Υποθέστε ότι γίνεται ένα θαύμα και λύνεται το Μεσανατολικό. Ο κόσμος θα ήταν σαν ένας κύβος του Ρούμπικ που θα έπρεπε να ξαναφτιάξουμε από την αρχή. Ενδιαφέρουσα δουλειά αλλά και μεγάλος μπελάς
Ξυπνάς ένα πρωί, σέρνεις τα πόδια σου ως την καφετιέρα, βγάζεις μία φέτα ψωμί, απλώνεις πάνω της το μέλι και τη στιγμή που οι κοπτήρες βυθίζονται στη ψίχα, ανοίγεις την τηλεόραση. Και βλέπεις ότι λύθηκε το Μεσανατολικό. Δεν έχει σημασία πώς. Έγινε ένα θαύμα. Ας πούμε ότι ο Γιαχβέ και ο Αλλάχ δέχθηκαν τον Ιησού ως μεσολαβητή. Εκείνος που έκανε τα περισσότερα θαύματα στην Ιερουσαλήμ, θα γεννούσε ακόμα ένα. Άλλωστε οι αιώνες ξέπλυναν το μίασμα των σταυροφόρων Του στην ιερή πόλη. Νετανιάχου και Αμπάς βρέθηκαν μπροστά στο Τείχος των Δακρύων για να υπογράψουν τη συμφωνία. Οι ρουκέτες έγιναν λουλούδια και τα δελτία ειδήσεων αγγέλλουν το χαρμόσυνο νέο. Ναι, το ξέρω, είναι αδύνατο, πέρα και από τα όρια της πίστης, έξω ακόμα και από τη σφαίρα της φαντασίας. Το Ισραήλ δεν παραχωρεί την ανατολική Ιερουσαλήμ και οι Παλαιστίνιοι δεν δέχονται λύση χωρίς αυτή. Όμως υπάρχει άλλος τρόπος για να λυθεί το Μεσανατολικό; Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι γίνεται ένα θαύμα και η πληγή κλείνει, όπως τότε που το χέρι του Ιησού άγγιξε τον λεπρό. Τι θα συνέβαινε, λοιπόν, στον κόσμο έτσι και λυνόταν το Μεσανατολικό;
Ναι, σίγουρα, αν το δεις από την ανθρωπιστική του πλευρά, είναι ένα υπέροχο νέο. Πάνω στα ερείπια της Γάζας θα ανθίσει ένας καινούργιος κόσμος. Ο πόλεμος θα μείνει στη μνήμη και θα στοιχειώνει την Ιστορία, όχι τις ζωές των ανθρώπων. Το Fauda στο Netflix δεν θα κάνει καινούργια σεζόν. Το Χρηματιστήριο της Ναμπλούς (υπάρχει στα αλήθεια, δεν είναι πλάκα) θα σημάνει, με την εκρηκτική άνοδο των τιμών του, την οικονομική ανάπτυξη του νέου κράτους, οι αραβικές κατασκευαστικές εταιρείες θα αναλάβουν την ανοικοδόμηση και εκεί που έβρεχε βόμβες θα ρίξει πετροδολάρια. Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι, κυρίως από την Ιορδανία, θα επαναπατριστούν. Η περιοχή θα μετατραπεί σε μία όαση γόνιμης συνεργασίας και ανάπτυξης – αν έκανα Facebook status θα έλεγα ότι αισθάνομαι Προκόπης Παυλόπουλος στην τοποθεσία Μέση Ανατολή. Η αλήθεια είναι ότι αν λυνόταν το Μεσανατολικό με ένα θαυματουργό τρόπο, ο γνωστός μας κόσμος θα έπρεπε να αλλάξει σχήμα. Είναι σαν να έχεις στο χέρι έναν κύβο του Ρούμπικ, να τον χαλάς και να πρέπει να τον ξαναφτιάξεις από την αρχή. Αυτό έχει ενδιαφέρον, αλλά δεν παύει να είναι μπελάς.
Ένας κόσμος χωρίς Μεσανατολικό θα αποδυνάμωνε τα ερείσματα και την εμπλοκή των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή. Θα απονεύρωνε τον ρόλο σημερινών πρωταγωνιστών που αντλούν ισχύ έχοντας το δάχτυλο στη σκανδάλη με πρώτη την αμυντική βιομηχανία του Ισραήλ. Υπάρχει, ας πούμε, Νετανιάχου χωρίς Μεσανατολικό; Ναι, αλλά μόνο στο εδώλιο. Υφίσταται Χαμάς; Ναι, αλλά στη φυλακή ή κάτω από το χώμα ως κοινοί τρομοκράτες. Τα καθεστώτα του Ιράν και του Κατάρ, που υποστηρίζουν τη Χαμάς χωρίς καν να τηρούν τα προσχήματα, θα στέκονταν αμήχανα. Ο Ερντογάν δεν θα μπορούσε πλέον να παριστάνει τον πατερούλη του μουσουλμανικού κόσμου και ενδεχομένως να έβρισκε το ζήτημα των Κούρδων μπροστά του. Στον Λίβανο θα άνοιγαν καινούργιες πληγές. Και ο αραβικός κόσμος δεν θα μπορούσε πλέον να αρθρώσει κουβέντα κατά του Ισραήλ. Ιστορικά θα έπρεπε να αποδεχθούν το αγκάθι στην καρδιά τους. Διότι είναι άλλο οι παρασκηνιακές προσεγγίσεις και οι μπίζνες κάτω από το τραπέζι και άλλο οι δημόσιες χειραψίες. Τρεις γενιές Αράβων έχουν μεγαλώσει με αυτό το μίσος. Θα χρειαστούν περισσότερες για να το ξεχάσουν.
Ε, μετά υπάρχουν και αλλά πιο μικρά, πιο γραφικά και χαριτωμένα. Στη Δύση συντηρείται ένα ολόκληρο οικοσύστημα που ζει από το Μεσανατολικό. Το Μεσανατολικό βοηθάει στο χτίσιμο καριέρας και, σε κάποιες εποχές, έχει βγάλει καλό χαρτζιλίκι στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αυτοδιάθεσης των λαών. Είναι ο πολιτικός που φοράει την παλαιστινιακή μαντήλα και σέρνει πίσω του μία πορεία, η οποία γνωρίζει για ποιο λόγο διαμαρτύρεται, αλλά δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς διεκδικεί. Αν μποτιλιαριστείτε ποτέ στην Κηφισίας, λόγω πορείας προς την πρεσβεία του Ισραήλ, κατεβείτε από το αυτοκίνητο και προσπαθήστε να πιάσετε κουβέντα με τους διαδηλωτές. Ζητήστε τους να σας περιγράψουν μία λειτουργική και βιώσιμη λύση. Δεν θα βγάλετε άκρη, αλλά θα περάσει η ώρα μέχρι να ανοίξει ο δρόμος. Είναι οι ΜΚΟ που έχουν στήσει κανονική βιομηχανία ανθρωπιστικής βοήθειας κάνοντας παράλληλα και μερικές μπίζνες, μαζί με πολιτική, στην πλάτη των Παλαιστινίων. Είναι, αν θέλετε, ένα ιδεολογικό πλέγμα που πατάει στον αντισημιτισμό ή, από την άλλη, στον φόβο του αραβισμού. Αν λυνόταν το Μεσανατολικό η πυξίδα του κόσμου θα έπρεπε να συντονιστεί προς νέους πόλους. Και συχνά, ακόμα και αν δεν το παραδεχόμαστε, καλύτερος κόσμος είναι αυτός που γνωρίζουμε.
