Το εκλογικό σώμα της Ιταλίας έδωσε 26% στον Μπέπε Γκρίλο. Είναι σαν να πετάς τον ΣΥΡΙΖΑ έξω από τη Βουλή και να βάζεις στη θέση του τον Λαζόπουλο. Οι λαοί δεν έχουν χιούμορ. Όμως εσύ μπορείς να γελάσεις με τις αποφάσεις τους. Οι Ιταλοί ψήφισαν έναν κωμικό. Εμείς κατά καιρούς ψηφίζουμε ολόκληρη την κωμωδία.
Πάρτε τον πολιτικό λόγο του Γκρίλο και δοκιμάστε να τον φορέσετε στον Καμμένο. Στενός θα του πέσει. Ο δικός μας ανοίγει το στόμα και βγάζει φλόγες, μαζί με τους δράκους. Βάλε τους σε διπλανά παράθυρα. Ο Γκρίλο δείχνει εναλλακτικός πολιτικός και ο Καμμένος ιδανικός κωμικός. Όχι, δεν θέλω να αδικήσω τον δικό μας. Δεν είναι, άλλωστε, ο μόνος. Με όρους θεάματος, τις τελευταίες δεκαετίες η ελληνική δημόσια ζωή έχει αναδείξει περισσότερους stand up comedians παρά ικανούς διαχειριστές των κοινών. Αν ακούσεις σήμερα πολιτική ομιλία των ’80ς, το πιθανότερο είναι να βάλεις τα γέλια. Οι πολιτικοί του χθες είναι οι κωμικοί του σήμερα. Και οι σημερινοί κωμικοί, είναι οι ηγέτες του αύριο. Προφανώς επειδή σε χώρες που βυθίζονται σε κρίση, το θέαμα εκτοπίζει την πολιτική.
Ο δημόσιος λόγος γίνεται ατάκα. Η θέση μεταλλάσσεται σε πόζα. Και ο πολιτικός προσπαθεί να επιβιώσει και να λάμψει περισσότερο στο star system. Δεν είναι παράλογο. Στην πολιτισμένη Δύση ο πολιτικός πρώτα ορίζει το πλαίσιο και μετά προσπαθεί να βρει συνθήματα που κωδικοποιούν το όραμα. Εδώ γίνεται συνήθως το αντίθετο. Πετάς το σύνθημα και μετά προσπαθείς να βρεις ένα πλαίσιο για να το εντάξεις. Παρακολουθήσατε την κοινοβουλευτική συζήτηση για τη γεωργία; Ακόμα και αν το κάνατε, η μνήμη σας δεν διέθεσε χώρο για να διατηρήσει εντυπώσεις. Δεν φταίτε εσείς γι’ αυτό. Είναι ο κενός πολιτικός λόγος που δεν καταφέρνει να μιμηθεί τον διαφημιστικό.
Εγώ κάτι κράτησα από τις ατάκες των πολιτικών αρχηγών: «στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης», «εθνική παραγωγική συμφωνία» και «πλαίσιο ανασυγκρότησης του πρωτογενούς τομέα της οικονομίας μας.» Μπορούσε να το πει ο Σαμαράς και να το πετάξει ο Μιχαλολιάκος. Το είπαν όλοι επειδή στην ουσία δεν είπαν τίποτα. Έχουμε ανθρώπους που δεν παράγουν πολιτική. Και πολιτική που παράγει τέτοιους ανθρώπους. Είναι τραγικό.
