Η Σοφία Μπεκατώρου έδωσε συνέντευξη, αλλά δεν αναφέρθηκε στο προσωπικό της τραγικό βίωμα. Οι μέρες των προσώπων που βρέθηκαν στη δίνη καταγγελιών και αποκαλύψεων συνέχισαν να κυλούν όμορφα, ανέφελες, σχεδόν πληκτικές. Όπως όλες οι άλλες μέρες…
Το φαινόμενο της ευαίσθητης εξάρτησης ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες, παραπέμπει στη Θεωρία του Χάους. Περιγράφεται ποιητικά με την πεταλούδα που κουνάει τα φτερά της στον Αμαζόνιο και προκαλεί καταιγίδα στην Κίνα. Κοιτάξτε μέσα στις δικές σας ζωές. Θα βρείτε ένα γεγονός που, ακόμα και αν δεν το θεωρήσατε σημαντικό, ουσιαστικά άλλαξε την τροχιά σας. Δεν σας λέω και κάτι καινούργιο. Η ζωή μας είναι ένα κουβάρι από γεγονότα και κάπου βρίσκεται η άκρη. Αν τώρα γράφαμε ένα σενάριο, θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε τον βιασμό που υπέστη η Σοφία Μπεκατώρου πριν από 22 χρόνια, ως πρώτο κομμάτι του ντόμινο. Ως τελευταία κομμάτια θα έπεφταν μερικές σπουδαίες θεατρικές καριέρες. Διότι έτσι όπως εξελίχθηκαν τα γεγονότα, τη στιγμή που η Μπεκατώρου υφίσταται την αγριότητα, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, άρχισαν να ξηλώνονται οι κλωστές από λαμπερά θεατρικά κουστούμια. Αλλά ας το μαζέψουμε λίγο, να το φέρουμε πιο κοντά στον καιρό μας. Ας υποθέσουμε ότι η Σοφία Μπεκατώρου δίνει την περίφημη συνέντευξη, αλλά δεν αναφέρεται στο προσωπικό της τραγικό βίωμα. Κρατάει το στόμα της κλειστό.
Για τον Πέτρο Φιλιππίδη θα ήταν άλλη μία βαρετή μέρα στη δουλειά. Θα έβαζε το τεράστιο ταλέντο του στο επίσης τεράστιο SUV του και θα οδηγούσε μέχρι το Κορωπί για τα γυρίσματα του «Πλάτανου». Εκεί δεν περνάνε καλά στα καμαρίνια, αλλά αυτό δεν βγαίνει προς τα έξω. Αν πας και στήσεις αφτί θα ακούσεις μουρμούρα για τον ταλαντούχο πρωταγωνιστή. Αλλά δεν φταίει και ο Πέτρος που αισθάνεται σαν τάνκερ στη λίμνη των Ιωαννίνων. Για αυτό και τα σχόλια τον αφήνουν αδιάφορο. «Αυτά τα σχόλια έρχονται από ατάλαντους που δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι και προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες για την αποτυχία τους»συνηθίζει να λέει στις συνεντεύξεις του. Σωστά. Στην τελευταία τηλεοπτική του συνέντευξη το επιβεβαίωσε και ο Γιώργος Κιμούλης. «Είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός που δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του έξω από το θέατρο. Μπορεί να παίξει όλους τους μεγάλους ρόλους. Το οφείλεις Πέτρο μου». Και επειδή ο Πέτρος δεν είναι αγνώμων, θα τηλεφωνούσε στον Κιμούλη για να τον ευχαριστήσει. Θα έλεγαν και δυο λόγια για το καλοκαίρι. Θα ανοίξει, άραγε, η Επίδαυρος;
Για τον ταλαντούχο ηθοποιό, χαρισματικό πολιτικό και φέρελπι αστρολόγο Παύλο Χαϊκάλη θα ήταν άλλη μία συνηθισμένη μέρα στα πρωινά των καναλιών. Αν μη τι άλλο, η αστρολογική του δεινότητα τον έχει καταστήσει περιζήτητο στις τηλεοπτικές εκπομπές. Η συνεπής ενασχόληση με την αστρολογία έχει προσδώσει υπερφυσική εμβέλεια στη διορατικότητά του. Ο άνθρωπος βλέπει το κακό να έρχεται από μακριά. Είναι ο μόνος που είχε προβλέψει το lockdown στα θέατρα αν και του αρέσει να προειδοποιεί για τις ιδιορρυθμίες του σύμπαντος. «Εκεί που λες ότι τα πράγματα πάνε καλά, έρχεται το σύμπαν και σου δίνει μία σφαλιάρα». Η αγαπημένη του συμβουλή, αυτή που του αρέσει να δίνει στους τηλεθεατές, είναι περί εγκράτειας. «Να είσαι εγκρατής, ψύχραιμος, σκεπτόμενος και να παρακολουθείς». Χρήσιμες συμβουλές από έναν άνθρωπο που, στο πιο βαθύ σκοτάδι της χώρας, πήρε στα χέρια του την «καυτή πατάτα» του ασφαλιστικού. Με τα ίδια χέρια που…τέλος πάντων, αυτά είναι για άνδρες παλαιάς κοπής.
Για τον Δημήτρη Λιγνάδη θα ήταν άλλη μία μέρα μέσα στη χαρτούρα, στα νεύρα και στους αγχώδεις υπολογισμούς για το μπάτζετ των παραστάσεων του Εθνικού στην Επίδαυρο. Μιλάμε για δύο μεγάλες, σπουδαίες παραγωγές, το αποτύπωμα της θητείας του στο Εθνικό. Ιππής, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου και Φόνισσες, από τον Γιάννη Μόσχο. Θα είχε να δει το θέμα των ακροάσεων και των συμβάσεων που δεν έχουν υπογραφεί ακόμα, να κλείσει τις τελευταίες λεπτομέρειες για το live streaming των παραστάσεων, δεν θα του έμενε ούτε λεπτό να χαρεί τις επιτυχίες από τον Γυάλινο Κόσμο και τον Μολιέρο. Μεστωμένος πλέον, από τα τόσα χρόνια στο σανίδι, θα διέκρινε στα μάτια των νέων συναδέλφων του τον πόθο να ζευγαρώνει με το άγχος της καταξίωσης. Ευάλωτα παιδιά. Καθόλα ασφαλή, τους ήρεμους λιμένες του Εθνικού. Ο διευθυντής δεν σηκώνει κουβέντα για όσα ακούγονται κατά καιρούς στους καλλιτεχνικούς χώρους. «Να παρενοχλήσω από θέση ισχύος; Ποτέ! Το βρίσκω αναξιοπρεπές και µικροπρεπές. Οταν συµβαίνει αυτό, θα πρέπει να καταγγέλλεται την ίδια στιγµή που γίνεται. Την ίδια στιγµή!».
Για την Πηνελόπη Αναστασοπούλου, την Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους και τη Λένα Δροσάκη, θα ήταν άλλη μία μέρα από εκείνες που δεν συμβαίνει τίποτα, που τις ρουφάει ο χρόνος και δεν θυμάσαι καν τι έκανες. Ίσως καμιά πρόβα στο σπίτι, ανάγνωση κειμένων, κανένα τηλεφώνημα για δουλειά και ζάπινγκ στον καναπέ. Το επίθετο «Μπεκατώρου» θα τις παρέπεμπε στη Μαρία. Και δεν θα μάθαιναν ποτέ ότι κάποια πράγματα δεν τα αντιμετωπίζεις στο σκοτάδι, αλλά στο φως. Και αν προσπαθήσεις να τα θάψεις, θάβεσαι και εσύ μαζί τους.
