Η Λεωφόρος Μαραθώνος είναι ιδανική για ποδήλατο. Έχει ήπιες ανηφόρες και κατηφόρες και καλό οδόστρωμα. Το πρόβλημα είναι ότι έχει και αυτοκίνητα. Όταν, το μεσημέρι της Παρασκευής, βγήκα στο σώμα της λεωφόρου είπα ότι τώρα μπορώ να καταλάβω πώς αισθάνεται Αμερικανός λοχίας σε περιπολία στο Αφγανιστάν. Σας λέω, είχα το πλήρες συναίσθημα. Αν πετύχω ποτέ κανέναν βετεράνο, θα προσπαθήσω να το μοιραστώ μαζί του.
Πήγα μέχρι το Πικέρμι. Και ήταν πρωτίστως μία άσκηση του μυαλού και δευτερευόντως των ποδιών-τα 12 χιλιόμετρα που έκανα δεν είναι συζητήσιμη απόσταση για έναν μέσο ποδηλάτη. Ποδηλατώντας στη Μαραθώνος παίζεις playstation και είσαι μέσα στο παιχνίδι. Για την ακρίβεια, είσαι το παιχνίδι. Η Μαραθώνος δεν διαθέτει Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ο δρόμος έχει δύο λωρίδες σε κάθε ρεύμα. Και για να γίνω πιο κατανοητός, στη Μαραθώνος την προσπέραση της νταλίκας την αισθάνεσαι παραπάνω από όσο πρέπει. Από τη μία είναι το καγκελάκι του δρόμου (να ακουμπάνε οι αγκώνες όταν χαζεύεις μαραθώνιο), από την άλλη η νταλίκα και στη μέση εσύ. Ένα κλικ του νταλικιέρη ή ένα δικό σου και αποκτάς ιδιόκτητο εκκλησάκι στη Μαραθώνος και πολλά RIP στο Facebook. Στην επιστροφή σκέφτηκα να το κόψω μέσα από κάτι χωράφια, να πιάσω Κάντζα, να ανέβω στη Λαυρίου και να μπω από εκεί στο κουβάρι της Αθήνας. Όμως φοβήθηκα μη με πιάσει η νύχτα της και κανένα αδέσποτο στα δόντια του και πήρα πάλι τη Μαραθώνος. Έφαγα τρία-τέσσερα κορναρίσματα (εγκληματικό να κορνάρεις σε ποδηλάτη όταν τον προσπερνάς) και ένα αποτσίγαρο στο πρόσωπο. Έκανα μία-δύο σφήνες επιβίωσης στην Παλλήνη και ένας τύπος με Volvo πήγε να πνίξει το παιδί μου στην ορφάνια. Στην Ανθούσα ένα αστικό λεωφορείο με έκλεισε τόσο πολύ που πλακώθηκα στα φρένα, έβαλα πόδι στο πεζοδρόμιο και πήγα να καρφωθώ σε πινακίδα. Στην Πλακεντίας θα με έτρωγε…τρίκυκλο! Μετά τον Λαμπράκη, εγώ.
Πιθανότατα έφταιγε η μέρα. Στη Μαραθώνος μού συνέβησαν όσα δεν έχω πάθει σε καταβάσεις στο κέντρο της Αθήνας μέσα σε δύο χρόνια. Από την άλλη, η μέρα μπορεί να ήταν κανονική και, απλώς, όλες τις άλλες μέρες να είχα πάνω από το κεφάλι μου μία μικρή νεράιδα που μου χάριζε credits και ζωές. Η Αθήνα πρέπει να είναι από τις χειρότερες πρωτεύουσες, παγκοσμίως, για ποδήλατο. Σοβαρό δίκτυο ποδηλατοδρόμων δεν υπάρχει, αν και υποτίθεται ότι θα δημιουργηθεί ο άξονας Φαλήρου-Κηφισιάς. Μακάρι να επιβιώσουμε, να τον τρέξουμε. Και νομίζω ότι οι πιθανότητες είναι υπέρ μας. Ειλικρινά απορώ-και χαίρομαι-με την ικανότητα επιβίωσης και προσαρμογής του μέσου ποδηλάτη στην Αθήνα. Διαφωνώ με τους easy riders που δεν παραδέχονται την «ανωτερότητα» του αυτοκινήτου και αντιμετωπίζουν στα ίσια οδηγούς, συχνά ανίκανους να εντάξουν το ποδήλατο στις παραμέτρους κίνησης. Εγώ μπαίνω στον δρόμο αποδεχόμενος ότι δεν είμαι ίσος με τους μηχανοκίνητους. Νομίζω ότι το κάνουν οι περισσότεροι ποδηλάτες, ακόμα και αν δεν το παραδέχονται. Η προσοχή που δείχνεις πρέπει πάντα να είναι μεγαλύτερη από τα ελάχιστα ρίσκα που παίρνεις. Το ποδήλατο είναι όμορφο, αλλά και σκληρό. Απαιτητικό. Συχνά επικίνδυνο. Και μουτζώνεις δύσκολα.
