεν στέκονται δίπλα σε κάθε δολοφόνο που υπάρχει πίσω από τα κάγκελα. Στέκονται δίπλα στον Κουφοντίνα.
Ασφαλώς και ο καθένας μπορεί να συμπαρίσταται σε όποιον θέλει και για όποιο λόγο θέλει. Δεν οφείλει λογαριασμό και λογοδοσία σε κάνεναν. Όταν όμως κυκλοφορεί κείμενο υπογραφών με την κομματική ιδιότητα από δίπλα, τότε συγγνώμη, η υπόθεση καλύπτεται από την κομματική σφραγίδα. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ούτε καταδίκασε, ούτε πήρε αποστάσεις από τα δεκαπέντε στελέχη. Λογικό, θα πείτε. Οι υποστηρικτές του Κουφοντίνα είναι μία μικρή λίμνη από την οποία μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να πιάσει κανένα ψάρι. Ρίχνοντας, όμως, το καλάμι στη λίμνη, γυρίζει την πλάτη στη θάλασσα.
