Οι «Ράδιο Αρβύλα» υφίστανται κοινωνικό έλεγχο, κοινώς ξεπουπουλιάζονται στο Twitter, επειδή κουνούσαν το δάχτυλο μπροστά στην κάμερα και όχι στον διπλανό τους. Ναι, σωστό είναι αυτό. Οταν χρησιμοποιείς τη σάτιρα για να ηθικολογήσεις, κάποια στιγμή θα γυρίσει εναντίον σου.
Ομως, αλήθεια, θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς; Η σάτιρα που, υποτίθεται, είναι ελεύθερη, άναρχη, ανέγγιχτη από περιορισμούς, αυτό κάνει: ηθικό έλεγχο. Οποιος δεν βρίσκεται εντός του ηθικού πλαισίου που θέτει ο καλλιτέχνης, υφίσταται νομιμοποιημένη χλεύη. Η έννοια της σάτιρας επιτρέπει στον καλλιτέχνη να ντυθεί το ένδυμα του κριτή. Να ηθικολογεί υπερασπιζόμενος το κοινωνικά δίκαιο, την πολιτική ορθότητα και γενικώς το ορθόν κατά το πώς πρέπει να είναι. Αν δεν το κάνει αυτό, τότε απλώς χαχανίζει και οι ατάκες του μένουν ημιτελείς.
Θυμηθείτε τον Λαζόπουλο στο «Τσαντίρι». Κουνούσε το δάχτυλο και αυτός, ελέγχοντας ένα πλαίσιο ηθικής προσδιορισμένο από το λαϊκά και πατριωτικά ορθό. Ακόμα και αν πάμε πιο πίσω, στη Μαλβίνα, θα δούμε τη μακαρίτισσα να κουνάει το δάχτυλο απέναντι σε αυτό που θεωρούσε υποκριτικό.
Συνεπώς δεν φταίει ο Κανάκης αν κουνούσε το δάχτυλο στην οθόνη. Είναι το concept της εκπομπής και η φύση της σάτιρας. Και όταν το επαναλαμβάνεις κάθε μέρα, εισπράττοντας αγάπη, αποδοχή και αναγνώριση, τότε θα το βιώσεις ως ρόλο, θα ενσωματωθεί στη συμπεριφορά σου. Δεν μπορείς να σατιρίσεις χωρίς να ηθικολογήσεις. Αλλιώς κάνεις πλάκα, πατάς στο σανίδι του Σεφερλή.
Φέρνει, αλήθεια, αυτή η διαπίστωση σε καλύτερη θέση τον Αντώνη, τον Γιάννη και τον Χρήστο; Οχι. Ακόμα και αν, όπως φαίνεται, δεν είχαν ιδέα για την υπόθεση και τις δικαστικές της προεκτάσεις. Διότι και το ύφος του Κανάκη, κατά την «απολογία» του, είχε κάτι από το κούνημα δαχτύλου. Περίσσευε το «γαμώτο» και εξέλιπε η ταπεινότητα. Tους έπνιξε το δίκιο; Λογικό. Είναι η οργή για κάτι που τινάχτηκε στον αέρα χωρίς να φταίνε; Μπορεί. Όσον αφορά τον Άδωνι Γεωργιάδη, ορθώς του τα είπαν: είναι άλλο να διοικείς υπουργείο και άλλο να κάνεις τηλεοπτική εκπομπή.
Μπορεί να συνεχιστεί η εκπομπή; Θα είναι δύσκολο. Πέρα από την επιλογή των θεμάτων, που θα πρέπει πλέον να γίνεται με χειρουργική ακρίβεια και επιμέλεια, πάντα θα βρίσκουν απέναντί τους ένα «κοίτα ποιος μιλάει», μαζί με τις ματιές προς τα δεξιά της οθόνης. Και εδώ που τα λέμε, είναι κομματάκι δύσκολο να κάνεις σατιρική εκπομπή και να μην μπορείς να πεις ένα ανέκδοτο.
