Η είσοδος της αστυνομίας σε ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα είναι κάτι σκληρό, διασχίζει τις παρυφές της βαρβαρότητας. Και ως εικόνα και ως κατάσταση. Τα αμφιθέατρα δεν είναι για να ακούγονται τα άρβυλα, αλλά ιδέες. Όμως ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τα κοντάρια, τα κράνη και τα σπρέι πιπεριού-δεν έχουν καμία θέση εκεί μέσα. Και όσο η αστυνομία αντιλαμβάνεται την παρανομία με τον συμβατικό τρόπο, τόσο η άκρη του κουβαριού θα βρίσκεται ανάμεσα στα κοντάρια και κάτω από το μπιτόνι. Κοινώς, δεν μπορείς να καυτηριάζεις μονόπλευρα τη βαρβαρότητα της αστυνομικής εισβολής, όταν αποδέχεσαι καταστάσεις που τη μετατρέπουν, για πολλούς, σε αναγκαιότητα.
Και τώρα παρ’ το αλλιώς: ακόμα και αν στα υπόγεια του Πολυτεχνείου έχουν πυρηνικές κεφαλές, δεν επιτρέπεται η αστυνομία να εισβάλλει το ξημέρωμα, απρόσκλητη από τις πρυτανικές αρχές. Ο Δένδιας το τεκμηριώνει ως νόμιμο. Είναι άξεστο πολιτικά, άγριο πολιτισμικά, απαράδεκτο με όποιο κριτήριο κοινωνικής αισθητικής και αν το δεις. Διότι την επόμενη φορά θα μπουν και εν ώρα μαθήματος για προσαγωγή. Τη μεθεπόμενη μπορεί να κάνουν και οι ίδιοι το μάθημα.
Όμως δεν υπάρχει βάση για να τοποθετήσεις τη νομιμότητα, την ηθική και, πρωτίστως, τη λογική. Συνθήκες στοιχειώδους ομαλότητας να υπήρχαν, η διοίκηση του ιδρύματος θα είχε έλεγχο των χώρων και θα έκρινε αν και πότε πρέπει να κληθεί η αστυνομία. Του κερατά, ούτε σε συνδέσμους οπαδών δεν μπουκάρουν έτσι τα ΜΑΤ. Η λύση βρίσκεται στις διοικήσεις και στους φοιτητές των πανεπιστημίων. Αυτοί, αν το αποφασίσουν, μπορούν και τα ιδρύματα να περιφρουρήσουν και να τους δώσουν τον χαρακτήρα που δεν απέκτησαν ποτέ. Οι άλλοι ας μείνουν έξω. Διότι μέσα σε ένα αμφιθέατρο, μαύρα κράνη, άσπρα κράνη, δεν διαφέρουν πολύ. Κράνη είναι.
