Την Παρασκευή, πριν αλλάξει η ώρα, συζητούσα με τους ακροατές στο ραδιόφωνο για αυτήν την ευκαιρία που σου δίνει το ρολόι μία φορά τον χρόνο: να ξαναζήσεις μία ώρα από τη ζωή σου. Να γυρίσεις πίσω, μαζί με τους δείκτες και να ξαναδείς τα πράγματα διαφορετικά. Όμως οι περισσότεροι κοιμόμαστε.
Ρώτησα τους ακροατές τι συμβουλή θα έδιναν στον δεκαοκτάχρονο εαυτό τους έτσι και μπορούσαν να τον συναντήσουν για ένα λεπτό. Λίγοι θα του πρότειναν να σπουδάσει, να κάνει οικονομία ή να φύγει στο εξωτερικό. Οι περισσότεροι θα του έλεγαν να αγαπήσει τους ανθρώπους και τις καλές αξίες. Εγώ θα τον άρχιζα στα μπινελίκια και θα απαιτούσα να μου ζητήσει συγγνώμη -τα περισσότερα από αυτά που με βασανίζουν οφείλονται στον μικρό. Το πιθανότερο είναι ότι και εκείνος θα έδειχνε τους γονείς ως υπεύθυνους. Και δεν θα είχε άδικο. Είναι μία εξωφρενική αντίφαση, αν την καλοσκεφτείτε. Τα παιδιά συνήθως ευχαριστούν τους γονείς για πράγματα που οι ίδιοι οι γονείς πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη.
Τέλος πάντων, για να μη ξεφεύγω από το θέμα, η αλλαγή της ώρας με έστειλε στο Netflix όπου έβαλα να δω το Russian Doll. Ωραία σειρά. Από τις πιο έξυπνες που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Μία γυναίκα πεθαίνει συνέχεια και επιστρέφει στη ζωή μέσα στο μπάνιο του κτιρίου όπου γιορτάζει τα γενέθλια της. Κάτι σαν τη «Μέρα της μαρμότας», αλλά στο πιο μεταφυσικό. Η γυναίκα πεθαίνει με διαφορετικούς τρόπους, αλλά πάντα επιστρέφει στην ίδια χρονική στιγμή, βρίσκεται αντιμέτωπη με τις ίδιες καταστάσεις, πλην όμως μπορεί να τις χειριστεί διαφορετικά και να οδηγηθεί σε άλλα αποτελέσματα. Η μοναδική βεβαιότητα στη ζωή της είναι ότι κάποια στιγμή, μέσα στη μέρα, θα πεθάνει.
Τι είναι αυτό που της συμβαίνει; Μπορεί να μετακινείται ανάμεσα σε παράλληλα σύμπαντα. Μπορεί απλώς να είναι μία φιλοσοφική αναφορά με το μήνυμα της αναγέννησης ή ένα σχόλιο για τους πολλούς συνεχόμενους θανάτους μας. Αυτό που με γοητεύει στη σειρά είναι η δυνατότητα, η ευκαιρία, να πιάσεις κάποια πράγματα από την αρχή. Και να τα χειριστείς αλλιώς.
Όσο μεγαλώνεις έχεις περισσότερο παρελθόν και λιγότερο μέλλον. Και έρχεται η στιγμή που σχεδόν σταματάς να επεξεργάζεσαι το μέλλον και διαχειρίζεσαι κυρίως το παρελθόν σου. Και επειδή δεν μπορείς να επιστρέψεις πίσω στον χρόνο, δεν έχεις την ευκαιρία να το πάρεις από την αρχή, προσπαθείς να διορθώσεις τα πράγματα. Θα μου πείτε ότι όλα αυτά περιγράφονται σε τόσα και τόσα άρθρα για την κρίση της μέσης ηλικίας. Ω, ναι. Εγώ τα βλέπω και αλλού. Κυρίως πάνω σε μένα και στους φίλους μου.
Είναι ένας αγώνας που αρχίζει εκεί, γύρω στα 50, για να διορθώσεις λάθη του παρελθόντος και να τη βγάλεις κάπως καλύτερα στο μέλλον. Κάποιοι κόβουν το τσιγάρο, άλλοι μαζεύουν το ποτό. Κάνουν ψυχοθεραπεία για να διαχειριστούν τα λάθη και τις παραλείψεις στη σχέση τους με τον πεντάχρονο που ζει και σαπίζει μέσα τους. Χτυπιούνται, ή παριστάνουν ότι το κάνουν, στα γυμναστήρια για να διώξουν από πάνω τους το λίπος που τους πότισε όπως η υγρασία έναν παλιό τοίχο. Ακόμα και αν δεν το παραδέχονται, τρέχουν να προλάβουν τον χρόνο που φεύγει και να διορθώσουν τα λάθη που έκαναν.
Κάποτε οι μεσήλικες άνδρες αγόραζαν σπορ αυτοκίνητο και έκαναν σχέσεις με πιτσιρίκες. Ήταν μία σπονδή στην ήττα τους. Σήμερα αρνούνται να αποδεχθούν το μοιραίο. Διαβάζω σε μία μελέτη ότι χρόνο με τον χρόνο αυξάνεται θεαματικά ο μέσος όρος ηλικίας των συμμετεχόντων σε τρίαθλο και μαραθώνιο. Ειδικά στις διοργανώσεις τριάθλου, διεθνώς, ο κανόνας θέλει τους περισσότερους πάνω από τα σαράντα. Δεν είναι μία αναδρομή στη χαμένη νιότη. Είναι μία προσπάθεια ανάκτησης της για να διορθώσεις τα λάθη που έκανες όταν τη ζούσες. Είναι ένας πόλεμος με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν του επιτρέπεις να γεράσει. Και εκείνος μέσα του ξέρει ότι το μόνο που έχει να κάνει, είναι να περιμένει.
