Ο άνθρωπος μας βλέπει στον υπολογιστή εικόνες με την Ελισάβετ και την Ειρήνη Παπά και φοβάται να αναρωτηθεί αν θα άλλαζε τη ζωή του με τις δικές τους
Ο άνθρωπος που φιλοξενούμε σήμερα δεν χρειάζεται συστάσεις. Αλλωστε και να του ζητούσαμε, δεν διαθέτει. Πείτε ότι είναι κάποιος σαν και εμάς, μία τυχαία κεφαλή μέσα στο κοπάδι. Υποθέστε ότι είστε εσείς, δεν υπάρχει πρόβλημα ούτε κάποιος να σας παρεξηγήσει. Είναι στον καναπέ, με τον υπολογιστή στα γόνατα και βλέπει να περνάνε από μπροστά του τα φέρετρα των διάσημων νεκρών. Εφυγε η Ελισάβετ, την ακολούθησε ο Καζάκος, λες και ήθελε να της διαμαρτυρηθεί από κοντά και ύστερα η Ειρήνη Παπά, έτσι, για να σταθούμε στο ύψος της Ελισάβετ. Αναρωτιέται, λοιπόν, αν η φήμη που απέκτησαν στη ζωή αυτοί οι άνθρωποι, επιδρά καταπραϋντικά στον φόβο του θανάτου. Ναι, πιστεύει ότι έτσι πρέπει να συμβαίνει. Εμείς οι πολλοί, οι απλοί, οι συνηθισμένοι, ξέρουμε ότι όταν σβήσουμε θα μας καταπιεί η μαύρη τρύπα της λήθης. Και μετά από καιρό δεν θα έχει μείνει τίποτα από μας, ούτε μία λέξη στα χείλη εκείνων που μας γνώρισαν. Το πολύ να μείνει το προφίλ μας στο Facebook, κάτι σαν καντηλάκι αναμμένο στη μνήμη μας. Ομως με τα celebrities είναι αλλιώς. Αυτοί έχουν τη μνήμη ως υποκατάστατο της αθανασίας. Ναι, πεθαίνεις, φεύγεις, αλλά, κατά κάποιον τρόπο, είσαι για πάντα εδώ. Θα σε μάθουν ακόμα και εκείνοι που δεν θα σε θυμούνται επειδή δεν σε γνώρισαν ποτέ. Δεν μπορεί να μην το έβλεπε αυτό ως παρηγοριά η βασίλισσα, η Παπά ή ο Καζάκος, Ασφαλώς και είναι ασύμμετρα τα μεγέθη τους -ποιος θα μπορούσε να αντιπαραβάλλει το ανάστημα του με της Ελισάβετ; Ωστόσο η ζωή τους ήταν πιο μεγάλη από τις διαστάσεις της. Εζησαν πολλές ζωές μέσα σε μία. Σε ανθρώπινα χρόνια η Ελισάβετ πρέπει να έζησε γύρω στα 400. Και ένα Σαββατοκύριακο της Ειρήνης με τον Μάρλον Μπράντο αντιστοιχεί σε μισή ανθρώπινη ζωή, ίσως και σε ολόκληρη. Ο δε Καζάκος, φόρτωσε τόσο χειροκρότημα στην πλάτη, που θα έχει να ακούει ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει ήχος.
Ο άνθρωπός μας βλέπει τα βίντεο και τις φωτογραφίες από την περιφορά του φερέτρου με την Ελισάβετ. Αναρωτιέται αν η βασίλισσα, εκτός από πλήρης ημερών, πέθανε ευτυχισμένη. Δεν είναι σωστή η ερώτηση καθώς οι έννοιες της ευτυχίας και της δυστυχίας εξαλείφονται όταν πρόκειται για τέτοιους ανθρώπους. Ενδεχομένως να ήταν βαθύτατα δυστυχισμένη, ένας θυρεός που δεν μπορεί κάπου να ακουμπήσει, αλλά η ίδια θα είχε αφαιρέσει από τον εαυτό της το δικαίωμα στον πόνο, στην οδύνη. Μπορούσε, αλήθεια, η βασίλισσα να δει ψυχίατρο; Να κάνει συνεδρίες ψυχανάλυσης; Είχε, άραγε, υπαρξιακές ανησυχίες; Και σε ποιον να τις πει; Η ίδια ήταν ως και η κεφαλή της Εκκλησίας. Υπήρχε δίπλα της κάποιος ώμος που να μούσκεψε από τα δάκρυά της; Η ίδια δεν μιλούσε ποτέ για αυτά τα θέματα. Στις σπάνιες συνεντεύξεις της προσέφερε κάποιες αοριστολογίες, δουλεμένα κλισέ για τη ζωή, την ευτυχία, τα παιδιά. Τη ρωτούσαν για την ευτυχία και απαντούσε με την ικανοποίηση που δίνει η βοήθεια προς τους ανθρώπους. Και προσπαθούσε να πείσει ότι έχει μία οικογένεια όπως όλες οι άλλες. Είπε, βέβαια, την κορυφαία ατάκα για το πένθος ως τίμημα της αγάπης, αλλά επί επτά δεκαετίες δεν άνοιξε ούτε μία χαραμάδα στη ψυχή της. Από την άλλη, η Ειρήνη Παπά ήταν σαν να ανοίγει την ψυχή της, αλλά να μην υπάρχει κανείς για να κοιτάξει μέσα. Και στο τέλος, δεν μπορούσε ούτε η ίδια. Πόσο τραγικό να έχεις ζήσει αυτή τη ζωή, αλλά να μη σου μένει τίποτα, ούτε ανάμνηση. Είναι σαν κάποιος να στα πήρε πίσω. Είχε δηλώσει ότι δεν της επιτρέπεται να γεράσει. Εγινε η ίδια το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι και παραχώρησε τη θέση της στις φωτογραφίες, σε αυτές που δεν γερνούν ποτέ. Το είχε πει στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο: «Η φήμη τίποτα δεν μου ‘δωσε. Αντίθετα, έχει διαλύσει την προσωπική ζωή μου. Γιατί ο άνθρωπος που θα με πλησιάσει, ας πούμε ερωτικά, έχει αγαπήσει προηγουμένως την εικόνα μου και τη μεταφέρει, σαν το γάλα που χύνεται, πάνω σε όλο μου τον εαυτό».
Ο άνθρωπος μας σκέφτεται ότι και οι δύο γυναίκες κεράστηκαν μακρά ζωή, υπό τον όρο να την περάσουν έγκλειστες μέσα στην εικόνα τους. Δεν μπορεί να αποφασίσει αν πρέπει να τις ζηλεύει ή να τις συμπονά. Θα άλλαζε, αλήθεια, τη ζωή του με τη δική τους; Δύσκολο ερώτημα. Για αυτό και μας το επιστρέφει.
