Η συμβολή των οδών Κηφισίας και Αλεξάνδρας θεωρείται, βάσει μετρήσεων, το σημείο της πρωτεύουσας με τους υψηλότερους δείκτες θορύβου. Και με δεδομένη τη ρύπανση του αέρα, εύκολα εγκαθιστάς εκεί μια προσομοίωση της κόλασης. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν μόνιμοι κάτοικοι. Οποτε περνάω, βλέπω κατεβασμένα παντζούρια. Και τα λίγα ανοιχτά πρέπει να ανήκουν σε επαγγελματικούς χώρους. Λέτε να ζουν άνθρωποι εκεί; Ισως δεν τους βλέπουμε γιατί έχουν μεταλλαχθεί, ντύθηκαν καινούργια μορφή.
Οι περισσότεροι, όμως, θα έχουν φύγει. Η διαβίωση στη συμβολή των λεωφόρων Αλεξάνδρας – Κηφισίας πρέπει να μειώνει θεαματικά το προσδόκιμο ζωής. Τέλος πάντων, από τους Αμπελοκήπους ας πούμε ότι φεύγεις σχετικά εύκολα. Από τον Αλιμο δεν φεύγεις. Πρώτον, γιατί έχεις πληρώσει έναν σκασμό λεφτά για να πάρεις σπίτι εκεί και να βλέπεις τη θάλασσα. Και δεύτερον, επειδή δεν θα αφήσεις το σπίτι σου επειδή απέναντι παίζουν deep house και techno.
Είχα την εμπειρία ως επισκέπτης σε φιλικό σπίτι και μπορώ να σας την περιγράψω. Το διαμέρισμα, πάνω στην Παραλιακή, στον πέμπτο όροφο. Τα πάντα κλειστά. Και από κάτω να έρχεται ο θόρυβος του δρόμου με τα μπάσα από τη μουσική γνωστού κλαμπ. Δεν αντέχεται. Κλείνεσαι μέσα με τον κλιματισμό. Παρασκευή ή Σάββατο βράδυ, η περιοχή είναι υπό κατοχή. Δεν είναι και η μοναδική. Και το κέντρο του Χαλανδρίου δύο μέρες την εβδομάδα εκπέμπει μία βοή που σκεπάζει τις περιοχές με κατοικίες. Δεν το συζητώ για σημεία όπως το Μπουρνάζι.
Στον Αλιμο ο δήμαρχος επέβαλε σιωπητήριο. Η μουσική σταματάει στις 11. Και κάπως έτσι, ένας DJ παγκόσμιας εμβέλειας βρέθηκε να παίζει μουσική στις 9 το βράδυ, στην πιο σουρεαλιστική εμπειρία της επαγγελματικής του διαδρομής. Ο δήμαρχος έχει μπροστά του εκλογές και είπε να ακούσει τις φωνές των κατοίκων. Οι κάτοικοι δεν μπορούν να κοιμηθούν. Και οι επιχειρηματίες δεν θα μπορούν να δουλέψουν.
Η κατάσταση δείχνει αδιέξοδη. Και είναι. Μεγάλο κομμάτι της παραλιακής ζώνης έχει παραδοθεί στη βιομηχανία της διασκέδασης, φυσικά και με διαχρονική ευθύνη της δημοτικής αρχής. Αυτό, άλλωστε, το πουλάμε και στους τουρίστες. Αν ήταν εργοστάσια, θα συζητούσαμε για τη μετεγκατάστασή τους. Ομως αυτά τα κέντρα διασκέδασης δεν μπορούν να λειτουργήσουν αλλού. Οσοι παρακολουθούν το θέμα από κοντά δεν μπορούν να φανταστούν άλλη λύση από τη μουσική ως την 1η πρωινή. Αν φύγουν τα κέντρα, θα χάσει και ο Δήμος λεφτά.
Το θέμα του θορύβου είναι πλέον υπαρξιακό. Και προσωπικά θα το παραδεχθώ, είναι στιγμές που μου λείπει η καραντίνα. Δεν είναι μόνο οι επιπτώσεις στη ψυχική υγεία. Δεν είναι μόνο ο θόρυβος που σου κλέβει τον ύπνο και τον αντικαθιστά με αγχωτικές σκέψεις. Είναι που, αποδεδειγμένα πλέον, η συστηματική έκθεση στον θόρυβο ενδέχεται να σου προκαλέσει έμφραγμα και άλλα ψυχοσωματικά.
Μένω σε έναν, μάλλον ήσυχο, δρόμο του Χαλανδρίου. Και αυτή τη στιγμή που σας γράφω, τα αφτιά μου υποδέχονται μία συμφωνία θορύβων που προέρχονται από τις εξής πηγές: πριόνι κηπουρικής, εργαλείο που τρίβει τοίχους (κάτι τέτοιο, τέλος πάντων), δύο σκυλιά, φορτηγό με αναμμένη μηχανή σε θορυβώδες ρελαντί, κομπρεσέρ, φωνές εργατών από το γιαπί πιο κάτω. Κάποια στιγμή τα μηχανήματα θα σωπάσουν, το φορτηγό θα φύγει, οι εργάτες θα πάνε σπίτι τους. Θα μείνουν τα σκυλιά. Τα οποία διαβιούν σε μπαλκόνια και αυλές, δεσποζόμενα από αφεντικά που τα πονάνε, τα ταΐζουν, τα βγάζουν βόλτα. Και αυτά αφήνουν κάθε μέρα και κάθε βράδυ το λαρύγγι τους μέσα στα αφτιά μου. Διαμαρτυρόμαστε για τα μηχανάκια και τη μουσική, αλλά δεν ακούς κουβέντα για τα σκυλιά. Αν πεις κάτι για τα σκυλιά, ελέγχεσαι ως εχθρός των ζώων.
Ο θόρυβος δεν υπάρχει στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης, ειδικά σε αυτή που κρατούν οι δήμαρχοι – συγκυριακά εξαιρείται ο Αλιμος. Προφανώς επειδή αν θέσεις θέμα περιορισμού του, κάποιοι θα δυσαρεστηθούν. Αν η Τροχαία τσιμπήσει τον πιτσιρικά με την κομμένη εξάτμιση θα πούμε ότι εξαντλεί την αυστηρότητα της σε ένα παιδί. Αν κλείσει το μαγαζί λόγω υπέρβασης ορίων, θα φωνάξουμε για τις δουλειές που χάνονται. Αν γίνει παρατήρηση για το σκυλί που ουρλιάζει, θα ακούσεις ότι αφού δεν αγαπάς τα ζώα, τότε δεν αγαπάς και τους ανθρώπους. Και στο τέλος, κάποιος σου λέει ότι έτσι είναι η ζωή στην πόλη. Και εκεί κοντοστέκεσαι λίγο.
