Στη stand up παράστασή του, ο Χριστόφορος Ζαραλίκος επιτρέπει σε έναν τυχερό θεατή να γιαουρτώσει τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Στη σκηνή ξεδιπλώνεται μία αφίσα του αντιπροέδρου σε φυσικό μέγεθος. Ο θεατής βάζει τα δάχτυλα μέσα στο κύπελλο και βγάζει τον πολιτικό ασπροπρόσωπο. Ακολουθούν χειροκροτήματα, το κοινό αποχωρεί και ένας σερβιτόρος αναλαμβάνει να αφαιρέσει το γιαούρτι από το πρόσωπο του Πάγκαλου. Εκεί βρίσκεται και το πολιτικό πρόβλημα. Όσα γιαούρτια κι αν πετάξεις στην κεφαλή του πολιτικού άνδρα, εκείνη θα επανέλθει στην προτέρα κατάσταση.
Εντέλει η αφίσα κάνει για τον Πάγκαλο τη δουλειά που έκανε το πορτρέτο για τον Ντόριαν Γκρέι. Στο τέλος όλοι είναι ευχαριστημένοι: ο πολίτης εκτόνωσε την οργή του και ο πολιτικός συνεχίζει να τρώει το γιαούρτι μόνο με κουταλάκι. Τώρα κατεβείτε από τη σκηνή της κωμωδίας και επιστρέψτε στην πολιτική μας τραγωδία. Δείτε τον Άκη Τσοχατζόπουλο. Πρόσωπο εμφανώς «κομμένο», με τόση οργή στα μάτια που αισθάνεσαι ότι μπορείς να στη δώσει σε ποτήρι να την πιεις. Ο Τσοχατζόπουλος αντιμετωπίζει ένα σοβαρό έλεγχο από το ΣΔΟΕ και πλήρη πολιτική απομόνωση. Ίσως αισθάνεται όπως το γουρουνάκι που βλέπει το τσιγκέλι να κρεμιέται και ακούει τα μαχαίρια να ακονίζονται. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Αν αποδειχθεί ότι ο γοητευτικός Άκης έχει μουτζουρώσει τα χέρια με λάδια, τότε καλώς να διαπομπευτεί. Μάλιστα το πολιτικό του σκαλπ θα μπορούσε να τοποθετηθεί προς επίδειξη και σε κολόνα έξω από τη Βουλή, όπως έκαναν πριν από 500 χρόνια με τα κεφάλια που μάζευαν στον Πύργο του Λονδίνου. Ούτε αυτό είναι κακό. Το πρόβλημα αρχίζει όταν διαπιστώνεις πως δεν υπάρχουν ούτε άλλα κεφάλια, ούτε άλλοι πάσσαλοι. Στο τέλος, ο Ζαραλίκος μπορεί να πάρει τον Άκη για να παριστάνει την αφίσα του Πάγκαλου.
Μεταξύ μας, το γνωρίζουμε και το περιμένουμε όλοι. Η κάθαρση στον πολιτικό κόσμο θα επέλθει κάπως έτσι. Με ηχηρούς συμβολισμούς και διάσημους απόμαχους που θα σφαγιαστούν ωσάν οι αμνοί του Πάσχα, αίροντας τις αμαρτίες των υπολοίπων. Τη μέρα, λοιπόν, που θα σας πουν ότι ο πρωθυπουργός δεν είχε κανένα πρόβλημα να στριμώξει στα σχοινιά ακόμα και το στενότερο συνεργάτη του πατέρα του, εσείς ψάξτε για γιαούρτι ή ηρεμιστικό. Η ιστορία της κάθαρσης και της απόδοσης ευθυνών τελειώνει σαν αστυνομικό μυθιστόρημα που δεν σου λέει το δολοφόνο. Αν θέλετε τελειώνει όπως το «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές», όπου ο Πουαρό αδυνατεί να συλλάβει τον ένοχο καθώς όλοι οι ύποπτοι έδωσαν από μία μαχαιριά. Δεν ξέρω αν το έχουν αντιληφθεί οι πολιτικοί, αλλά η υπόθεση της Siemens νομιμοποιεί ακόμα και την εκδήλωση φασιστικών φαινομένων εναντίον τους. Όταν οι θέσεις των ενόχων παραμένουν κενές και οι πάσσαλοι χωρίς κεφάλια, τότε ο αφορισμός από την κοινωνία θα είναι και μαζικός και οριζόντιος.
Προσπαθήστε να αντιστοιχήσετε πρόσωπα και ποινικές ευθύνες στις σκανδαλώδεις υποθέσεις που μας απασχόλησαν τα τελευταία χρόνια. Θυμίζω: δομημένα ομόλογα, Βατοπέδι, Siemens και, φυσικά, οι υποκλοπές. Αισθάνεστε ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη έστω σε μία από αυτές τις υποθέσεις; Όχι. Είναι λογικό να υποθέσετε ότι κρεμιούνται ο ένας πάνω στον άλλον, για να μην τους κρεμάσουν χώρια. Το πολιτικό σύστημα δεν εκδηλώνει αντανακλαστικά αυτοκάθαρσης, αλλά επιβίωσης. Και στην άκρη του κουβαριού, όλοι μπορούν να διακηρύττουν την αθωότητά τους όσο δεν μπορεί να αποδειχθεί η ενοχή τους. Υπάρχουν στιγμές που πιστεύω ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Ίσως, μάλιστα, δεν πρέπει να γίνει και αλλιώς. Η Ελλάδα είναι μικρή χώρα. Τα μέλη της εγχώριας αριστοκρατίας συνδέονται μεταξύ τους, όπως τα κομμάτια ενός ντόμινο. Αν πραγματικά αρχίσει να ξηλώνεται το πουλόβερ, στο τραπέζι μπορεί να μας μείνουν μόνο λίγες κλωστές. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στο μέγεθος της διαφθοράς. Είναι και στον τρόπο με τον οποίο ανανεώνεται το πολιτικό προσωπικό. Αργά, μέσα από δαιδαλώδεις διαδρόμους, διεφθαρμένους μηχανισμούς, συμβιβασμούς και συναλλαγές. Αν η δικαιοσύνη φώτιζε τα σκάνδαλα, το πολιτικό μας σύστημα θα θύμιζε στόμα χωρίς δόντια. Δεν θα μπορούσε να μασήσει, αλλά δεν θα μπορούσε ούτε να μιλήσει.
