Ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος «έχει ξεφύγει». Eκείνος του απάντησε με ένα «τράτζικ» και αυτό, εκτός από είδηση, υποτίθεται ότι στοιχειοθετεί και χιούμορ. Κατά μία εκδοχή είναι χιούμορ, αρκεί να είσαι σε σχολική τάξη ή σε κομμωτήριο. Αν είσαι στο επίκεντρο του δημοσίου λόγου, εκτίθεσαι και εσύ και ο λόγος. Η αλήθεια είναι ότι ο Τσίπρας δείχνει να έχει χιούμορ και μάλιστα ωραίο, τολμηρό και με την απαραίτητη επίστρωση μαύρου βερνικιού. Το βλέπεις να βγάζει λίγο το κεφάλι από τις γωνίες του λόγου και από τις γκριμάτσες του, ακόμα και όταν παρεμβαίνει η έπαρση. Ο Βενιζέλος έχει την πλεονάζουσα επάρκεια να κατασκευάσει χιούμορ έστω και αν ο ίδιος δεν το αισθάνεται. Μέχρι εκεί. Είναι μάταιο να τους πιάσεις έναν προς έναν. Μπορείτε, ας πούμε, να φανταστείτε με τι διασκεδάζει ή πώς κάνει χιούμορ ο Σαμαράς; Εγώ δεν μπορώ. Αισθάνομαι ότι ο Σαμαράς είναι ο άνθρωπος που θα κάνει τον stand up comedian να βάλει τα κλάματα. Ο Καρατζαφέρης πρέπει να είχε χιούμορ αλλά το παραμέλησε, το άφησε να βάλει κιλά. Ο Κουβέλης δεν θα ρίσκαρε τη μελαγχολία που συνπάγεται κύρος και η Ντόρα, ακόμα και αν έχει, δεν είναι πια σε θέση να κάνει χιούμορ. Η Παπαρήγα ίσως το διαθέτει, αλλά χρειάζεται πολιτική απόφαση για να το εκδηλώσει.
Το χιούμορ δεν είναι προαπαιτούμενο στην ελληνική πολιτική-κάθε άλλο. Ο πολιτικός άνδρας οφείλει να επιδεικνύει σοβαρότητα, βλοσυρότητα, ενίοτε και θυμό. Δείτε τους τώρα στην προεκλογική εκστρατεία. Εσείς έχετε το πρόβλημα, εκείνοι δείχνουν θυμωμένοι. Βέβαια αν καταλάβεις τι ακριβώς βλέπεις, δεν αποκλείεται να το διασκεδάσεις. Μόνο που τότε το κωμικό γεννάται μέσα από το γελοίο. Για κάποιον άγνωστο λόγο οι Έλληνες πολιτικοί δεν κάνουν χιούμορ. ‘Ισως επειδή στην Ελλάδα άνθρωποι με χιούμορ δεν μπαίνουν πολιτική. Ίσως πάλι η πολιτική να σκοτώνει το χιούμορ. Θα μου πείτε ότι στο χιούμορ των πολιτικών αντανακλάται η συλλογική μας αίσθηση και αισθητική. Δεν θα διαφωνήσω. Εδώ προτιμούμε να σπάμε πλάκα από το να κάνουμε χιούμορ. Για τον πολιτικό Τύπο της χώρας ο Γιώργος Σουφλιάς είχε ευφυές χιούμορ επειδή υπενθύμιζε ότι είναι βαρήκοος βάζοντας το χέρι στο αυτί. Στην ίδια σφαίρα κατετάγησαν οι χοντράδες και η αγαρμποσύνη άλλων πολιτικών που, απλώς, υπέπεπταν σε ακούσια αυτογελοιοποίηση. Και εν τέλει πώς να ανθίσει στην πολιτική σκηνή κάτι που ποτίζεται με αυτοσαρκασμό; Έτσι, λοιπόν, τα συνθήματα είναι άγονα, ο λόγος ξύλινος και τα πρόσωπα χαμογελούν σεμνά και μόνο στο χαρτί. Το γέλιο λείπει, προφανώς επειδή ανησυχούν μην είναι εκείνο που θα τους θάψει.
