H Ελενα Παπαδημητρίου γράφει ότι ο πατέρας της καμάρωνε όταν την έβλεπε να παίρνει το κίτρινο κασκόλ και να κατευθύνεται στη Θύρα 3 του γηπέδου στην Παπαναστασίου. Δικαίως. Και εγώ αν έβλεπα το παιδί μου να επιδεικνύει θαυμαστή επιμονή υποστηρίζοντας μία ομάδα που, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, έχει πέσει δύο φορές στη Β’ Εθνική, θα ήμουν υπερήφανος. Εννοείται πως η Ελενα δεν έχει ζήσει ποδοσφαιρικό τίτλο. Ο τελευταίος τίτλος της ομάδας της ήρθε το 1970, επί χούντας. Και πιθανότατα έγινε οπαδός αυτής της ομάδας για λόγο που ουδεμία σχέση διατηρεί με το ποδόσφαιρο. Εγινε για το μπάσκετ. Τον Γκάλη και τα άλλα παιδιά. Μπορεί και για τη Μαρινέλα. Περιέργως και ο δικός μου πατέρας θα ήθελε να με δει στην ίδια Θύρα, ασφαλώς αρκετά χρόνια νωρίτερα από την Ελενα. «Μα γιατί τρέχεις στην Τούμπα; Τι δουλειά έχεις εκεί μέσα; Ξέρεις τι άνθρωποι είναι αυτοί; Ενα θα σου πω. Ετσι και πάθεις κάτι, γιατρός δεν υπάρχει. Μανάβηδες, ψαράδες και πολλούς γύφτους θα βρεις.» Μπορεί να μην έκανε λάθος. Ηταν η εποχή που το σκληρότερο σύνθημα στα παιχνίδια μεταξύ των δύο ομάδων ήταν το «Πάρτε κασέτες από τους γύφτους»-τότε οι γύφτοι έστηναν πάγκους έξω από την Τούμπα διαθέτοντας πειρατικές κασέτες. Και όπως μονότονα επαναλαμβάνουν όλες οι αναδρομές-αντίκες ήταν μία καλή εποχή. Του κερατά, πήγαινες στο γήπεδο και υπήρχε κερκίδα των απέναντι. Και πλάκες όπως αυτή που προσπαθώ να κάνω στην Ελενα ήταν ανεκτές. Σήμερα δεν είναι. Θα μου πείτε ότι συμβαίνει παντού. Τα τοπικά ντέρμπι στήνουν ένα καζάνι στο κέντρο των πόλεων. Φυσικά, μόνο που εδώ γίνονται αγριότητες.
Και όμως, ιστορικά το παρελθόν των αναμετρήσεων, η σύγκρουση μεταξύ ΠΑΟΚ και Αρη είχε έναν ενδιαφέρον ταξικό προσδιορισμό που, σε γενικές γραμμές, διατηρείται και σήμερα. Και ας αποτελούνται οι δύο ομάδες από λατίνους επαγγελματίες. Σημασία έχει η κερκίδα και το καφέ την επόμενη μέρα. Με τον ΠΑΟΚ ήταν (και είναι κατά βάση) οι πρόσφυγες, οι λαϊκές μάζες, το περιθώριο της δυτικής Θεσσαλονίκης. Με τον συμπολίτη οι αστοί, τα παλιά τζάκια της πόλης. Kατά μία εκδοχή είναι το αντίστοιχο του Ολυμπιακού με τον ΠΑΟ, αν και στην περίπτωση του ΠΑΟΚ έχουμε να κάνουμε με πρόσφυγες που, κατά την άφιξη τους από την Πόλη, συνάντησαν απόρριψη. Από τις διαφορές αυτές γεννήθηκαν και τα προσωνύμια. Οι του ΠΑΟΚ είναι «γύφτοι», «Τούρκοι», «Μωαμεθανοί». Είναι χαρακτηρισμoί που υποδηλώνουν προέλευση. Αντιθέτως το «σκουλίκια» για τους άλλους δεν λέει απολύτως τίποτα. Ισως επειδή ως σύλλογος δεν ταυτίστηκε ποτέ με κάτι τόσο έντονο όσο η προσφυγιά ή το οικονομικό περιθώριο. Clean and cut που λέμε και στη Σαλονίκη.
Ας είναι. Ολα αυτά ουδεμία σημασία έχουν μπροστά σε ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια όλων των εποχών για την ιστορία των δύο ομάδων. Ο ΠΑΟΚ πάει για πρωτάθλημα και ο συμπολίτης θέλει πρώτα να του το κόψει και μετά να εξασφαλίσει την είσοδο του στα play off. Και καλά κάνει. Δύο φορές υποβιβάστηκε ο Αρης στη Β’ Εθνική και τις δύο ο ΠΑΟΚ του σφράγισε το διαβατήριο. Τη μία με νίκη μέσα στην Τούμπα, τη δεύτερη προσφέροντας τη νίκη στην Καλαμαριά, στέλνοντας τον συμπολίτη στην αμέσως κατώτερη ποδοσφαιρική κατηγορία.
Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη θα έχει πλάκα, με εξαίρεση τα γνωστά κτήνη που θα βγουν να σπάσουν, κατευθυνόμενοι από τους ημιάγριους ορισμένων εκπομπών που ουσιαστικά πυροδοτούν τη βία. Α, ναι. Ελενα μη σε χάσω, εντάξει;
