Τέσσερις εικόνες που προβλήθηκαν στην κοινή μας οθόνη τις τελευταίες ημέρες:
-Το νεότερο θύμα της πανδημίας στη χώρα μας είναι ένα κορίτσι 15 ετών. Ηταν διαβητική, χωρίς να το γνωρίζει. Ο αδελφός της δήλωνε αρνητής του κορονοϊού. Πίστεψε τώρα. Και μας καλεί να προσέχουμε, θυμίζοντας ότι ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις.
-Ενα απροσδιόριστο, πλην όμως όχι αμελητέο, ποσοστό του υγειονομικού προσωπικού αρνείται να εμβολιαστεί. Πρόκειται κυρίως για νοσηλευτές. Αρκετοί από αυτούς ανήκουν σε εκείνους που είδαν κάτι στο Facebook «πριν το κατεβάσουν». Οι άνθρωποι αυτοί είναι επαγγελματίες της Υγείας. Κοινώς ενδέχεται να σας περιθάλψουν και να σας μολύνουν με Covid.
-Eνας καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Θράκης καταγγέλλει την παγκόσμια δικτατορία, το σχέδιο εξόντωσης του ελληνισμού, την επιχείρηση τρόμου που θα μας στείλει στα εμβόλια ως πρόβατα επί σφαγή. Και αρνείται «το ψηφιακό κελί της Κεραμέως». Η πρυτανεία δέχθηκε καταγγελία. Ο καθηγητής βγήκε σε ένα ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης και αφού κατήγγειλε την παγκόσμια συνωμοσία, ανακοίνωσε ότι παραιτείται. Οι φίλοι του στο Facebook καλούν την πρυτανεία να μην κάνει δεκτή την παραίτηση. Το βίντεο με το οποίο ο καθηγητής καταγγέλλει τη συνωμοσία των εμβολίων έχει κάνει, ως το μεσημέρι της Τετάρτης, περισσότερες από 18.000 προβολές και 860 κοινοποιήσεις, αρκετές με την ένδειξη «δείτε το πριν το κατεβάσουν» ή το «ακούστε πρώτα πριν το απορρίψετε».
-Οι επιχειρηματίες της εστίασης έφτιαξαν το βίντεο που βλέπετε παρακάτω. Κρεμάλες για τους ίδιους και τους εργαζόμενους στην εστίαση και στον πολιτισμό. Είναι, ίσως, το πιο οργισμένο βίντεο διαμαρτυρίας που έχουμε δει τους τελευταίους μήνες.
Oλα τα παραπάνω είναι μεμονωμένα περιστατικά. Oμως φοβάμαι ότι είναι και αντιπροσωπευτικά του κλίματος που αρχίζει να διαμορφώνεται στην κοινωνία. Δεν συμβαίνει μόνο εδώ. Συμβαίνει παντού. Η ψυχολογική κόπωση και η οικονομική εξάντληση σηκώνουν το κύμα της οργής, πάνω στο οποίο ήδη βρίσκονται η άρνηση και η ακραία συνωμοσιολογία. Ολος αυτός ο χυλός δεν σχηματοποιείται σε συγκεκριμένη μορφή, δεν αποκτά χαρακτηριστικά ενιαίας πολιτικής ή κοινωνικής έκφρασης – δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Ναι, είναι ακραίο. Ομως συνάμα είναι και απόλυτα φυσιολογικό. Για να το θέσω αλλιώς, όλο και περισσότερος κόσμος αρχίζει και σαλτάρει ακούγοντας είτε το ένστικτό του είτε τον τύπο που ψωνίζει δίπλα του στη λαϊκή και φωνάζει ότι δεν πάει άλλο.
Και προσέξτε τι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: πρόκειται για μία κατάσταση που δεν είναι διαχειρίσιμη πολιτικά, αλλά και δεν είναι πρόσφορη προς πολιτική εκμετάλλευση. Είναι η πρώτη φορά που στην κοινωνία εκδηλώνονται σε μεγάλο βαθμό οργή, απελπισία, αγανάκτηση, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένας να πάει να το μαζέψει όλο αυτό, να το βάλει σε ένα καλούπι, να σχηματοποιήσει κάτι καινούργιο. Πολιτικά, η πανδημία δεν πρόκειται να γεννήσει κάτι καινούργιο. Ομως, δείτε την αντίφαση, δεν αποκλείεται τις επόμενες εβδομάδες να γεννήσει πολλές μικρές «εξεγέρσεις» από θυμωμένους, απελπισμένους, αλλά και από ψεκασμένους.
Αν μιλήσετε με ειδικούς, θα σας πουν ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να τραβήξει μέχρι τον Μάιο. Πέρυσι ρωτούσαμε αν αντέχει η οικονομία. Το ερώτημα τώρα πρέπει να θέσει στο επίκεντρο την κοινωνία. Αντέχει; Εσείς τι λέτε; Εγώ αυτό που στοιχηματίζω είναι ότι το Πάσχα, όποια μέτρα και αν ισχύουν, οι εκκλησίες θα γεμίσουν και οι πιστοί της νύχτας θα μεταλαμβάνουν αλκοόλ ακόμα και αν τα μπαρ είναι, κατά νόμο, κλειστά.
