Κάπου στην ιστορία έχει γίνει μία παρανόηση με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί το αξέχαστο σύνθημα του Ανδρέα. Ο πρόεδρος απευθυνόταν στα περήφανα νιάτα και στα τιμημένα γηρατειά της πατρίδας μας. Όμως κάτι η ασθενής μνήμη, κάτι η ανάγκη για βολικούς τίτλους πάνω από τις διαδηλώσεις συνταξιούχων, η υπερηφάνεια μετακινήθηκε από τα νιάτα και στεφάνωσε λευκές κεφαλές. Μικρό το κακό. Εν προκειμένω δεν έχει σημασία που τοποθετείς την υπερηφάνεια, αρκεί να τη χρησιμοποιήσεις. Ακόμα και αν δεν τη βάλεις στη συνταγή του συνθήματος σου, θα πρέπει να τη σηκώσεις ψηλά, να τη δείξεις στο ακροατήριο.
Οι ψηφοφόροι λατρεύουν να καταναλώνουν υπερηφάνεια, ειδικά όταν δεν τους έχει μείνει κάτι άλλο για να καταναλώσουν. «Οι Έλληνες είμαστε υπερήφανος λαός» συνήθιζε να λέει ο Γιώργος Παπανδρέου, εισερχόμενος σε συνόδος κορυφής. Είναι να απορείς πως δεν τον ρώτησαν να τους πει για τον λαό που δεν είναι υπερήφανος. Δεν αποκλείεται να υπάρχει και να αποτελείται από ανθρώπους με ελαστικά εθνικά ήθη. Μπορεί, ας πούμε, να υπάρχει κάπου στη γη ένας λαός που αντέχει τις προσβολές όπως οι Εσκιμώοι το κρύο. Εμείς δεν είμαστε έτσι. Ο Έλληνας σκουπίζει το δάκρυ με την άκρη της φουστανέλας, ριγά με τον αέρα που κάνει τη γαλανόλευκη να ανεμίζει στο Αιγαίο. Και μετά, βέβαια, μπορεί να μπαζώσει, να κλέψει την Εφορία και να πλειοδοτήσει πατριωτικά, καμαρώνοντας άρματα μάχης που αγοράστηκαν με μίζες, από πολιτικούς που ο ίδιος ψήφισε, μήπως και βολέψουν το παιδί του στο δημόσιο. Ο Έλληνας διατηρεί με την πατρίδα του τη σχέση που είχε ο Φούντας με τη Μελίνα στη «Στέλλα»-και δεν είναι από τις σχέσεις που λες ότι της λείπει η αγάπη και το πάθος. Στις περιπτώσεις δε που ο συμπολίτης μας διατηρεί μία άδολη σχέση με την πατρίδα, η υπερηφάνεια δύναται να λειτουργήσει ως εμβόλιο κατά της αγανάκτησης. Γενικώς σε αυτόν τον τόπο τα μεγαλύτερα εγκλήματα διεπράχθησαν με την επίκληση της υπερηφάνειας των Ελλήνων. Αν αποτιμηθεί δε η υπερηφάνεια σε ζεστά μετρητά, ισοδυναμεί, διαχρονικά, με 2-3 χρεοκοπίες.
O Αντώνης Σαμαράς υποτίθεται ότι αντιμετωπίζει την πίεση των Ευρωπαίων για να υπογράψει κάτι με το οποίο, ούτως ή άλλως, είναι υποχρεωμένος να πορευτεί. Ίσως μάλιστα και να το αποδέχεται-αν διαβάσετε αλλιώς την επιστολή προς το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα μπορεί να δείτε μία κατάφαση που σχηματίζεται, εξαφανίζεται και επανέρχεται αμέσως μετά. Όμως ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας επικαλείται όρους εθνικής αξιοπρέπειας, αρνούμενος να υπογράψει. Αν θυμάμαι καλά, την τελευταία φορά που έκανε κάτι τέτοιο είχαμε απέναντι μας τη FYROM που στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από την παγκόσμια χλεύη. Θα μου πείτε ότι τώρα λόγοι εθνικού συμφέροντος επιβάλλουν στον Σαμαρά να κρατήσει ανοιχτό έναν διάδρομο ελιγμών. Σωστό. Ας μας το εξηγήσει, προσπαθώντας να μας πείσει με επιχειρήματα από τον πραγματικό κόσμο, όχι από τον κόσμο των ηρώων. Η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια ενός λαού δεν βρίσκονται στην υπογραφή ενός πολιτικού ηγέτη, αλλά στους μισθούς, στις συντάξεις και στα στοιχειώδη της επιβίωσης.
Λογικά ο Σαμαράς θα κάνει πίσω και θα υπογράψει. Πιθανότατα να είναι ένα έγγραφο που εδώ θα μπορεί να επιδειχθεί σαν ματωμένο πουκάμισο μίας μάχης με απώλειες. Μεταξύ μας, με μία καλή επικοινωνιακή διαχείριση θα το παρουσιάσουν ως νέες Θερμοπύλες. Αλλά πάλι η πολιτική υποθήκη θα είναι μεγάλη. Τι θα διαφοροποιεί τη Ν.Δ από το ΠΑΣΟΚ όταν συμμετέχουν στην ίδια κυβέρνηση και έχουν βάλει τις υπογραφές τους κάτω από το ίδιο κείμενο; Πολιτικά, τίποτα. Ενώ αν δεν υπογράψει, η διαφορά θα είναι, τουλάχιστον, ενδυματολογική. Το 2009 οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ ορκίστηκαν με λουστρίνια και κουστούμια. Το 2012 οι υπουργοί του Σαμαρά μπορεί να ορκιστούν με τσαρούχια και φουστανέλες.
