Στη δεκαετία του ’60 η Θεσσαλονίκη είχε περισσότερους παρακρατικούς από φοιτητές. Συγκροτούσαν κοινωνική ομάδα, ένα συστημικό αντίβαρο στη δράση των κομμουνιστών. Και όμως, συγκεκριμένη περιγραφή του παρακρατικού δεν υπάρχει. Παρακρατικός μπορεί να ήταν ο μπακάλης σου, μαυραγορίτης στην κατοχή, που σε έδινε στον χωροφύλακα καθώς του τύλιγε το κασέρι. Υποδείγματα παρακρατικών ήταν ο Γκοτζαμάνης και ο Εμμανουηλίδης που έφαγαν τον Λαμπράκη. Ρεμάλι ημιπαράνομος ο τρικυκλάς, φάκελο για σεξουαλικές επιθέσεις είχε ο άλλος. Όμως τότε ο αντικομμουνισμός και ένα αστυνομικό τμήμα έφταναν για να κάνεις φίλους.
Εχουν περάσει πενήντα χρόνια. Σέβομαι το ενδεχόμενο ο Μανώλης Γλέζος να σέρνει σκοτεινές μνήμες σαν αλυσίδα στα πόδια. Κατανοώ την αντανακλαστική αντίδραση αρκετών από σας. Όμως πραγματικά, όσο και αν σας εκνευρίζω τώρα, θα ήθελα να σας ρωτήσω: ποιοι στο διάολο είναι αυτοί οι παρακρατικοί; Ναι, το ρωτάω στα σοβαρά. Υπάρχουν, ας πούμε, έμμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι που φοράνε κουκούλα και πλακώνονται με συναδέλφους τους; Δεν λέω για τον μυστικό μπάτσο που θα χωθεί στο μπούγιο μήπως και τσιμπήσει κανένα μπάχαλο. Λέω για αυτούς που αποκαλούμε παρακρατικούς, αλλά δεν τους είδαμε ποτέ. Θα μου πεις, αν είναι παρακρατικός, δεν μπορείς να τον δεις. Σωστό. Είναι αυτό που λέω και εγώ για τα UFO, που έχουν προηγμένη τεχνολογία και γίνονται αόρατα.
Πόσοι είναι οι παρακρατικοί; Πέντε; Δέκα; Εκατό; Είναι οι κουκουλοφόροι που γίνονται εν ανάγκη τρομοκράτες; Και αν είναι τόσοι πολλοί, πώς και δεν μάθαμε ποτέ κάτι; Είναι όλοι στο κόλπο; Γίνεται, ας πούμε, κάτι σαν τελετή παράδοσης από υπουργό σε υπουργό; Υπάρχει ανάμεσα μας άνθρωπος που πιστεύει ότι οι ελληνικές υπηρεσίες μπορούν να συγκροτήσουν μια τόσο σοβαρή μονάδα; Διότι αν πρόκειται για παρακρατικούς που παραμένουν ασύλληπτοι εδώ και δεκαετίες, τότε παίζουν στο Skyfall, δεν ρίχνουν με κουμπούρια στη Συγγρού.
Τριάντα χρόνια πέρασαν με την άρνηση του προφανούς. Ο Κουφοντίνας, ο Σάββας και ο Χριστόδουλος δεν κόλλησαν ούτε ένα κρυφό ένσημο σε εγχώρια ή ξένη υπηρεσία. Και όμως, εθεωρούντο όργανα ενός σκοτεινού παρακράτους. Τώρα πρέπει σώνει και καλά να αποκαλύψουμε συνωμοσία πίσω από τις σφαίρες της Συγγρού, αποκλείοντας το προφανές: οι άνθρωποι είναι αυτό που γράφουν στις προκηρύξεις τους. Όταν συλλαμβάνονται το επιβεβαιώνουν. Παρακράτος υπάρχει, αλλά έχει αλλάξει. Χρησιμοποιεί σακούλες με μαύρα λεφτά, βάζει κοριούς και στήνει κάμερες. Και χρησιμοποιεί δημοσιογράφους για να σε πείσει ότι δεν υπάρχει.
