Αν πριν από ένα χρόνο ο Μιχάλης Χριστοφοράκος άκουγε ότι τον καλούν στην Ευελπίδων θα ζητούσε από τον οδηγό του να τον πάει στη Βάρης-Κορωπίου, εκτιμώντας ότι οι μαθητές της σχολής θα τον περιμένουν σε άγημα για την απόδοση τιμών. Τέλος πάντων, μπορεί να έβαζε οτιδήποτε στο μυαλό του εκτός από ραντεβού με τον ανακριτή. Όχι άδικα. Άλλωστε η ασυλία του, όπως ουσιαστικά αποδείχθηκε, έχει θεσμικές διαστάσεις. Και το κυριότερο: αν όντως εμπλέκεται σε όλα αυτά που του αποδίδουν, τότε, πράγματι, έχει πολλές μικρές ιστορίες ηρωισμού για να διηγηθεί.
Δεν λέω μόνο για την παρακολούθηση ποδοσφαιρικού αγώνα παρέα με τον Μιχάλη Λιάπη – εκ πρώτης όψεως ακούγεται φριχτό, αλλά πρέπει να έχει φωτεινές και κωμικές πτυχές. Σας μιλάω για το λάδωμα όλων αυτών των απίθανων τύπων, των λαίμαργων, που είναι ικανοί να σου εξηγήσουν, στη Βαλαωρίτου φυσικά, ότι το χρήμα σε βοηθάει να οικοδομήσεις θέσεις και να πείσεις για τα επιχειρήματά σου, πλην όμως καλό είναι να ταΐζεις και το λογαριασμό της offshore. Και ο Μιχάλης δεν ανέχθηκε, απλώς, αυτούς τους γλοιώδεις τύπους στις σόλες των παπουτσιών του, έβαλε και το χέρι στην τσέπη, το άπλωσε να του το γλείψουν.
Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών (από την «Ελευθεροτυπία») με τα ονόματα πολιτικών που φέρεται να είχαν επαφή με τον Χριστοφοράκο φωτίζουν το αυτονόητο, περιγράφουν αυτό που γνωρίζουν όλοι εκτός από την ελληνική Δικαιοσύνη. Δεν είναι παράλογο. Αν ο Χριστοφοράκος λάδωνε το σύστημα, θα περνούσε και από τα γρανάζια. Δεν το έκανε μέσω των πολιτικών που εμφανίζονται να συνομιλούν με τη γραμματέα του; Μάλλον όχι. Οι άνθρωποι διαψεύδουν ακόμα και την προσωπική επαφή, εμείς τους πιστεύουμε. Θα πήγε από αλλού. Υπάρχουν τόσοι δρόμοι! Φανταστείτε ότι εκεί που έχουν ταξιδέψει οι μίζες του Μιχάλη εσείς δεν θα καταφέρετε να πάτε ποτέ! Αλλά το βέβαιον είναι πως διέσχισε, μοιράζοντας ζεστό χρήμα, τους διαδρόμους της Βουλής. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει πολιτικός άνδρας (ή γυναίκα) που να παραδέχεται ότι γνώριζε τον Χριστοφοράκο. Ακόμα και στις περιπτώσεις όπου η ευτυχία της συνεύρεσης έχει αποτυπωθεί σε φωτογραφικό χαρτί, οι υποψίες διαλύονται από το γνωστό σχόλιο που μας λέει ότι οι κοινωνικές σχέσεις δεν ποινικοποιούνται.
Τελικώς ποιοι τα πήραν από τον Χριστοφοράκο; Θα μας το πει η εξεταστική επιτροπή που συνεστήθη στη Βουλή; Όχι. Διότι είναι πολύ πιθανό ανάμεσα σε αυτούς που αναζητούν την αλήθεια να υπάρχουν και τύποι που βούτηξαν το δάχτυλο στο μέλι. Και όσο δεν μιλάει ο Χριστοφοράκος, τόσο η αλήθεια θα είναι δίπλα μας αλλά δεν θα τη βλέπουμε, θα είναι σκεπασμένη με ένα σεντόνι, σαν προτομή επιφανούς άνδρα. Λογικά δεν θα μιλήσει ποτέ. Αν ανοίξει το στόμα του, η ελληνική Δικαιοσύνη (αυτή που της έχουμε όλοι εμπιστοσύνη) του ράβει το ριγέ κουστούμι του ισοβίτη. Αντιθέτως, όσοι τα άρπαξαν ανησυχούν μόνο για την υστεροφημία τους, καθώς τα αδικήματα έχουν παραγραφεί.
Δεν είναι άδικο; Είναι. Κάποιοι θα πουν ότι με την εξεταστική επιτροπή ξύνουμε πληγές, ενώ η χώρα διέρχεται κρίσιμες στιγμές. Μα η χώρα διέρχεται αυτές τις στιγμές επειδή όσοι πήραν τις τύχες της στα χέρια τους έκαναν δουλειές με τύπους σαν τον Μιχάλη. Η χώρα βιώνει μία οδυνηρή κρίση επειδή ένα τμήμα του πολιτικού της προσωπικού απέκτησε συναδελφική σχέση με τις Φιλιππινέζες του Χριστοφοράκου. Η χώρα έφτασε στο χείλος της χρεοκοπίας επειδή, εδώ και δεκαετίες, διάφορες Siemens εμφανίζονται σαν αποστήματα στον καχεκτικό κορμό της. Καταρρέει αφού δεν έχει τους ανθρώπους και τους θεσμούς που θα εξασφαλίσουν τη θέση της στην πολιτισμένη Δύση. Αν θέλετε, αποσυντίθεται επειδή όλοι εμείς, αυτό που ο Λαζόπουλος αποκαλεί «υπέροχο λαό», είμαστε ψηφίδες μιας γκρίζας εικόνας. Επιδεικνύουμε ανοχή και ζούμε με την προσδοκία για την προσωπική μεγάλη αρπαχτή. Αλλά πώς μπορούμε να αλλάξουμε, αφορίζοντας τον ίδιο μας τον εαυτό; Μόνο με την αλήθεια. Ο Μιχάλης πρέπει να μιλήσει. Και αν το πράξει, οφείλουμε να τον αντιμετωπίσουμε ως εθνικό ευεργέτη, ως τον άνθρωπο που σήκωσε το σεντόνι και μας έδειξε την αλήθεια. Αμνηστία για τον Μιχάλη. Όχι αμνησία.
