Υπάρχουν δύο αναγνώσεις στην αποχώρηση του Θοδωρή Ζαγοράκη από τον ΠΑΟΚ. Η αυθόρμητη, με την οποία ουσιαστικά πιστεύεις ότι και πολύ άντεξε. Και η ρεαλιστική που στο τέλος σε οδηγεί στην απελπισία. Διότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην αποχώρηση ενός αληθινού ΠΑΟΚτσή από την προεδρία. Και ο Βρύζας από το ίδιο χώμα φτιάχτηκε. Το πρόβλημα βρίσκεται στους λόγους που οδήγησαν τον Ζαγοράκη στην έξοδο. Είναι οι ίδιοι λόγοι για τους οποίους χιλιάδες φίλοι του ΠΑΟΚ θα γυρίσουν την πλάτη στο γήπεδο. Και, επιτέλους, η Τούμπα θα παραδοθεί σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι τους ανήκει. Μόνο που όταν ξεμεθύσουν θα είναι πλέον αργά.
Επιτρέψτε μου να θεωρώ τον Ζαγοράκη τον παράγοντα με τη μεγαλύτερη προσφορά στον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ, μετά τον Γιώργο Παντελάκη. Ο Παντελάκης έκανε τον ΠΑΟΚ μεγάλη ομάδα. Ο Ζαγοράκης ίσως έκανε κάτι πιο δύσκολο: τον ανάστησε, του έδωσε πάλι σάρκα μέσα από τις στάχτες του. Κανένας από τους δύο παράγοντες δεν είχε την αναγνώριση που του άξιζε. Ο Παντελάκης, ο άνθρωπος που δήλωνε ότι δεν παντρεύτηκε για τον ΠΑΟΚ, κυνηγήθηκε από Τύπο, κυβέρνηση και οπαδούς. Είδε το κατάστημα του σπασμένο και απομακρύνθηκε από την Τούμπα. Μόνο νεκρός πήρε το χειροκρότημα που του άξιζε. Από την άλλη, ο κόσμος του ΠΑΟΚ δεν ήταν φειδωλός στην απόδοση τιμών και μάλιστα δια προτομής προς τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή που ανέδειξε ο σύλλογος, ασχέτως αν ο ίδιος έχει φωτογραφηθεί περιχαρής με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος. Αλλά, ως γνωστόν, ο ΠΑΟΚ είναι ο κόσμος του. Εσχάτως, όμως, αρχίζω και αναρωτιέμαι αν και ο κόσμος του είναι ΠΑΟΚ.
Ο Ζαγοράκης ήταν ένας σπουδαίος πρόεδρος. Όχι επειδή δεν έκανε λάθη-αυτά που διέπραξε είναι σημαντικά. Ήταν σπουδαίος πρόεδρος επειδή παρέλαβε τον ΠΑΟΚ σε κατάσταση αποσύνθεσης και τον επανέφερε σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ενέταξε στο σώμα του ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης, δημιούργησε προπονητικό κέντρο, το όνομα του συλλόγου ακούστηκε με κολακευτικά σχόλια στην Ευρώπη. Το κυριότερο: γέμισε πάλι με την Τούμπα. Διοίκησε άδολα, θεωρώντας ότι πράττει το καλύτερο για τον ΠΑΟΚ. Ήταν, όμως, αναπόφευκτο να υποπέσει σε λάθη, κυρίως λόγω ανύπαρκτης διοικητικής παιδείας και οικονομικής στενότητας. Όμως για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, ήξερες ότι ο ΠΑΟΚ έχει στην κεφαλή του ένα κομμάτι από τη ψυχή του. Αν θέλετε, ήταν ευτύχημα και για το ποδόσφαιρο στο σύνολο του να προβιβάζεται ο αρχηγός του 2004 σε πρόεδρο μιας λαοφιλούς ομάδας.
«Ο ΠΑΟΚ πάνω από όλα» ήταν το σύνθημα της διαχείρισης Ζαγοράκη. Δεν βρήκε σύμφωνη μία μερίδα των οργανωμένων. Τη μερίδα που θεωρεί ότι ο ΠΑΟΚ πρέπει να διοικείται υπό το φως των καπνογόνων με βάση έναν πρωτόγονο κώδικα «τιμής» και άξεστου τσαμπουκά. Ναι, είναι αυτοί που κάνουν γαργάρα με τη ρετσίνα για να ανοίξει η φωνή πριν μπουν στο γήπεδο. Μία δυναμική μειοψηφία που αποθεώνεται από τα μέσα ενημέρωσης για τη γραφικότητά της. Το ακροατήριο ραδιοφωνικών σταθμών και οι αναγνώστες του οπαδικού Τύπου που θρέφουν την έπαρση τους με τον χυδαίο λαϊκισμό τοπικών παραγόντων. Είναι αυτοί που τρυπούν τα ταμεία του συλλόγου με πρόστιμα, που διασύρουν την ιστορία του με εφόδους στο γήπεδο, που απομακρύνουν από τις κερκίδες την κοινή λογική και τους κοινούς ανθρώπους. Είναι η χρόνια πληγή του ΠΑΟΚ, το παράσιτο που αντιμετωπίζει τον σύλλογο ως ξενιστή. Αυτοί που συμπεριφέρονται στην ομάδα όπως η εξάρτηση στον εθισμένο. Κατά μία εκδοχή το πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι μικρογραφία του εθνικού μας. Όμηρος μίας μειοψηφίας με τους πολλούς να παραμένουν σιωπηροί, απογοητευμένοι, με την πίκρα να νικάει το κουράγιο.
Όλοι αυτοί, οι πολλοί, δείχνουν τώρα απεριόριστη κατανόηση στον Ζαγοράκη για την εξάντληση της αντοχής του. Όμως έχουν και ένα σοβαρό λόγο να αισθάνονται απογοητευμένοι. Ο Θοδωρής όφειλε να παραμείνει στη θέση του και να δώσει τη μάχη για την αξιοπρέπεια και το μέλλον του συλλόγου. Να πήγαινε τη σύγκρουση με τη μειοψηφία ως τα άκρα. Και δεν θα έπρεπε να ανησυχεί. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ είναι, πράγματι, μεγάλος. Και θα ήταν δίπλα του.
