Ο άνθρωπος μας είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή του 3% και σήμερα βρίσκεται σε φάση ενδοσκόπησης, λίγο πριν ανεβάσει, με τη ψήφο του, τον Αλέξη Τσίπρα, σαν ρωμαίο αυτοκράτορα, πάνω στην κομματική ασπίδα
Υπάρχουν κάποιοι στίχοι σαν καλοφόρετο ξένο ρούχο που λες ότι ράφτηκε για σένα. «Ημασταν πάντοτε μιας ήττας που νικάει την εξουσία και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία». Ο Σαββόπουλος το είχε γράψει για το ΠΑΣΟΚ της εποχής Κοσκωτά, όμως και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να το ρίξει στους ώμους σαν πουλόβερ στα σωστά χρώματα, αλλά με υφή που τσιμπάει στον λαιμό. Ισως εκεί οφείλεται η αντιπάθεια που τρέφουν στο κόμμα για τον Σαββόπουλο, σκέφτηκε ο άνθρωπός μας. Για την Αριστερά ο Σαββόπουλος είναι ο ξάδερφος που έφυγε από το χωριό, ταξίδεψε, πρόκοψε και επέστρεψε προσπαθώντας να εξηγήσει στο σόι πώς αλλάζει ο κόσμος. Τέλος πάντων, η ήττα που νικάει την εξουσία ήταν μία βολική συνθήκη τότε που το κόμμα κολυμπούσε στα ρηχά του 3%. Μετά τα πράγματα αντιστράφηκαν. Ηρθε η εξουσία που νικάει τις ήττες. Και ο Σπίρτζης με το μεταμοντέρνο πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη στο υπουργικό γραφείο.
Αυτό με τον Σπίρτζη δεν έπρεπε να ειπωθεί γιατί ο άνθρωπος μας παίρνει ανάποδες. Ως παλαιό μέλος του κόμματος λέει στον εαυτό του ότι αν η ζωή τα έφερνε λίγο αλλιώς, θα μπορούσε σήμερα να θεωρείται ιστορικό στέλεχος. Ενδεχομένως να είχε και αυτός την ευκαιρία να διασώσει κανέναν Οργανισμό, όπως ο κυρ Στέλιος που ανέστησε τα λεωφορεία της Θεσσαλονίκης. Ομως είναι ένα από εκείνα τα μέλη που γεμίζουν τις τοπικές οργανώσεις και μετά παραμερίζουν, σχηματίζοντας διάδρομο για να περάσουν οι Ραγκούσηδες και οι Μαριλίζες. Γιατί πλέον με τέτοιους αγώνες κερδίζεται η εξουσία. Εχουν περάσει οι εποχές που έβγαινες στους δρόμους, κολλούσες αφίσες και φώναζες με υψωμένη τη γροθιά. Σήμερα ο αγώνας του αριστερού για την εξουσία είναι πρωτίστως ψυχολογικός. Να ανέχεσαι τον Σπίρτζη και να μυρίζεις τα χνώτα του Καμμένου. Να δέχεσαι ότι ο πρόεδρος είναι αστός που βρέχει τα πόδια του στο Σούνιο, αλλά τουλάχιστον αφουγκράζεται τον λαό. «Είτε είσαι στο Σούνιο, είτε στο Πέραμα, ο Σαρωνικός είναι ένας» λέει κάποιος σύντροφος. Οπως καταλάβατε, ο άνθρωπός μας είναι σε φάση ενδοσκόπησης καθώς προετοιμάζεται για το κομματικό happening με το οποίο θα ανεβάσουν τον Αλέξη σε μία ασπίδα και θα τον περιφέρουν πάνω από το κεφάλι του Τσακαλώτου και των υπολοίπων. Ναι, “happening” το λες. «Ανανέωση της εντολής προς το πρόσωπο του προέδρου», το λες. Αν θες το λες και «προσκλητήριο συσπείρωσης και δημοκρατικής αφύπνισης». Αλλά ψηφοφορία δεν το λες, είναι γελοίο. Ο άνθρωπος μας μπορεί να προέρχεται από τον πρωταρχικό πυρήνα του 3%, αλλά είναι ρεαλιστής. Ανήκει στους προεδρικούς. Διατηρεί, άλλωστε, προσωπική γνωριμία με τον Νίκο τον Παππά. Ομως θα ήθελε να έχουν και οι «άλλοι» σύντροφοι, μία υποψηφιότητα. Οχι για την επίφαση δημοκρατικότητας, δεν είναι αυτό. Αν κουβαλάς μία άποψη, οφείλεις να εκτίθεσαι για αυτήν. Πρέπει να βγεις στο ρινγκ, να φας τις μπουνιές σου, να ματώσεις. Μέσα του έχει τακτοποιήσει τα πράγματα. Συνηθίζει να λέει ότι ο Αλέξης είναι το μυαλό και οι «άλλοι» είναι η καρδιά. Τα άπλα μέλη είναι τα πόδια. Θα πάνε εκεί που τους λέει το μυαλό, αλλά αντέχουν όσο αντέχει και η καρδιά. Αυτού του είδους τα τσιτάτα πάντα έκαναν δουλειά στην Αριστερά. Είναι σαν τις προσευχές. Πας μέχρι εκεί που ορίζουν οι λέξεις, ούτε βήμα παραπέρα.
Τις προάλλες άκουγε κάποιον στο ραδιόφωνο να αναπαράγει τη γραμμή Μητσοτάκη, ότι δήθεν δεν υπάρχουν πλέον αριστερές ή δεξιές λύσεις. Θύμωσε. Δεν υπάρχουν μόνο διαφορετικές λύσεις, αλλά και διαφορετικοί κόσμοι. Και έτσι έχει έτοιμη απάντηση όταν του λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε σαν κόμμα ερασιτεχνών, αγκαλιά με τους ακροδεξιούς. Λέει ότι ήταν ειδικές συνθήκες. Πάντα έτσι δεν συμβαίνει με την Αριστερά; Είτε οι συνθήκες θα είναι ειδικές, είτε το σύστημα θα τη μαχαιρώνει στα πλευρά. Είναι και η προβοκάτσια. Στην Αριστερά πάντα πρώτα θα φταίει κάποιος άλλος. Ομως έχουν περάσει χρόνια από τότε που ο άνθρωπος μας χρησιμοποιούσε ιδεολογικό κόσκινο. Είναι αριστερός όπως κάποιος άλλος είναι γαύρος ή βάζελος. Από ένα σημείο και μετά δεν διαλέγεις εσύ, απλώς σε ορίζει αυτό που έμαθες να υποστηρίζεις, σε κάνει κτήμα του. Δυσφορεί με τη Δεξιά στην κυβέρνηση, αλλά δυσκολεύεται να εξηγήσει και τι ακριβώς θα έκανε καλύτερα το δικό του κόμμα. Ναι, σίγουρα θα μοίραζε περισσότερα λεφτά στον κόσμο; Πού θα τα έβρισκε; Από το μεγάλο κεφάλαιο, φυσικά. Στην Αριστερά έχουν απλές απαντήσεις σε σύνθετα προβλήματα και σύνθετες στα πολύ απλά. Θα πάει να ψηφίσει τον Αλέξη. Για να είναι ειλικρινής, δεν πιστεύει ότι θα τον ξαναδεί στο Μαξίμου. Αλλά τι αριστερός θα ήταν αν δεν έβαζε μία αυταπάτη μπροστά για να ακολουθήσει; Μια αυταπάτη, ενίοτε και σκέτη απάτη.
