Οταν αρχίζει ο Οκτώβρης βάφω μαύρη μία συγκεκριμένη μέρα του ημερολογίου. Για μένα το κουτάκι της θα είναι πάντα μαύρο, ένα αγκάθι που με ματώνει και δεν μπορώ να το αποφύγω. Είναι η μέρα απώλειας ενός λατρεμένου προσώπου. Δεν έχει σημασία ποιος πέθανε και πότε. Κάθε χρόνο, λοιπόν, στέκομαι αμήχανος μπροστά σε αυτήν την επέτειο. Αισθάνομαι πως κάτι πρέπει να κάνω, αλλά ακόμα δεν έχω ανακαλύψει τι ακριβώς. Η ανάμνηση είναι καθημερινή και το μνήμα χιλιόμετρα μακριά. Μέχρι να φτάσει εκεί ένα λουλούδι θα έχει μαραθεί.
Τα δάκρυα ακόμα και αν κυλήσουν, τρέχει ο χρόνος να τα στεγνώσει. Οι δωρεές «εις μνήμη» είναι μία όμορφη πράξη, αλλά δεν πετυχαίνουν το συναισθηματικό στόχο, δεν σου μεταμφιέζουν έστω μία στιγμή, με την ψευδαίσθηση της επαφής. Δεν θέλω να τιμήσω τη μνήμη, θέλω να την αντικαταστήσω με παρουσία για όσο κρατάει μία αναπνοή.
Το πρόσωπο για το οποίο σας μιλώ δεν είχε καλή σχέση με το θείο. Θα έλεγα πως δεν είχε καν σχέση, δεν αναζητούσε υπαρξιακές απαντήσεις στο ημίφως μίας εκκλησίας. Το ίδιο και εγώ. Ομως να που κάθε χρόνο βρίσκομαι μόνος μέσα σε μία εκκλησία προσπαθώντας να ανακτήσω επαφή. Λέω στον εαυτό μου ότι την αισθάνομαι τη στιγμή που το κερί παίρνει φως, αλλά την ακυρώνω όταν το βυθίζω στην άμμο, όπως το φέρετρο που χάνεται στο χώμα.
Βγαίνοντας από την εκκλησία έχω θυμώσει με το θείο. Οχι ως έννοια, αλλά ως σύστημα. Και σκέφτομαι πως η θρησκεία, ακόμα και αν δεν την ακολουθείς, σε έχει εγκλωβίσει. Μπορεί να την απορρίπτεις,όμως, θα υιοθετήσεις κάποιους συμβολισμούς επειδή, απλούστατα, δεν έχεις μάθει άλλους. Οι νεκροί σου μεταφράζονται σε κεράκια που πολλαπλασιάζονται. Kαι όσα και αν στάξεις στο παγκάρι, κανένας δεν θα σου πει αν κάποτε θα τους συναντήσεις.
