Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος συχνά μου θυμίζει ένα καλό, πολυτελές αυτοκίνητο που το φορτώνεις με οικοδομικά υλικά. Μόλις 35 χρονών, με λαμπρές σπουδές και ενδιαφέρουσα συγκρότηση, χρησιμοποιείται για τη διαστρέβλωση της αλήθειας, ενίοτε και ως ανεμιστήρας πάνω στον οποίο απλώνεται η λάσπη. Και όλα αυτά με το ρίσκο που αναλαμβάνει κάποιος χωρίς βουλευτική ασυλία.
Ομως, εντάξει, αυτή είναι η μοίρα των κυβερνητικών εκπροσώπων. Να διαθέτουν φωνή και πρόσωπο στον πολιτικό τους προϊστάμενο, ο οποίος θα τα αξιοποιήσει κατά βούληση. Το αποτέλεσμα πάντα τους αδικεί στη συλλογική μνήμη. Στο τέλος οι πολίτες αποδίδουν τα λόγια που άκουσαν στο στόμα από το οποίο βγήκαν, όχι σε εκείνο που τα υπαγόρευσε.
Τέλος πάντων, αυτό είναι ένα πρόβλημα που έχει να λύσει ο Τζανακόπουλος συζητώντας πρώτα με το αφεντικό του και μετά με τον εαυτό του. Το άλλο πρόβλημα που έχει ο Τζανακόπουλος είναι όταν προσπαθεί να βγάλει την κυβέρνηση από τρύπες που ή ίδια άνοιξε όταν ήταν στην αντιπολίτευση, κοινώς όταν συγκρίνεται η πραγματικότητα με τις υποσχέσεις που έδιναν ο Τσίπρας με τον Σκουρλέτη.
«Κανένα λαϊκό σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, υπενθυμίζοντας ότι ο ίδιος δεν απομακρύνεται από το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Εδώ θα έπρεπε κάποιος να του ζητήσει να σχολιάσει και το παλαιότερο «αυτοί λένε πλειστηριασμούς, εμείς λέμε σεισάχθεια» του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά και πάλι η απάντηση θα ήταν γνωστή: καλές προθέσεις, μεγάλες αυταπάτες. Και εν ανάγκη θα συμπλήρωνε ότι οι προηγούμενοι απολάμβαναν τα μέτρα, οι της Αριστεράς αυτομαστιγώνονται τα βράδια από τις τύψεις.
Βέβαια το «λαϊκό σπίτι» σηκώνει ωραία πλάκα στον άνθρωπο που έμεινε και δύο χρόνια στο Αιγάλεω, αλλά δεν θα ήταν σωστό, όταν το πόδι του είναι στη φάκα που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έστηνε στον εαυτό του με το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Μέσα στο 2018 θα γίνουν 18.000 πλειστηριασμοί κατοικιών. Δεν έχουμε τόσες βίλες στην Κηφισιά. Θα βγουν στον πλειστηριασμό και κατοικίες της μεσαίας τάξης. Και ορθώς θα βγουν. Αλλιώς θα ανακεφαλαιοποιήσουμε εκ νέου τις τράπεζες, οι οποίες δεν θα έχουν τα κεφάλαια για να δανειοδοτήσουν την πραγματική οικονομία -μια χαρά το εξήγησε ο Τσακαλώτος.
Ομως αυτό που έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι ότι πριν από την κρίση, οι πλειστηριασμοί κατοικιών ήταν πολλαπλάσιοι αυτών που πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Σύμφωνα με την «Καθημερινή», το 2009, όταν τα κόκκινα δάνεια δεν ήταν πάνω από το 6% του χαρτοφυλακίου των τραπεζών, οι πλειστηριασμοί ακινήτων ξεπέρασαν τις 52.000. Εκτοτε, άρχισε η καθοδική πορεία για να φτάσουμε στο σήμερα, που οι πλειστηριασμοί ακινήτων φθάνουν περίπου τις 6.000 και τα κόκκινα δάνεια αντιπροσωπεύουν το 43% των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων.
Αυτό που συνέβη, λοιπόν, ήταν η ανάδειξη των πλειστηριασμών σε τοτέμ της πορείας προς την εξουσία. Και κάπως έτσι, η λαϊκίστικη ρητορική επέτρεψε σε μπαταχτσήδες να κρατήσουν τα λεφτά κάτω από το στρώμα, μη εξυπηρετώντας το δάνειο τους, μεταφέροντας το κόστος στην κοινωνία. Τώρα η κυβέρνηση το βρίσκει μπροστά της και ο εκπρόσωπος της μας περιγράφει το λαϊκό σπίτι. Το σεμεδάκι πάνω σε παλιά τηλεόραση το κάνει λαϊκό, κύριε εκπρόσωπε;
Δεν τοκίζονται μόνο τα δάνεια. Τοκίζονται και τα λόγια και οι υποσχέσεις που δημιούργησαν σε ένα κομμάτι της κοινωνίας την προσδοκία σεισάχθειας με απαλλαγή από ευθύνες και υποχρεώσεις. Ας πρόσεχαν, ή, ας ήμασταν εμείς πιο προσεκτικοί.
