«Να προλάβουμε την Κούβα.» Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι το «Στην Κούβα, φίλε, δεν πας με τη γυναίκα σου.» Και συνδυάζονται μια χαρά. Διότι για τον μέσο Ελληναρά, εκείνον που φέρει σοσιαλιστικές, πασοκικού τύπου, καταβολές, η Κούβα είναι το μοναδικό μέρος στον πλανήτη όπου μπορείς να συνδυάσεις επανάσταση και σεξ, φούμαρα και καύλα.
Και όλα αυτά, σε χαμηλή συμφέρουσα τιμή. Στην περίπτωση δε που πετύχεις ευνοϊκή ισοτιμία ευρώ-δολαρίου μπορείς να γλεντήσεις μια χαρά με τις πιο «μορφωμένες πόρνες του κόσμου», όπως έλεγε και ο Φιντέλ. Βέβαια τώρα που πατάνε πόδι οι πρώτοι Αμερικανοί τουρίστες, τα κορίτσια θα ανεβάσουν τις τιμές -ο καπιταλισμός είναι αδίστακτος και ξεκινάει πάντα από τα βασικά, από τα ενστικτώδη. Όμως, αλήθεια, έχετε ποτέ σκεφθεί τι στο διάολο εννοεί ο τύπος που, όταν κάνει φιλόδοξα ταξιδιωτικά σχέδια, πετάει και ένα «να πάμε τώρα στην Κούβα πριν χαλάσει;» Στην πραγματικότητα αυτό εννοεί. Φθηνά κορίτσια, χαμηλές τιμές και εικόνες από τα ’60ς. Για τον τουρίστα είναι μια χαρά. Για τον Κουβανό, ελέγχεται. Μέχρι εκεί. Αν μη τι άλλο, ο Έλληνας ο προοδευτικός, ο open minded, αποκλείεται να γοητεύεται μία χώρα όπου οι άνθρωποι, όταν ψηφίζουν, επιλέγουν υποψηφίους από ένα κόμμα. Βέβαια στην Κούβα δεν απαγορεύεται η λειτουργία πολιτικών κομμάτων -κάθε άλλο. Απαγορεύεται, όμως, να κάνουν πολιτική καμπάνια.
Τι άλλο να γοητεύει τον Ελληνα από την Κούβα; Οι φυλακισμένοι δημοσιογράφοι; Χμ, μπορεί. Οι δημοσιογράφοι είναι κατά βάση εχθροί του λαού. Οι gay που τελούν υπό παρανομία; «Οι πούστηδες είναι πράκτορες του ιμπεριαλισμού» είχε πει κάποτε ο Φιντέλ. Μην είναι η κατά σύστημα παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Η λογοκρισία και ο έλεγχος του internet; Tα βασανιστήρια σε φυλακισμένους; Α, ναι. Η Κούβα διαθέτει το καλύτερο σύστημα υγείας στον κόσμο. Χρειάζεται. Η χώρα είναι από τις πρώτες στον κόσμο στα ποσοστά αυτοκτονιών. Βρίσκεται στη 17η θέση. Πολύ ψηλότερα από την Ελλάδα των μνημονίων.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που ενθουσιάζει τον Έλληνα, πέρα από την ομορφιά της χώρας και των ανθρώπων; Δεν είναι το ρούμι και τα πούρα. Ο Έλληνας γοητεύεται επειδή βλέπει την Κούβα με εκείνον τον ελαφρύ χαβαλέ τρόπο πολιτικής προσέγγισης. Στην Κούβα ο Έλληνας κάνει επανάσταση εκ του ασφαλούς. Γουστάρει, ρε παιδί μου. Ως τουρίστας. Και λατρεύει με θρησκευτική ευλάβεια τον Φιντέλ, κοινώς έναν δικτάτορα που αντικατέστησε έναν άλλον, χειρότερο από αυτόν. (Μικρή παρένθεση: όταν ο Κάστρο πήρε την εξουσία απαγορεύτηκε το σαξόφωνο γιατί θύμιζε τα πάρτι των Αμερικανών επί Μπατίστα…) Ο Φιντέλ αποθεώνεται ως ιστορική μούρη, ως ο τσαμπουκάς που έβαλε ένα ξύλο στο στόμα του θηρίου και δεν του επέτρεψε να κλείσει το στόμα του. Δεν μας ενδιαφέρει σε τι κατάσταση οδήγησε τον λαό του, αρκεί που πούλησε μούρη σε έξι-επτά Αμερικανούς προέδρους. Φοράμε μπλουζάκι Τσε και δεν κρίνουμε ως αρνητική την προσέγγιση με τους Σοβιετικούς, όντας κάτω από τα νύχια του αμερικανικού γερακιού. Στην αφήγηση μας οι Σοβιετικοί παίρνουν πάντα θετικό πρόσημο.
Στην Κούβα η ιστορική διαδρομή χαράχθηκε από τις εμμονές και τις ιδεοληψίες του ηγέτη και της νομεκλατούρας του. Ο Φιντέλ μπορούσε να παίξει διπλό γεωπολιτικό παιχνίδι, όμως ακολούθησε τους δαίμονες του. Τελειώνουν αυτά. Η επίσκεψη του Ομπάμα δείχνει ότι ο Ραούλ Κάστρο έχει πιο ρεαλιστική ματιά από τον αδελφό του. Αλλωστε αν η Κούβα διατηρούσε αυτόν τον ιδιόμορφο απομονωτισμό της, το καθεστώς θα κατέρρεε εκ των έσω. Το θέμα δεν βρίσκεται στον καπιταλισμό, αλλά στη δημοκρατία.
Αργά ή γρήγορα η Κούβα θα περιέλθει στην αμερικανική σφαίρα οικονομικής επιρροής. Αν αυτό γίνει με αποκατάσταση της δημοκρατίας και ευκαιρίες για όλους, τότε ναι, το νησί και ο λαός θα ευημερήσουν. Εμείς, βέβαια, θα πούμε ότι η Κούβα πέθανε. Έχουμε, όμως, πάντα ανοιχτό το ενδεχόμενο να τη ξαναστήσουμε εδώ. Διότι εδώ επιμένουμε. Ο κόσμος αλλάζει, ο Ομπάμα πήγε στην Αβάνα, αλλά εμείς ακόμα δεν έχουμε λύσει τα υπαρξιακά μας με τον εμφύλιο.
