Τα Νέα Βρασνά έχουν πολύ ωραία παραλία. Ως παραθεριστικός προορισμός ήταν πάντα αδικημένος, ανάμεσα στον Σταυρό και στην Ασπροβάλτα, αλλά παλαιότερα προσέλκυε επισκέπτες από τη Γερμανία, την Αυστρία και την πρώην Γιουγκοσλαβία. Αρκετοί Θεσσαλονικείς διατηρούν εξοχικά εκεί, ενώ, ως σημείο, αποτελούσε δημοφιλή στάση στο ταξίδι προς τη Θράκη. Μετά έγινε η Εγνατία και στην παραλία των Βρασνών πηγαίνεις μόνο αν είναι ο τελικός προορισμός σου. Στο χωριό, πάντως, υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα σημεία των βυζαντινών χρόνων καθώς και μουσείο.
Ο Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Βρασνών έγινε viral τις τελευταίες ώρες λόγω του ανθρωπολογικού αυτοπροσδιορισμού στον οποίο επιδίδεται: «Οι κάτοικοι των Βρασνών είναι γηγενείς και όχι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και κατοικούν αυτόν τον τόπο περισσότερο από δύο χιλιάδες χρόνια». Μάλιστα. Ενδεχομένως να πήγε και ο Μέγας Αλέξανδρος για στρατολόγηση, ωστόσο αν κινηθείτε στην περιοχή θα διαπιστώσετε την έντονη παρουσία μικρασιατικού και ποντιακού στοιχείου.
Οι περισσότεροι από σας δεν θα μαθαίνατε τίποτα για τα Βρασνά αν δεν ξημέρωνε μία νύχτα έντασης κατά την οποία οι κάτοικοι έστησαν μπλόκο προκειμένου να αποτρέψουν τη διαμονή 200 αιτούντων άσυλο σε ξενοδοχεία της παραλίας. Η κινητοποίησή τους ήταν επιτυχής. Οι διακόσιοι μεταφέρθηκαν στην Εύβοια. Η Εύβοια είναι μακριά από τα Βρασνά. Υποθέτω ότι αν και οι κάτοικοι της Χαλκίδας προέβαιναν σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις, τα λεωφορεία με τους αιτούντες άσυλο θα είχαν φτάσει στην Ηπειρο.
Αν το δείτε μέσα από το πρίσμα του ανθρωπισμού και είστε έτοιμοι να απαντήσετε στο επιχείρημα «πάρε μερικούς σπίτι σου», το περιστατικό στα Βρασνά βάφεται με το χρώμα της ντροπής. Αν το αντιμετωπίσετε με τον κυνισμό των καιρών, η συμπεριφορά των κατοίκων δεν θα σας εκπλήξει. Είναι αντανακλαστική του σοκ που αντιμετωπίζει τώρα η ελληνική κοινωνία. Στην ουσία δεν έχει σημασία πού αποδίδουμε τη συμπεριφορά των κατοίκων -φόβο, ρατσισμό, φιλοτομαρισμό. Σημασία έχει ότι παρακολουθούμε τις αντιδράσεις μίας κοινωνίας που είναι ανέτοιμη, ανώριμη και ανενημέρωτη για όσα συμβαίνουν και εκείνα που έρχονται. Κανένας δεν τόλμησε να της πει την αλήθεια. Το Προσφυγικό/Μεταναστευτικό αντιμετωπίστηκε από τις κυβερνήσεις ως κάτι παροδικό, ως συγκυρία των καιρών που θα εξέλιπε με την εκτόνωση της κρίσης στη Συρία. Δεν ήταν έτσι. Και τώρα το συνειδητοποιούν όλοι.
Αυτή η κρίση μας φέρνει αντιμέτωπους όχι μόνο με το πρόβλημα, αλλά και με τον κακό εαυτό μας. Και, κυρίως, με τους ίδιους τους συμπατριώτες μας. Ο κάτοικος των Βρασνών δεν αντιλαμβάνεται ως εθνική κρίση αυτό που συμβαίνει στα νησιά. Ομως αν η Τουρκία πατήσει το πόδι της στη Λέσβο, ο Μακεδόνας, θέλει δεν θέλει, θα πιάσει το όπλο και θα μπει στο πλοίο. Οι κρίσεις αυτού του είδους δεν είναι τοπικές. Είναι πρωτίστως εθνικές. Οταν, λοιπόν, υποδέχεσαι πρόσφυγες και μετανάστες στον τόπο σου, ακόμα και αν αδιαφορείς για τα ανθρωπιστικά ή πιστεύεις ότι υπονομεύεται η κοινωνική συνοχή, πρωτίστως συμπαραστέκεσαι στους συμπατριώτες σου στα νησιά.
Δεν αρκεί, πατριώτη, να πας στην παρέλαση και να βγάλεις τη σημαία στο σπίτι. Ζούμε στιγμές που απαιτούν να κάνεις και κάτι παραπάνω ή, έστω, να ανεχθείς κάτι περισσότερο. Αυτό, βέβαια, δεν καλλιεργείται από τη μία μέρα στην άλλη. Απαιτεί ειλικρινή συζήτηση, παραδοχή των συνθηκών και ρεαλιστική προσέγγιση της πραγματικότητας. Εστω ότι αποδεχόμαστε το ακραίο. Και ας πούμε, αν επιμένετε, ότι απειλείται ο τρόπος ζωής μας, η θρησκεία, οι παραδόσεις, η Ορθοδοξία μας (προσθέστε ό,τι θέλετε). Το ανάθεμα δεν αναιρεί την αλήθεια, δεν αλλάζει την εικόνα.
Αυτή τη στιγμή, η χώρα έχει τα χέρια της στη διαχείριση των ροών και τα μάτια προς την Τουρκία. Και μάταια περιμένει την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη πίσω από κλειστά σύνορα. Είναι προφανές ότι η κατάσταση θα πρέπει κάπου, κάπως, να τεθεί όχι απλώς υπό έλεγχο, αλλά υπό ένα συγκεκριμένο εθνικό σχέδιο. Δεχθήκαμε ότι διαχείριση του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού δεν μπορεί να γίνει χωρίς νέες δομές (κλειστές και ελεγχόμενες). Ας δεχθούμε και ότι δεν μπορεί να γίνει χωρίς εθνική συστράτευση ή, έστω, συνεννόηση.
