Αθλητικός παράγοντας μου διηγείται ιστορία που εκτυλίχθηκε στα αποδυτήρια. Ενας προπονητής ξεπέρασε κάθε όριο εις βάρος μιας νεαρής αθλήτριας, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τη σχέση εξουσίας που αναπτύσσεται ανάμεσα στα δύο μέρη. Η κοπέλα ανέφερε το γεγονός στους γονείς της. Και οι γονείς, με τη σειρά τους, ανέφεραν το γεγονός στην Ομοσπονδία, τοποθετώντας, όμως, έναν αστερίσκο: η υπόθεση δεν έπρεπε να λάβει δημοσιότητα. Φοβήθηκαν ότι το παιδί τους θα στιγματιστεί στη μικρή επαρχιακή κοινωνία. Η Ομοσπονδία απομάκρυνε τον προπονητή. Διακριτικά. Ομως η οικογένεια του κοριτσιού είχε ήδη πάρει την απόφαση: μετακόμισε στην πρωτεύουσα προκειμένου το παιδί να μείνει μακριά από το νοσηρό περιβάλλον.
Δεν υπάρχει στέλεχος του αθλητισμού που να μην έχει μία σχετική ιστορία για να διηγηθεί. Οχι απαραίτητα αντίστοιχη της Μπεκατώρου, αλλά με περιστατικά που επιβεβαιώνουν ότι μέσα στα αποδυτήρια ή στο ξενοδοχείο της αποστολής μπορούν να συμβούν περίεργα πράγματα. Ωστόσο, όσο τα θύματα παραμένουν σιωπηλά, φοβούμενα το στίγμα, τόσο αυτές οι ιστορίες θα μένουν ανεπιβεβαίωτα κουτσομπολιά, σαν υγρασία πάνω στις πετσέτες των αποδυτηρίων. Δεν είναι, άλλωστε, εύκολο να βγουν στο φως. Το θύμα δεν ανησυχεί μόνο για τη «διαπόμπευση» του, βρίσκεται και αντιμέτωπο με το τέλος της αθλητικής του καριέρας. Η αλήθεια είναι ότι αυτές τις μέρες αρκετοί έχουν χάσει τον ύπνο τους. Και το πιθανότερο είναι να τον ξαναβρούν τις επόμενες νύχτες. Οπως συμβαίνει με πολλά στην Ελλάδα, η υπόθεση θα ξεχαστεί.
Ομως η υπόθεση της Μπεκατώρου έχει και μία πτυχή εξίσου ενδιαφέρουσα. Αγγίζει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν πολλές αθλητικές ομοσπονδίες. Και εν μέρει εξηγεί το θράσος, την έπαρση και την αλαζονεία των αθλητικών παραγόντων που τολμούν να απλώσουν χέρι. Στην πατρίδα μας υπάρχουν αθλητικές ομοσπονδίες με ισόβιες διοικήσεις που κανείς δεν τολμά να αμφισβητήσει. Ομοσπονδίες που λειτουργούν περίπου σαν ατομικά μαγαζιά, καθώς οι διοικούντες βρίσκονται στα πόστα εδώ και δεκαετίες. Διατηρούν ηγεμονική σχέση με τα σωματεία, ανταλλάσσουν επιχορηγήσεις με ψήφους, διορίζουν με ρουσφέτια, κανονίζουν στρατιωτικές μεταθέσεις, λένε μία κουβέντα για να βρει κάποιος δουλειά. Δεν είναι, απλώς, αθλητικοί παράγοντες. Είναι επιχειρηματίες, τσιφλικάδες του αθλητισμού. Αισθάνονται και είναι πανίσχυροι στον μικρόκοσμο του αθλήματος. Και μπορούν να σε εξαφανίσουν αν τους πας κόντρα.
Δεν είναι, βέβαια, αυταπόδεικτη η σύνδεση αυτών που υπέστη η Μπεκατώρου με το καθεστώς λειτουργίας πολλών Ομοσπονδιών. Ομως, όταν κάποιος αισθάνεται ότι λειτουργεί ανεξέλεγκτα, βρίσκεται πιο κοντά στην παρεκτροπή. Και κάπως έτσι, πίσω από την προμετωπίδα του ευγενούς, μπορούν να συμβούν πράγματα που κάνουν ακόμα και την ΕΠΟ να θυμίζει παρθεναγωγείο. Σταδιακά, αυτές οι καταστάσεις έγιναν κομμάτι της αθλητικής κουλτούρας. Σταθείτε δίπλα σε μία Ομοσπονδία την περίοδο που έχει εκλογές και θα αντιληφθείτε τι εννοώ.
Μαζεύονται αυτά τα πράγματα; Δύσκολο, έως αδύνατο. Ισως μόνο αν αποφάσιζε κάποια κυβέρνηση να αναθεωρήσει εκ βάθρων το καθεστώς των Ομοσπονδιών, αλλά και εκεί θα έβρισκε μπροστά της συνταγματικό κώλυμα ως προς τον προσδιορισμό του συστήματος με το οποίο αναδεικνύονται οι διοικήσεις. Ωστόσο, μπορεί πάντα να τραβήξει νήματα και αφτιά μέσω των επιχορηγήσεων.
