Ο άνθρωπος μας στέκεται μπροστά στο ψυγείο του σούπερ μάρκετ, περιμένοντας τη σειρά του για να ψωνίσει κρέατα. Και στο μυαλό του είναι ο Πούτιν και το επίδομα που χορηγεί η κυβέρνηση
Στέκεται μπροστά στο ψυγείο με τα κρέατα έχοντας ανάμεσα στον αντίχειρα και στον δείκτη το χαρτάκι με τον αριθμό προτεραιότητας. Το τρίβει, μάλλον νευρικά, όπως φύλλο που έκοψες καθώς περπατούσες. Και η ματιά του κάνει καραμπόλα, πάει μία στον πίνακα με τους αριθμούς και μία στο χαρτάκι, λες και ξεχνάει το νούμερο του μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Εχει χρόνο ακόμα μέχρι τη σειρά του. Δεν ήθελε να είναι εκεί. Γιατί έχουν αποφασίσει, μαζί με τη γυναίκα του, να το γυρίσουν σταδιακά στη vegan διατροφή. Κάποτε οι ελίτ έτρωγαν κρέας και ο λαός την έβγαζε με χόρτα. Τώρα ισχύει το αντίστροφο. Οι μάζες καταναλώνουν δισεκατομμύρια τόνους κρέατος συντηρώντας την πιο ρυπογόνα βιομηχανία του πλανήτη. Και οι πλούσιοι πλέον προσπαθούν να έχουν το look του λιμοκτονούντος που απέχει από τα ζωικά προϊόντα. Και, εδώ που τα λέμε, τα vegan μπιφτέκια είναι πολύ πιο νόστιμα από τα κρεάτινα. Αλλά είναι τρεις και τέσσερις φορές πιο ακριβά. Για αυτό και ο άνθρωπος μας περιμένει να αγοράσει μοσχαρίσια.
Το ψυγείο των κρεάτων είναι μία βιτρίνα στην οποία εκτίθενται πτωματικά μέλη. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Απλώς η εξοικείωση με το θέαμα και ο τεμαχισμός των κομματιών δίνουν μία εικόνα που δεν θεωρείται αποκρουστική. Οτιδήποτε βλέπεις ή αγοράζεις στο σούπερ μάρκετ αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τη δική σου εικόνα. Δείχνει ποιος είσαι ή μέχρι πού μπορεί να φτάσεις. Αγοράζεις ένα κιλό φιλέτο μόσχου. Η εικόνα σου σχηματίζεται πάνω στη γυαλιστερή σάρκα. Είσαι κατά το δυνατόν καλοζωισμένος (σύμφωνα πάντα με τη δική σου αντίληψη), λογικά έχεις παιδιά στο σπίτι και, προφανώς, μπορείς να δώσεις 28 ευρώ για το μεσημεριανό τραπέζι. Αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα θα πάρεις κάτι άλλο. Ο άνθρωπος μας κάνει αυτό το παιχνίδι στο σούπερ μάρκετ. Παρατηρεί τι αγοράζουν οι πελάτες και βγάζει συμπεράσματα για τους ίδιους και τη ζωή τους. Αναρωτιέται, ας πούμε, ποιο είναι το πρόβλημα της ελκυστικής κυρίας που αγοράζει γιαούρτια για την ομαλή λειτουργία του εντέρου, αυτά με το ρολόι επάνω γιατί εξυπηρετούν το πιο σημαντικό ραντεβού της ημέρας. Είναι ψυχογενές το θέμα ή συνδέεται μόνο με τη χλωρίδα του εντέρου; Ξέρει, άραγε, η κυρία, πόσο μεγάλη είναι η πολυτέλεια που απολαμβάνει; Οταν σε μία κοινωνία διαφημίζονται προϊόντα για τη συνεπή λειτουργία του εντέρου, τότε αυτή η κοινωνία αληθινά ευημερεί. Για ποιο λόγο αγοράζει κάποιος ένα γαλλικό τυρί; Το κάνει για τη γεύση ή για την ψευδαίσθηση του στιλ; Τι είναι αυτός που ψωνίζει για τη γάτα του κονσέρβα με κουνέλι και ρύζι μέσα σε λάδι σολομού; Φιλόζωος ή ξιπασμένος; Στο ταμείο καταλαβαίνεις πιο πολλά. Μετρητά ή κάρτα; Μέτρημα στα ψιλά που μπορεί να είναι λειψά κατά δέκα λεπτά. Βλέπει συχνά ανθρώπους να αφήνουν κάτι στο πλάι. Να γεμίζουν τσέπες για να μην πληρώσουν σακούλα. Ο πόλεμος έφερε ανατιμήσεις. Κόβεις τις αγορές. Η εικόνα σου αντανακλάται σε λιγότερα προϊόντα. Δεν είσαι πια ο ίδιος. Και αντιλαμβάνεσαι ότι ο Πούτιν δεν πετσοκόβει μόνο Ουκρανούς. Αλλάζει και σένα ως άνθρωπο. Σε πιάνει με μια τσιμπίδα και σε πετάει χρόνια πίσω. Να σκέφτεσαι αν θα πάρεις κρέας, να ακούς ότι γίνονται συσκέψεις για το στάρι και το αλεύρι. Στο σούπερ μάρκετ θυμάσαι πόσο ευάλωτος είσαι. Και όχι, δεν κρατάς εσύ τη ζωή στα χέρια σου. Ενα ποσοστό της ανήκει σε κάποιον άλλον.
Ευτυχώς ο άνθρωπός μας δεν έχει ανάγκη το επίδομα ακρίβειας που θα μοιράσουν το Πάσχα. Οχι πώς θα του έπεφτε άσχημα, αλλά, εντάξει, τη βγάζουν σχετικά άνετα. Ναι, φυσικά βοηθάει κόσμο όλο αυτό, όμως είναι και μία πράξη υποδόριας εξάρτησης, ενδεχομένως και εξευτελισμού. Από τη μία έρχεται η εξουσία και χορηγεί ένα βοήθημα, το κράτος επιτελεί τον ρόλο του και παρεμβαίνει, στο μέτρο του δυνατού, υπέρ των πιο αδύναμων. Αλλά την ίδια στιγμή τους υπενθυμίζει από ποιον εξαρτώνται και, κυρίως, σε ποιον οφείλουν. Οι κυβερνώντες υιοθετούν πάντα το ύφος του ελεήμονος. Ακούς, αυτές τις μέρες, υπουργούς να μιλούν για τις παροχές και σου δημιουργούν την αίσθηση ότι τα δίνουν από την τσέπη τους. Τα κόμματα λες και διαγωνίζονται για το ποιος έδωσε τα περισσότερα, ήταν ο πιο γαλαντόμος ή και ο πιο φιλάνθρωπος. Ωστόσο κανένας δεν μετράει ποιος, εν τέλει, δημιούργησε περισσότερους φτωχούς. Και με αυτές τις σκέψεις, όταν στον πίνακα άναψε ο αριθμός του, ο άνθρωπος μας έμεινε στη θέση του. Στάθηκε ακίνητος για δύο δευτερόλεπτα. Και ύστερα έκλινε επ΄αριστερά, σαν τσολιάς στο Σύνταγμα. Πήγε στο ψυγείο με τα vegan και πήρε δύο μπιφτέκια, οκτώ ευρώ. Δεν τον κρατάει κανένας Πούτιν, καμία κυβέρνηση. Είναι λεύτερος.
