Στην Ελλάδα η πολιτική γίνεται πάντα στη βάση της αντίθεσης. Ο πολιτικός λόγος πρώτα αποδομεί τον αντίπαλο και στη συνέχεια προσπαθεί να συνθέσει ιδέες και επιχειρήματα, χωρίς αυτό να είναι πάντα απαραίτητο. Τα πολιτικά succes story των τελευταίων χρόνων δεν είχαν ιδέες, αλλά καλούς εχθρούς. Οι 58 δεν έχουν σαφή αντίπαλο.
Τα πολιτικά κόμματα στην ελληνική σκηνή είναι σχήματα με έντονη αναφορά προς τον ηγέτη ή τον ιδρυτή τους. Οι συλλογικότητες δείχνουν ωραίες στη σκηνή του «Ακροπόλ», αλλά στο μπαλκόνι βγαίνει ένας.
Η καχεξία της κεντροαριστεράς, του χώρου της «λογικής» αν θέλετε, δεν έχει να κάνει με ιδέες και σχήματα, αλλά με πρόσωπα. Οι ιδέες είναι ελκυστικές, σύγχρονες, ευέλικτες. Η κόπωση του πολιτικού ακροατηρίου έχει να κάνει με τα πρόσωπα. Φωτογραφίες από το «Ακροπόλ» σε κάνουν να πιστεύεις ότι πήγε το ΠΑΣΟΚ για να ξεπλυθεί. Δυστυχώς στην Ελλάδα το πολιτικό προσωπικό είναι μικρό. Δεν έχουμε επαρκείς αξιόλογους ανθρώπινους πόρους που να διοχετεύονται στην πολιτική.
Ο Βενιζέλος δείχνει κάτι σαν ανεπιθύμητος συγγενής εκεί μέσα. Περίπου το ίδιο ισχύει και για τον Σημίτη. Πιθανότατα να λειτουργήσουν ως βαρίδια που δεν θα επιτρέψουν στο σκάφος την πλεύση. Χρειάζεται ένας ηγέτης με χαρακτηριστικά Βενιζέλου και παρουσία Κουβέλη. Αλλά αυτός θα ήταν Φρανκενστάιν.
Το πολιτικό ακροατήριο είναι ανώριμο. Πάντα είναι ανώριμο-δείτε τι ψηφίζει και τι δηλώνει στις δημοσκοπήσεις. Μία πολιτική κίνηση που θα προέλθει από τους 58, δεν θα προσφέρει πελατειακή συναλλαγή. Ακόμα και αν προσφέρει όραμα και προοπτική, οι ψηφοφόροι θέλουν υποσχέσεις. Ξέμειναν από χρόνο και υπομονή.
Το κεντροαριστερό πρόσημο περιορίζει την εμβέλεια του εγχειρήματος. Υπάρχει φιλελεύθερο, αστικό προοδευτικό ακροατήριο στη Νέα Δημοκρατία. Χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο. Τόσο καινούργιο που δεν ξέρουμε πώς να το περιγράψουμε.
