Η θεωρία λέει ότι όταν το τρυπάνι καρφωθεί στον πυθμένα του Αιγαίου θα είναι σαν να βάλαμε εμείς το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι. Μετά από αυτό, το μεγαλύτερο πρόβλημά μας θα είναι οι επιλογές του Μουρίνιο στον πάγκο της εθνικής: να γυρίσει ο Γκέκας ή να δώσουμε ελληνική υπηκοότητα στον Τόρες και να τελειώνουμε το θέμα; Το σενάριο έχει εντυπωθεί στη συλλογική συνείδηση σαν τατουάζ στο σώμα του Σκαρμούτσου: από την Καβάλα ως το Καστελόριζο, το Αιγαίο είναι γεμάτο πετρέλαιο. Δεν χρειάζονται πολλά, μόλις δύο γεωτρήσεις.
Μετά τα νησιά θα σηκώσουν τεράστιες πινακίδες για να δείχνουν ως το διάστημα την τιμή της αμόλυβδης. Η Ελλάδα θα αποκτήσει την οικονομική ισχύ καλοζωισμένου εμιράτου, θα αφήσει και φιλοδώρημα στην εξόφληση του δημοσίου χρέους και θα αρχίζει να χτίζει σχολεία και νοσοκομεία σαν σπιτάκια στη Μονόπολη – είναι γνωστό άλλωστε πως το εθνικό μας απωθημένο έχει να κάνει με νοσοκομεία και σχολεία. Όλα ακούγονται τόσο όμορφα που περιμένεις πώς και πώς να στηθεί η πλατφόρμα, να βγει το πετρέλαιο, να φουλάρουν οι εθνικές δεξαμενές και να φέρουμε τον Έλβις για συναυλία στο Καστελόριζο. Υπάρχει μόνο ένα απλό πρόβλημα που είναι και το μεγαλύτερο: δεν ξέρουμε τι ακριβώς υπάρχει κάτω από το βυθό του Αιγαίου. Ίσως έχουμε κάποιες ενδείξεις, αλλά δεν υπάρχει ούτε μία τεκμηριωμένη μελέτη με επιστημονική υπογραφή. Βλέπετε, τα πράγματα με το πετρέλαιο δεν είναι τόσο απλά όσο ακούγονται.
Μπορεί, ας πούμε, τα κοιτάσματα να καθίστανται εκμεταλλεύσιμα μόνο αν ο πλανήτης ξεμείνει από καύσιμα και ψάχνει στο σύμπαν για βενζινάδικο. Θυμηθείτε τη χαριτωμένη σπέκουλα με τα περίφημα πετρέλαια της Κύπρου, πάνω στα οποία πόνταρε ο μακαρίτης ο Τάσσος. Υποτίθεται ότι τα κοιτάσματα θα θωράκιζαν την Κύπρο μέσω των πετρελαϊκών κολοσσών που θα έκαναν το χρυσοπράσινο φύλλο πιο πράσινο και από το δολάριο, πάλι ριγμένο στο πέλαγο. Τελικώς η αλήθεια είναι περισσότερο σεμνή και λιγότερο αισιόδοξη απ’ όσο αρχικώς παρουσιάστηκε. Ούτε τα κοιτάσματα είναι τόσο ελκυστικά, ούτε οι πετρελαιάδες σφάζονται για το ποιος θα βουτήξει πρώτος στο νερό. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι κάνουμε μία τεκμηριωμένη επιστημονική έρευνα που μας λέει ότι κολυμπάμε πάνω από βενζινάδικο. Μπορούμε να προχωρήσουμε στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων; Μόνο αν κάποια περίεργη αρρώστια θερίσει την Τουρκία. Διότι όσο υπάρχει έστω και ένας σώφρων Τούρκος, θα πέσει επάνω στις πλατφόρμες απαιτώντας συνεκμετάλλευση. Η υφαλοκρηπίδα δεν υπάρχει για τα ψάρια. Ομοίως και το casus beli της Τουρκίας για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα δώδεκα μίλια. Πετρέλαιο στο Αιγαίο χωρίς συνεκμετάλλευση, σημαίνει πόλεμο.
Πριν από λίγες μέρες ο πρωθυπουργός διέψευσε κατηγορηματικά την πληροφορία που θέλει τις δύο χώρες να συνομιλούν περί συνεκμετάλλευσης πετρελαϊκών κοιτασμάτων στο Αιγαίο. Κρίμα, γιατί η πληροφορία που γυρίζει στην Αθήνα είναι συναρπαστική. Για παράδειγμα, λένε ότι ήδη άρχισαν να κατασκευάζονται πάνω από 15 γεωτρύπανα. Οι Αμερικανοί θα αναλάβουν τη δουλειά, το κέρδος υπολογίζεται στα 9 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ Ελλάδα και Τουρκία θα μοιραστούν το 40%. Αν ισχύει κάτι τέτοιο σηκωνόμαστε με δύο τρις δολάρια από το τραπέζι, τηλεφωνούμε στη Μέρκελ και της ζητούμε να έρθει στη χώρα και στο χώρο μας. Είναι πολύ όμορφο για να είναι αληθινό. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θεωρείται μειοδοτικό και βουτηγμένο στο πύον της προδοσίας.
Στην εποχή που η έννοια του «εθνικού» επαναπροσδιορίζεται με γενναιόδωρες δόσεις κυνισμού, ένα σενάριο συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου ανήκει στη σφαίρα της κοινής λογικής και όχι στα χωράφια του άγονου πατριωτισμού. Αν υπάρχει πετρέλαιο θα το εκμεταλλευτούμε μαζί, αφού δεν έχουμε την ισχύ και τα δόντια για κάτι διαφορετικό. Αν δεν υπάρχουν ενδιαφέροντα κοιτάσματα, τότε να το πάρουμε όλοι απόφαση και να σταματήσει ο πολυδάπανος τσαμπουκάς στο Αιγαίο. Μπορεί να σας ακούγεται κατάπτυστο. Εγώ το βρίσκω ρεαλιστικά υπέροχο. Οι δύο χώρες λύνουν τα προβλήματα που τις χωρίζουν, το Αιγαίο αρχίζει να παράγει χρήμα αντί για ένταση και οι Τούρκοι κάτι καταπληκτικά σίριαλ που θα μας καθηλώσουν.
