Οταν η ζωή σε πάει πιο πέρα από εκεί που μπορούσε να φτάσει η ματιά σου, τότε είσαι ευλογημένος ή τυχερός, πείτε το όπως θέλετε. Ο Αλέξης Τσίπρας ανήκει σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων. Ναι βέβαια, είχε την τύχη των αστακών στην κουζίνα του Τιτανικού, αλλά και ο ίδιος πήρε την πάσα και έβαλε καλάθι πίσω από το κέντρο του γηπέδου. Πάρτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στα 20 του θα μπορούσε να περιγράψει το σενάριο της ζωής του περίπου όπως εξελίχθηκε. Ταγμένος, προορισμένος για να φτάσει ψηλά, υποχρεωμένος να αξιοποιήσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Ο Τσίπρας έζησε πολύ πιο ανέμελη νιότη. Λίγο Πανεπιστήμιο, πολλές παρέες, κόμμα και σφηνάκια. Μια χαρά. Στα τριάντα του δεν μπορούσε να διανοηθεί τι θα έκανε στα σαράντα του. Και ένα πρωί ξύπνησε Πρωθυπουργός. Πήρε τη χώρα στα χέρια του, στάθηκε δίπλα στους ισχυρούς του κόσμου. Δεν είναι λίγο τη μία μέρα να είσαι σε ταβέρνα στην Καισαριανή και την επομένη στον Λευκό Οίκο και στο Κρεμλίνο. Κοιτιέσαι στον καθρέφτη και χαστουκίζεις τον εαυτό σου. Τον συγχαίρεις. Και πολύ καλά κάνεις. Του αξίζει.
Και αφού πάτησες κορυφές που δεν μπορούσες να δεις, κάθεσαι πάλι και ασχολείσαι με τα ταπεινά και τα χαμηλά. Εγινες πρωθυπουργός, έκανες όλα όσα μπορούσες και δεν μπορούσες να φανταστείς. Είσαι στην πιο ωραία ηλικία, στις παρυφές της ωριμότητας με ισχυρή ανάμνηση του νεανικού σφρίγους. Και αντί να γυρίζεις τον κόσμο, να χαίρεσαι αυτά που πέτυχες, γυρίζεις την Ελλάδα και αγκαλιάζεσαι με τον κάθε περίεργο. Είναι τρέλα όλο αυτό και κάπου μέσα σου το ξέρεις. Κυριευμένος από την αρρώστια της πολιτικής, προτάσσεις τον εγωισμό σου έναντι της προσωπικής ευτυχίας. Ποιος, αλήθεια, θα τολμούσε να σου πει κάτι αν αποχωρούσες, άραζες στο Σούνιο και έκανες και καμιά ομιλία σε περίεργα φόρουμ, τώρα που βελτίωσες και τα αγγλικά; Ποιος; Ομως προφανώς πιστεύεις (και εσύ) ότι διατηρείς ειδική σχέση με την Ιστορία, διεκδικείς έναν ακόμα θρίαμβο, ρισκάροντας μία ταπείνωση. Κρίμα, νέος άνθρωπος, με όλα τα καλά για μια υπέροχη ζωή.
